Πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια από το “I’m With You”, ένα album που δίχασε το mainstream κοινό των Red Hot Chili Peppers.
Ο λόγος; Η έλλειψη καθαρόαιμων radio friendly συνθέσεων, λόγω της απουσίας του John Frusciante. Και παρότι μεγάλη κιθαριστική αδυναμία, στο καλό και να μας γράφει.
Η ενδέκατη δουλειά των αμερικανών, συνεχίζει την ηχητική ρότα του προκατόχου του, μόνο που εδώ η μπάντα δεν έχει διάθεση να επαναπροσδιορίσει κάτι στο συνθετικό ποιόν της, αλλά να δείξει το μουσικό πρόσωπό της στην παρούσα φάση. Ένα πρόσωπο που έχει περάσει πολλά στη μουσική βιομηχανία, γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία κι ενδελεχή κριτική, έχοντας όμως πάντα το σθένος να παρουσιάζει τις τυχόν ρυτίδες του.
Από την πρώτη κιόλας νότα του ομώνυμου τραγουδιού, οι Peppers δείχνουν την κατασταλαγμένη χροιά τους, η οποία δε νοιάζεται για νέες επαναστάσεις, αλλά για τους καρπούς των εμπειριών της. Το συγκρότημα θέλει τον ακροατή υποψιασμένο κι έτοιμο να κουνηθεί ρυθμικά στους funk ρυθμούς του Flea, ο οποίος για μια ακόμη φορά αποτελεί την κινητήρια δύναμη του δίσκου.
Στο μεγαλύτερο μέρος του “The Getaway” συναντώνται low tempo κομμάτια, που a priori αδιαφορούν για το αν θα αλλάξουν οποιονδήποτε μουσικό ρου. Κάθε ένα δείχνει την ξεκάθαρη φάση που βρίσκεται το group, η οποία τους θέλει να γράφουν στα μπασάτα αχαμνά τους τις επιταγές της όποιας μόδας, χαράσσοντας τη δική τους γραμμή, μιας κι εδώ και χρόνια δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Εν ολίγοις, κάνουν ακριβώς αυτό που γουστάρουν κι αυτό φαίνεται.
Κι άπαξ και δεν μπορείς να εκτιμήσεις την απλοϊκή και γκρουβάτη ομορφιά των “The Getaway”, “Dark Necessities”, “The Longest Wave”, “Goodbye Angels”, “Sick Love”, “Go Robot”, “This Ticonderoga” και “Dreams of Samurai”, τότε προφανώς είσαι από εκείνους που γνώρισαν τους Red Hot Chili Peppers μονάχα μέσω των 5-6 γνωστών τραγουδιών τους κι όχι μέσω της πορείας τους (η οποία, by the way -χεχ- δεν ξεκίνησε στο “Blood Sugar Sex Magic”).
Όποιος λοιπόν περιμένει ένα δίσκο γεμάτο εν δυνάμει single, τότε ας ψάξει αλλού προκειμένου να σβήσει την pop δίψα του. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα album καθόλα ταξιδιάρικο κι απόλυτα συνειδητοποιημένο, με μεστότητα κι ωριμότητα που προσπερνάει επιδεικτικά όλους όσους αναζητούσαν την επόμενη ραδιοφωνική τους επιτυχία, προκειμένου να τη βάζουν στη διαπασών όταν την πετυχαίνουν στα FM τους.
Το “The Getaway” είναι απολαυστικά νωχελικό κι ακούγεται ξεκούραστα, αποτελώντας εξαιρετικό soundtrack για τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Κι αν αναρωτιέσαι που πήγαν τα ξεσπάσματα, να σου υπενθυμίσω πως (πέραν του 36χρονου κιθαρίστα, Josh) έχουμε να κάνουμε με πενηντάρηδες κι όχι με εικοσάχρονα.
Οι ήρωες δεν πρέπει να μένουν στάσιμοι κι επιτηδευμένα προσκολλημένοι στο παρελθόν, αλλά οφείλουν να μεγαλώνουν και να εξελίσσονται μαζί μας κι αυτό ακριβώς κάνουν οι Red Hot Chili Peppers στο “The Getaway”. Τα σέβη μου.
628 
