Από τα συμφραζόμενα αντιλαμβάνομαι ότι αυτό είναι το τρίτο full length του κουαρτέτου από την ηλιόλουστη Καλιφόρνια.
Αυτό που προωθούν ευθύς εξ’ αρχής, πέραν της αμέριστης αγάπης τους για τους Led Zeppelin, είναι το γεγονός ότι οι παραγωγές τους είναι πλήρως αναλογικές, οπότε οι λέξεις “Pro Tools” είναι απαγορευτικές κι ότι είναι, επίσης, αμιγώς αυτοσχέδιες, DIY το αγγλιστί, καθώς τις αναλαμβάνει ο drummer τους σε δικό τους διαμορφωμένο χώρο. Καλή μαγκιά, σκέφτεται κανείς ακούγοντας τον επιτηδευμένα θολό , αλλά και ταυτόχρονα θερμό ήχο του νέου πονήματος της.
Αν λοιπόν σας έχει λείψει το “II” ή το “IV” των Βρετανών θεών, κάπου εδώ μπορείτε να ακούσετε ένα πολύ καλό αναμάσημα του, χωρίς να αποκλείονται άλλες επιρροές της ίδιας εποχής όπως οι Funkadelic ή οι Earth, Wind and Fire. Ακόμη κι οι τίτλοι των τραγουδιών, όπως το “Saurekonig” (Lizzard King) αλλά και ο ίδιος ο αριθμός τους εκπέμπουν την ίδια αίσθηση που εξέπεμπε μια μπάντα στα 60’s – 70’s. Αλλά όλα αυτά είναι κουραφέξαλα, καθώς η φάση φωνάζει από έτη φωτός μακριά και groove-αρει σαν να είσαι στο “The Song Remains the Same”.
Το ερώτημα είναι, έχοντας περάσει από άλλες κόπιες, όπως οι Wolfmother και Rival Sons, οι απίστευτα ταλαντούχοι Tea Party κι άλλες τόσες μπάντες που εδώ και τρεις δεκαετίες έχουν ως βάση τους Zeps, ποιος χρειάζεται μια ακόμη retro μπάντα; Εντούτοις το ομολογώ ότι το καταδιασκέδασα από την αρχή ως το τέλος.
637 
