Δυο και κάτι χρόνια μετά από το πολύ αξιόλογο debut τους, “Laws Of Devastation”, οι τρικαλινοί thrashers Riffobia, με την ίδια σύνθεση, επανέρχονται με άλλο ένα φουριόζικο δίσκο.
Τουτέστιν, καταιγιστικό αμερικανικής κοπής thrash metal, άμεσο, ρέον ως λουκουμάς στην παραλία (και πεινασμένος είμαι και λουκουμάδες ονειρεύομαι και θα χαστουκίσω και κανέναν θαρρώ), ρυθμικό και εντελώς χωμένο σε tapa tupa or die τεχνοτροπία, απέριττο ηχητικά (έχω ξαναπεί ότι η βρωμιά δεν με πειράζει, αλλά το “Death From Above” ακούγεται ολοκάθαρα και με διάχυτο “live in studio” αέρα, η μπάντα δεν κάνει καμιά προσπάθεια να αποκρύψει το όποιο τεχνικό επίπεδο έχει – που έχει υψηλό, κι αυτό ακούγεται – με fx και τέτοιες “καινοτομίες”) και σαφές, χωρίς να χρειάζεται καμιά σπουδαία ετυμολογική ανάλυση ως προς τις επιρροές του (που ναι μεν η μπάντα σέβεται αλλά δεν καπηλεύεται, παρουσιάζοντας επαρκώς μια δική της προσωπικότητα στο πως πρέπει να ακούγεται το κλασσικό και αγαπημένο ’80s thrash εν έτει 2016, κάτι φυσικά προς τιμήν της και που είναι χαρακτηριστικό της συντριπτικής πλειοψηφίας των άκρως ποιοτικών κυκλοφοριών που ξεπετάχθηκαν την τελευταία θυελλώδη, για το εγχώριο thrash metal, τριετία).
Ξυραφιασμένα riffs (riffoλογικώς οι Riffobia ανέκαθεν μου έβγαζαν κάτι πολύ χορευτικό, κάποιες στιγμές συνειρμικά τους φαντάστηκα ως μπάντα σε γάμο κάφρων) και πολύ καλά μελωδικά solos από τον Δημήτρη Κοντογιάννη, ακριβέστατη εκτέλεση από τους Αχιλλέα Θεοκτίστου (μπάσο) και Δημήτρης Μακρή (drums) (αυτά τα “Condemned” και “Sanity Fades” είναι πολύ γκαύλαμπλ, ιντίντ μάι λαβ) και πολύ βελτιωμένος ο Χρήστος Ντελής, με τη σταθερά καννιβαλοχουλιγκανικής χροιάς φωνή του, χωρίς να ακούγεται χαοτικός, απολύτως ταιριαστός στο ηχητικό background της μπάντας και χωρίς εμφανείς αδυναμίες στην προφορά ή στην ισχύ του λαρυγγιού του.
Το “Death From Above” έχει πολλές καλές στιγμές να επιδείξει όπως τα Slayerικά “Ritual” (μαζί με το, μάλλον επιτηδευμένα “άτεχνο”, ακουστικό intro “The Calling”), “Endless Agony” και “Under Pressure” και τα Exodus / Overkilloειδή (φυσικά!) “Altar of Greed”, “Faceless” και “Pestilence”.
Τίποτα λιγότερο από έναν αξιοπρεπέστατο thrash δίσκο είναι αυτό που προσφέρουν οι Riffobia με τη νέα τους δισκογραφική κίνηση. Υψηλό συνθετικό επίπεδο, με αρκετά καλό ήχο (το να μη σε τρυπήσει το αυτί από τα πρίμα είναι ένα κατόρθωμα για το εν λόγω ύφος που αναφερόμαστε, θεωρώ ότι ίσως με μερικές κιθάρες παραπάνω το υλικό να ακουγόταν πιο συμπαγές αλλά θα αφαιρούσε πόντους από τη σχετική in your face ωμότητα και αυτό επαφίεται στην άποψη του δημιουργού και στο τι πρεσβεύει, εμένα μου άρεσε και η ηχητική περιβολή του album), άρτια εκτελεσμένο και τίμιο απέναντι στο πιο τσατισμένο εικαστικό είδος που ενεφανίσθη στον πλανήτη μας.
Δεν νομίζω να απογοητευθεί κανείς ο οποίος φέρει τον τίτλο thrasher. Αν τώρα ανήκεις σε αυτούς που το μισό τους εγκεφαλικό ημισφαίριο ασχολείται με το να κάνει τον ελεγκτή πατρότητας μουσικών ιδεών και στραβομουτσουνιάζεις σε κάθε πιθανό “κάτι μου θυμίζει αυτό”, άσ’ το, δεν πρόκειται να υποβαθμίσει η στενομυαλιά την αξιέπαινη δουλειά. Χίλια μπράβο στους τρικαλινούς. Γιατί το αξίζουν.
884 
