Είχα μεγάλη περιέργεια για το νέο πόνημα των Lordi, μιας κι οι ίδιοι είχαν δηλώσει πως το “Monstereophonic (Theaterror vs. Demonarchy)” θα είναι κάπως διαφορετικό από τα προηγούμενα album, όντας μάλιστα εν μέρει concept, με λογική που φέρνει στο νου King Diamond.
Έχοντας λοιπόν ακονίσει το φτυαράκι μου, δεδομένου πως οι Lordi έχουν πάψει να ξαφνιάζουν μουσικά, εδώ και πολλά χρόνια, βρέθηκα προ εκπλήξεως. Όχι επειδή οι φινλανδοί επαναπροσδιόρισαν ηχητικά το σύμπαν, απλά διότι κατάφεραν (επιτέλους) κι έβγαλαν έναν πραγματικά ενδιαφέρον δίσκο, που δεν αναλώνεται σε 2-3 radio friendly κομμάτια. Το “Monstereophonic (Theaterror vs. Demonarchy)” είναι πιο πολύπλευρο και σίγουρα πιο προσεγμένο ηχητικά και συνθετικά, από ότι οι προηγούμενες δουλειές τους, διαθέτοντας σωστά θεατρικά στοιχεία και δουλεμένα τραγούδια.
Παράλληλα, το album κινείται σε σαφώς πιο heavy μονοπάτια και παρουσιάζει ένα πρόσωπο των Lordi που έπρεπε να είχαμε δει χρόνια τώρα. Δεν έχει χαθεί η hard rock χροιά τους και τα sing-along refrain τους, απλά στην προκειμένη δείχνουν επιτέλους πιο κατασταλαγμένοι, βγάζοντας προς τα έξω την όποια εμπειρία τους, δίχως να προσπαθούν να γράψουν ντε και καλά το νέο “Hard Rock Hallelujah”.
Κι αν το πρώτο μισό του δίσκου πατάει στο ευρύτερο ύφος του group, το δεύτερο μισό (που όπως είπαμε, αποτελεί concept), απομακρύνεται ακόμη περισσότερο από τις κλασικές νόρμες της μπάντας, φορώντας πλέον τις metal επιρροές τους. Οκ, δεν φέρνουν όντως σε King Diamond, αλλά η όλη προσπάθεια είναι σχεδόν εντυπωσιακή, μιας κι οι Lordi καταφέρνουν να αποτινάξουν το μανδύα της μπάντας που βασίζεται απλά σε αμφιέσεις και μουτσούνες.
Κοντολογίς, το “Monstereophonic (Theaterror vs. Demonarchy)” είναι η καλύτερη, η πιο σοβαρή κι η πιο ολοκληρωμένη δουλειά των Lordi. Ευελπιστώ σε ανάλογη συνέχεια.
527 
