INQUISITION: “Bloodshed Across The Empyrean Altar Beyond The Celestial Zenith”

“Και τώρα τι;” ήταν το ερώτημα όλων των οπαδών των Inquisition μετά το “Obscure Verses Of The Multiverse” του 2013, γιατί μπορεί η v2.0 της μπάντας, όπως εγκαινιάστηκε με το “Nefarious Dismal Orations”, να θέρισε για 3 συνεχόμενα εκπληκτικά άλμπουμ αλλά που πας από κει και πέρα;  Πώς συνεχίζεις τέτοιο σερί;

Το κολομβιανό δίδυμο απ’ ό,τι φαίνεται αποφάσισε να επιχειρήσει το δυσκολότερο επιχείρημα για κάθε μαυρομέταλλο, να μεταφέρει τη μουσική του στα metal σαλόνια χωρίς να χάσει την ταυτότητα του και να ξενερώσει τους πιστούς του. Ριψοκίνδυνο, αλλά νομίζω οι Inquisition το πέτυχαν. Το “Bloodshed Across The Empyrean Altar Beyond The Celestial Zenith” (άσχετο, θυμάστε τους Bal Sagoth;) είναι στην ουσία ένα γυαλισμένο re-make που μετατρέπει τους Inquisition από r-rated σε pg-13, v3.0 αν προτιμάτε.

Παίρνει την συνταγή της ανίερης δισκογραφικής τριάδας που προηγήθηκε και την κάνει κάπως πιο προσιτή, χωρίς πολλές εκπλήξεις. Λίγο πιο καθαρός ήχος, χωρίς να γυαλίζει, λίγο περισσότερη μελωδία, χωρίς να μειώνεται δραστικά το κοπάνημα, λίγο περισσότερα αργά σημεία και η βασικότερη διαφορά, οι love or hate “αμφίβιοι” κοασμοί του Dagon πλέον έχουν αντικατασταθεί από πιο συμβατικά (και μου φαίνεται επεξεργασμένα) black metal φωνητικά. Και ναι, το τελευταίο ίσως ξινίσει λίγο εμένα και τους υπόλοιπους βατραχολάτρες, αλλά θα το καταπιούμε γιατί πολύ απλά ο δίσκος έχει κομματάρες, ο Dagon εξακολουθεί να είναι ίσως ο μεγαλύτερος εν ενεργεία black metal guitar hero, και ακόμα και σαλονάτοι οι Inquisition γαμάνε.

Σίγουρα το “BATEABTCZ” δεν είναι καλύτερο από τα άλμπουμ που καλείται να διαδεχτεί, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές, αν αναλογιστείς την μέχρι τώρα θριαμβευτική πορεία της μπάντας κάτι τέτοιο θα ήταν θαύμα. Καταφέρνει όμως κάτι το οποίο για πολλές μπάντες είναι κατόρθωμα, να κρατήσει την ποιότητα σταθερά ψηλή και να κάνει το γκρουπ πιο προσβάσιμο σε νέους ακροατές αφήνοντας σε μεγάλο βαθμό ικανοποιημένους και τους σκληροπυρηνικούς πιστούς. Η μαλακία είναι πως το ερώτημα παραμένει, οι Inquisition από δω και πέρα πώς μπορούν να συναγωνιστούν τους εαυτούς τους;