Οι Νορβηγοί Oceans Of Time ξεκίνησαν τη διαδρομή τους το 2005 με το demo τους κι από τότε κυκλοφόρησαν ένα ΕΡ και ντεμπουτάρησαν δισκογραφικά με το άλμπουμ “Faces” το 2012.
Φέτος, μετά από ένα σεβαστό χρονικό διάστημα απουσίας, επιστρέφουν με το δεύτερο άλμπουμ τους, το αυτοχρηματοδοτούμενο “Trust”.
O χώρος έκφρασης των Νορβηγών είναι το μελωδικό progressive metal, βασισμένο σημαντικά στα πλήκτρα και τις ευκολομνημόνευτες μελωδίες, ενώ παρεμβάλλονται κάποια δυναμικά περάσματα με ψήγματα power μαζί με πιο σύνθετα σχήματα. Πάνω από όλα αυτά υπάρχει η φωνή του Ken Lyngfoss που έχει τη δύσκολη αποστολή να απλώσει μια ομοιογένεια σε αυτές τις απόπειρες. Ο Lyngfoss έχει αναμφισβήτητα μια φωνή με χρώμα και μια ευχάριστη ελεγχόμενη τραχύτητα που του επιτρέπει να πείθει σε πολλές διαφορετικές εκφράσεις.
Το πρόβλημα όμως βρίσκεται μάλλον στο γεγονός πως συνήθως κάποια μέρη ακούγονται ή μοιάζουν κάπως ασύνδετα αδικώντας σημαντικά τον σκελετό των τραγουδιών. Η παραγωγή, από την άλλη είναι υπέρ του δέοντος συμβατική και δεν προσφέρει καμιά διαφοροποίηση σε έναν χώρο που ο ήχος και οι δυνατότητες επιλογών μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά να ξεχωρίσεις από τον σωρό.
Συνθετικά οι Oceans Of Time έχουν κάνει μια μεγάλη προσπάθεια να καλύψουν με τη συνταγή τους αρκετές διαφορετικές διαθέσεις. Ξεκινούν με τον δυναμισμό του “Charon”, τον οποίο διαδέχεται ένα εν δυνάμει single, το “Save you”. Στο ομότιτλο έχουν χρησιμοποιήσει όλο τους το οπλοστάσιο, από γέφυρες-κράχτες με γυναικεία φωνητικά μέχρι επιτηδευμένες εκρήξεις δεξιοτεχνίας στα πλήκτρα και την κιθάρα. Το “Show me the way” είναι ίσως το πιο εμπορικό τραγούδι του άλμπουμ, αγγίζοντας τον χαρακτηρισμό του επιμεταλλωμένου ποπ χιτ, για να έρθει γρήγορα το “Black death” να αγγίξει ακόμα και παρυφές του power…Ο πόλεμος μελωδικών γραμμών στα φωνητικά και εμβόλιμων prog και power σφηνών συνεχίζεται στα περισσότερα τραγούδια.
Tο άλμπουμ ολοκληρώνεται με μια σουίτα σε 4 μέρη με τον τίτλο “Grapes of Baccus”, με guest συμμετοχές στα φωνητικά των Jorn Lande και Nils K. Rue των Pagan’s Mind.Και σε αυτόν τον μεγαλεπήβολο επίλογο, η απουσία μιας πιο φυσικής ροής που χαρακτηρίζει μάλλον τις περισσότερες από τις συνθέσεις τους, αδικεί την πολυσύνθετη δουλειά που έχει γίνει.
Συνολικά οι Oceans Of Time υστερούν σε πρωτοτυπία και ταυτότητα και οι περισσότερες επιλογές τους στα επιμέρους στοιχεία του άλμπουμ είναι μάλλον προφανή και προβλέψιμα. Ο δίσκος δείχνει δουλειά και προσπάθεια αλλά μέσα στο αδυσώπητο πεδίο του σημερινού prog με νέα και παλιότερα θηρία σε δαιμονισμένη φόρμα, ακούγονται μοιραία σαν κομπάρσοι.
1208 
