18ο άλμπουμ πια και το άδειασμα της κλεψύδρας δείχνει να εξαφανίζει τις αυτάρεσκες ερωτικές κορνίζες του πρόσφατου παρελθόντος.
Όσο κι αν αναδεικνύονται και χαρακτηρίζονται υπέροχα από τις εκφράσεις του Mr “H”, η ενηλικίωση της μουσικής ομάδας αρχίζει να μοιράζεται ανάμεσα στην ντροπή και την παραίτηση.
Η εικόνα της αφετηρίας είναι αυτή ενός ανθρώπου που κουρεύει το γκαζόν σε έναν ήσυχο κήπο και μια καταιγίδα πλησιάζει…Μια καταιγίδα οικολογική, οικονομική ανθρωπιστική. Το
χρυσάφι του El Dorado έχει θαφτεί για πάντα κι έχουν μείνει μόνο η ντροπή κι ο φόβος.
F.E.A.R.
“Fuck everyone and run…”, μια φράση-τίτλος που το τελευταίο που κρύβει είναι οργή.
Οι περισσότερο δύσπιστοι θα χρειαστεί να περιμένουν μέχρι το πρώτο μέρος του “The new kings”, του τελευταίου, ουσιαστικά, τραγουδιού του άλμπουμ για να αναγνωρίσουν στο πικρό φαλσέτο του Hogarth την τρυφερή λύπη που αποπνέει μια Αγγλία αλλά κι ένας κόσμος γενικότερα που στριφογυρίζει με το δόγμα “ο καθένας για τον εαυτό του”.
Πέντε συνολικά συνθέσεις αποτελούν τον “Φόβο”, οι τρεις από αυτές μακροσκελείς και χωρισμένες σε επιμέρους ενότητες. Τέσσερα χρόνια σκληρής δουλειάς και λεπτομερούς επιλογής των μικρών κομματιών που θα αποδώσουν τις ανάλογες δυναμικές σε αυτό το μεγαλεπήβολο μουσικό όραμα και θα συναρμολογήσουν τη διαδρομή του… Η κατασκευή και οι συσχετισμοί παραπέμπουν σοβαρά στο “Brave”, πράγμα που και οι ίδιοι έχουν επισημάνει. Η δομή του δίσκου δεν είναι σίγουρα η πιο ελκυστική για τον μοντέρνο ακροατή της ταχύτητας και της άμεσης πληροφορίας. Ταιριάζει άλλωστε γάντι με το πλήθος της μουσικής λεπτομέρειας που συνοδεύει κάθε λεπτό του “Φόβου”, διατηρώντας φυσικά όλα εκείνα τα επίκτητα χαρίσματα αυτού του θηρίου που ονομάζεται Marillion.
H σφαιρική τύψη του El Dorado με τους υπαινιγμούς για τη χρήση της προσφυγικής κρίσης από τους πολιτισμένους δίνει τη σκυτάλη στην προσωπική σύγχυση του “The leavers”, την φθορά του ταξιδιού και των συνεχών αλλαγών , της ζωής στο δρόμο σε σύγκρουση με την συχνά άηχη καθημερινή επανάληψη. Το σύνδρομο του χρόνου παραμονεύει και στο “White paper”, το ένα από τα δυο αυτόνομα τραγούδια που -σε αντίθεση με το δεύτερο, το κάπως εμπλουτισμένο με λίπος στο φινάλε του, “Living in fear”-ακούγεται υπέροχα πλήρες και απέριττο. Η εντύπωση πως ο κύκλος σου σαν “κέντρο του σύμπαντος” έχει κλείσει και η αποδοχή να αφήσεις χώρο για κάτι νέο, συναρπαστικό και όμορφο που θα κάνει ξανά την ελπίδα δυνατή…
Οι “Νέοι Βασιλιάδες” που προήλθαν από την μετάλλαξη, τη διαφθορά των παλιών δημοκρατικών συστημάτων, ταχύρυθμα και γελοία πλούσιοι, όσο προβλέψιμοι κι αν ακούγονται, δολοφονούν την πίστη στις αξίες και περικυκλώνουν το χωράφι του φόβου.
Πάνω από τις εκλεκτές πικρές σταγόνες των τεσσάρων μουσικών, ο Steve Hogarth είναι το μεγάλο παιδί που παραδέχεται πως δυστυχώς οι κυνικοί είχαν δίκιο. Με τη μουσική να υπερθεματίζει εύστοχα όλα τα συναισθήματα που οι ιστορίες και οι υποψίες του “Φόβου” διατρέχουν, με τις υποδειγματικές κορυφώσεις και ερημιές του σχήματος να συνεχίζουν να συγκινούν χωρίς εκπτώσεις, ο Hogarth καταφέρνει να περιφέρεται μοναδικά γύρω από τις βασικές μελωδίες καταλήγοντας από συντριπτικός ως παραληρηματικός.
Το 18ο άλμπουμ των Marillion με το “επίχρυσο” εξώφυλλο να παραπέμπει στο “El Dorado”, ζητά τον χρόνο του κι έχει τα όπλα να τον πάρει . Ό,τι κι αν αφήσει πίσω του τελικά, τον φόβο τον ίδιο ή απλά την θλίψη του φόβου, δεν αλλάζει την πραγματικότητα πως όλα τα αρνητικά και καταστροφικά ερεθίσματα προέρχονται από τον φόβο. Στην περίπτωση αυτή όμως, έναν “Φόβο” 18 καρατίων…
689 
