Χωρίς αμφιβολία η λεγόμενη Dark Rock σκηνή περνάει μια κρίση, όσον αφορά τις πωλήσεις και την απήχηση στο νεανικό κοινό, ιδιαίτερα έπειτα τη σιγή των HIM και το peak των Paradise Lost στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας.
Δεν ήταν λίγα τα εγχειρήματα συγκροτημάτων να πατήσουν σε αυτό τον ήχο, να τον εμπλουτίσουν, να αναδειχτούν ή και να προσπαθήσουν να αναπληρώσουν αυτό το κενό.
Οι Σκωτσέζοι Darkhaus αποτελούν ένα εξαιρετικό δείγμα στοχοπροσηλωμένης μπάντας ως προς αυτό που λέμε: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Κι εξηγούμαι. Από το ντεμπουτο τους κιόλας album (“My Only Shelter” – 2013), επιδίωξαν, συνδυάζοντας το περίσσιο μουσικό τους ταλέντο και την glam παρουσία τους, να αναδειχθούν σε νέες περσόνες της dark rock σκηνής και δε τα πήγαν κι άσχημα. Η παρουσία του πολυτάλαντου Rupert Keplinger (κιθαρίστα, κιμπορντίστα και παραγωγού του σχήματος κι αναγνωρισμένης φιγούρας στο χώρο) δε συνέβαλε μόνο σε συνεργασίες με ηχηρά ονόματα του χώρου τα τελευταία χρόνια σε μεγάλα συναυλιακά γεγονότα, αλλά και σε άρτιες παραγωγές όπως το EP – “Providence” του 2015 που ακολούθησε ως προπομπός του “When Sparks Ignite” που θα κυκλοφορήσει στα τέλη Σεπτεμβρίου από την OBLIVION, τη μεγαλύτερη γερμανική δισκογραφική στο χώρο του Gothic.
Η ακρόαση του συγκεκριμένου album ακούμπησε ακριβώς στις προσδοκίες που είχα πριν από αυτή. Καλοδουλεμένος ήχος στο έπακρον, synthy περάσματα να δένουν άριστα με τον ηλεκτρικό ήχο σε catchy μελωδίες και φωνητικά που συμπληρώνουν το concept μιας ανερχόμενης δύναμης στο χώρο του Dark Rock. Όμως η όλη δυναμική χώλαινε σε ένα πολύ κρίσιμο κομμάτι. Αυτό των στίχων. Lyrics απλοϊκά, παραπέμποντας σε εγχειρήματα σχολικών συγκροτημάτων με απώτερο στόχο να κάνουν αίσθηση στο εφηβικό κοινό, με θεματολογία ανάλαφρη αισθηματικού κυρίως περιεχομένου και προσωπικών αδιεξόδων. Η σημαντικότητα του καλού στίχου με ένα καλά δουλεμένο κι εμπνευσμένο κουπλέ ή ρεφρέν ως απόρροια αυτού, αντικατοπτρίζεται αναμφίβολά και στο ηχητικό αποτέλεσμα, που όσο καλής ποιότητας κι αν είναι, σε τέτοιες περιπτώσεις περνάει σε δεύτερη μοίρα ή αμαυρώνει την όποια (αν μη τι άλλο) καλή προσπάθεια.
Σε γενικές γραμμές ξεχωρίζουν το δυναμικό “All Of Nothing”, το “After The Heartache” με πολύ αρμονικά και λυρικά synthy γεμίσματα κι εξαιρετικά φωνητικά, ενώ το”After The Heartache” είναι ίσως το πιο εμπνευσμένο θέμα του album, με γρήγορα doom – dark περάσματα, όμορφες γέφυρες και δυνατά κιθαριστικά riffs και γεμίσματα, με φωνητικά που αναδεικνύουν τις ικανότητες του Ken Hanlon.
Δε με απογοήτευσαν οι Darkhaus στο επικείμενο album τους, ακούγονται ευχάριστα και ίσως να έχουν μια κάποια απήχηση σε νεανικό – εφηβικό κοινό, οπαδών των HIM και του Twilight Saga (που σαφέστατα έχουν ως target group), αλλά σε καμία περίπτωση δεν προάγουν την τέχνη ή τουλάχιστον τον σύγχρονο ροκ ήχο.
567 
