Oι Νoveria είναι ένα ενδιαφέρον μουσικό κουιντέτο που μας έρχεται από τη Ρώμη, την αιώνια πόλη της Ιταλίας κι εδώ τους συναντάμε στη δεύτερη τους κυκλοφορία με τίτλο “Forsaken”.
Μουσικά κινούνται στο progressive power metal, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί στα τελευταία δέκα χρόνια, με περισσότερη έμφαση στο power metal μέρος. Ακούγοντας φυσικά Ιταλία, ήδη το μυαλό πολλών από εσάς που το διαβάζετε έχει πάει στους Rhapsody και γενικότερα στο europower.
Αποσαφηνίζοντας λοιπόν τα πράγματα, οι Noveria κινούνται σε άλλο μήκος κύματος prog power. Οι κύριες συνιστώσες είναι δύο και λίγο πολύ κυριαρχούν σε όλο το album. Η μια είναι οι βαριές κιθάρες, πότε groovy πατώντας στο ρυθμό και πότε ιδιαιτέρως τεχνικές δημιουργώντας αξιοπρόσεκτα riff. Αυτό όσων αφορά τα ρυθμικά μέρη, γιατί στα solos γίνεται χαμός μιας κι o Francesco Mattei είναι ένας πάρα πολύ τεχνικός κιθαρίστας που δε χάνει ευκαιρία να επιδείξει πληθώρα τεχνικών στο παίξιμο του, χωρίς όμως να τα παρακάνει μιας και τα solos ως επί τω πλείστον καλύπτουν μερικά bars.
Η άλλη συνιστώσα και το πιο δυνατό χαρτί της μπάντας είναι ο χαρισματικός τραγουδιστής Francesco Corigliano. Μια πολύ εκφραστική και τεχνική φωνή, που σχεδόν σε όλο το δίσκο κλέβει την παράσταση. Ήδη από τα δυο πρώτα τραγούδια (μετά το intro, Shock και Denial) ο ίδιος μας δείχνει σε ποια πλαίσια κινείται εκφραστικά, έχοντας σαν κύρια επιρροή τον Russell Allen (Symphony X) ως προς τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί και την τοποθέτηση της φωνής του (όχι όμως και στη χροιά ή την επιθετικότητά του).
Όσο αφορά τα υπόλοιπα μέλη, τα πλήκτρα δεν πρωταγωνιστούν αλλά μαζί με τη φωνή φροντίζουν αρκετές φορές το μελωδικό μέρος των συνθέσεων κι αναλαμβάνουν με ικανοποιητικό τρόπο να δημιουργούν ατμόσφαιρα. Οι άλλοι τρεις οργανίστες αποτελούν τη ρυθμική βάση στα περισσότερα κομμάτια. Μπασίστας (χαμηλά στη μίξη) και drummer (με τον κλασικό μοντέρνο- με ότι αυτό συνεπάγεται- ήχο στα τύμπανα) κρατούν κατά βάση το ρυθμό και μένουν στο παρασκήνιο λειτουργώντας υποστηρικτικά κυρίως.
Kαι μιλώντας για επιρροές, όσοι από εσάς αρέσκεστε στους Symphony X, τους Evergrey, τους Dream Theater, τους Teramaze, τους Threshold και τους Circus Maximus σας προτείνω να δοκιμάσατε το αισθητήριό σας απέναντί τους. Οι παραπάνω, λίγο ως πολύ, έχουν παίξει ρόλο για τη διαμόρφωση του ήχου των Noveria. Δεν επανεφευρίσκουν κάτι, δεν επανακαθορίζουν το ιδίωμα αλλά υπηρετούν ένα αγαπημένο είδος με όμορφο τρόπο. Στα αρνητικά θα έβαζα το γεγονός ότι οι συνθέσεις είναι λίγο μονότονες ως προς τη δομή. Θα περίμενα λίγο παραπάνω περιπέτεια, έκπληξη και περιπέτεια στις συνθέσεις. Σε μερικές αισθάνθηκα ότι δε δουλεύτηκαν όσο θα μπορούσαν (χαρακτηριστική περίπτωση το Utopia).
Εντυπωσιακά τα εναρκτήρια Shock και Denial με τον εξαιρετικό Kelly Carpenter (Οutworld, Darkology, Beyond Twilight και εσχάτως Adagio) στα φωνητικά του δεύτερου. Πολύ καλό το επίσης mid-tempo Hatred, (τιμή στους Allen, Romeo και σία) και το [W]hole (ωραίο το portmanteau), το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η περίληψη του δίσκου καθώς συνδυάζει όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία. Φανταστική η γέφυρα και τα κουπλέ του Regrets τα οποία ακυρώνονται κάπως λόγω ενός επίπεδου και άνευρου ρεφρέν. Τραγικά αδιάφορα και fillers τα when Everything Falls και Acceptance. Το Archangel πάντως αποτελεί ήδη το προσωπικό μου αγαπημένο εδώ, με εκπληκτική φωνητική ερμηνεία, αλλαγές στη δομή και πανέμορφο ρεφρέν.
Συνοψίζοντας, το ισοζύγιο είναι θετικό, ο δίσκος στο μεγαλύτερό του μέρος πειστικός κι οι μονάδες κάνουν φοβερή δουλειά. Αρκετά καλή κυκλοφορία, αλλά αν θέλουν να μπούνε στην elite του είδους έχουν ακόμη πολύ δρόμο.
869 
