“Οφείλεις να ακούσεις Meshiaak αγαπητέ. Ο Teramaze μαζί με ένα άλλο θηρίο παίζουν thrash και μελωδία. Ό,τι πιο ωραίο έχω ακούσει σε αυτό τον ήχο φέτος.”
Αυτή ήταν η προτροπή ενός φίλου πριν δυο βδομάδες στο facebook. Πόσοι και πόσοι από εμάς, είτε λόγω φόρτου εργασίας, είτε γιατί κολλάμε με άλλους δίσκους, είτε γιατί απλά ξεχνάμε, προσπερνάμε μουσικές προτροπές φίλων και πολλές φορές χάνουμε την ευκαιρία να ακούσουμε εξαιρετικά πράγματα. Το έχουμε κάνει όλοι. Ευτυχώς για μένα στην προκειμένη περίπτωση υπήρχαν hooks που με έκαναν να μην το προσπεράσω και ξάφνου βρέθηκα να κολλήσω με μια δουλειά που κατά τα φαινόμενα θα με απασχολεί για καιρό.
Αναφέρθηκα σε hooks. Tα πρώτα είναι σε επίπεδο line-up. Στη lead κιθάρα βρίσκεται ο Dean Wells, ο βιρτουόζος των Teramaze, μιας από τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις στην progressive metal σκηνή των τελευταίων χρόνων (περσινή δισκάρα το Her Halo οφείλουν άπαντες να τσεκάρουν). Όπου βιρτουόζος κρατήστε όλα τα καλά στο μυαλό σας και αποβάλλετε όλα τα κακά που συνοδεύουν τον όρο.
Στα drums βρίσκεται ο πολύς John Dette ο οποίος έχει διατελέσει μέλος των Slayer, Testament και Anthrax (tour only) ικανότατος και γνωστό όνομα στους φίλους της thrash σκηνής.
Στη ρυθμική κιθάρα και τη φωνή βρίσκεται ο Danny Tomb, πρώην μέλος της groove/post-thrash μπάντας 4Arm, ενώ στο μπάσο, ο Nick Walker (Bane of Bedlam). Δεν ξέρω πώς ο αμερικάνος Dette κόλλησε με τρεις αυστραλούς αλλά το κονέ υποψιάζομαι ότι θα έγινε σε κάποια από τις εμφανίσεις των Slayer ή Αnthrax στην Αυστραλία (το 2013 ο Dette στο SoundWave είχε παίξει το ίδιο βράδυ και με τους δυο, δε μιλάμε για τυχαίο παίχτη).
Στο μουσικό κομμάτι τώρα, εντόπισα τρεις κύριες συνιστώσες. H πρώτη και επικρατούσα είναι το bay area thrash των 80s με κύριες αναφορές τους Testament, τους Forbidden αλλά και τη ριφοπλασία των θεών Slayer, ενώ spices από παλιούς Metallica (εποχής Master of Puppets) δε θα μπορούσαν να μην υπάρχουν. Η δεύτερη είναι ο Σουηδικός Gothenburg ήχος με κύρια αναφορά τους πρώτους δίσκους των μεγάλων The Haunted. H τρίτη συνιστώσα είναι το new wave of American heavy metal (ή αλλιώς metalcore/ groove metal) των Machine Head (κυρίως εποχής Blackening και Through the Ashes of Empires) και Lamb of God. H δοσολογία των δυο πρώτων βρίσκεται σε πλεόνασμα σε σχέση με την τρίτη και το μουσικό κράμα εν τέλει είναι εκρηκτικό.
O δίσκος τελικά βγαίνει thrash metal εν έτει 2016 που λοξοκοιτάει στο metalcore των 00s, τόσο παραδοσιακός στη δομή και ταυτόχρονα μοντέρνος (με την καλή έννοια) ηχητικά, πολύ δεμένος και εξαιρετικά συμπαγής. Έχουμε σαν αποτέλεσμα κάτι φρέσκο και με ταυτότητα και ουχί αναμάσημα παλιών ιδεών όπως έχουμε δει πολλάκις στο ανανεωμένο thrash κίνημα. Τα riff των Wells/Tomb δίνουν και παίρνουν, είναι όλα δουλεμένα και τρομερά ενδιαφέροντα ενώ η ενέργεια ξεχειλίζει σχεδόν σε όλες τις συνθέσεις. Η φωνή του Tomb, εκφραστική και πολύ επιθετική (σκέψου Araya και Billy αλλά με προσωπικό τόνο και ύφος), μου έκανε τρομερή εντύπωση μετά τη δεύτερη-τρίτη φορά που άκουσα το “Alliance of Thieves”, ενώ σε μερικά σημεία που τα vocals πατάνε στα μελωδικά πεπραγμένα των Killswitch Engage/ Machine Head, δείχνει ότι έχει και ικανότητα στα καθαρά.
Ο Walker κάνει πολύ αθόρυβη δουλειά δίνοντας όγκο με το μπάσο του στα υπάρχοντα κιθαριστικά θέματα, ενώ το drumming του Dette είναι να το πιεις στο ποτήρι, γεμάτο ποικίλους ρυθμούς στις δίκασες και έξυπνα αλλά συνάμα παραδοσιακά thrash γυρίσματα. Ως drummer είναι στην elite της παλιάς σχολής του thrash της δυτικής ακτής (μαζί με Lombardo, Bostaph, Hoglan, Μenza, McLain και πολλούς άλλους) με μόνο μειονέκτημα ότι δεν ευτύχησε να ηχογραφήσει κάτι τεράστιο στο παρελθόν, όπως οι υπόλοιποι. Nα που όμως στα 46 του συμμετέχει σε μια πάρα πολύ αξιόλογη δουλειά.
Το κερασάκι στην τούρτα (και τι κερασάκι, σε μέγεθος καρπουζιού) είναι τα solo και η γενικότερη δουλειά στο lead κομμάτι του Wells. Θυμίζοντας σε σημεία τον μεγάλο Αlex Skolnick αλλά και την μεγάλη του επιρροή, τον John Petrucci, καταφέρνει σε όλα τα κομμάτια να γράφει σολάρες οι οποίες ενώ είναι τεχνικές έχουν τόση ουσία που μετά από μερικές ακροάσεις το μυαλό σου τις τραγουδάει. Όλα αυτά πάντα με εγκράτεια και σε μερικά bars χωρίς να καπελώνει τη σύνθεση, πράγμα που θα μπορούσε πανεύκολα να κάνει αλλά είναι αρκετά έξυπνος για να καταλάβει ότι τα τραγούδια και τα riff τους είναι ήδη ο πολιορκητικός κριός που χρειάζονται. Ένας από τους πιο ολοκληρωμένους κιθαρίστες αυτή τη στιγμή στο metal.
Συνθέσεις που ξεχώρισα είναι το εναρκτήριο Chronicles of the Dead (ιδανικό hook για να καταλάβεις ότι εδώ υπάρχει θέμα), το ομώνυμο Alliance of Thieves (Slayer λέμε και κλαίμε με το Hanneman-ικό του riff, ενώ τα solos είναι αποθέωση σκέτη) και το καταιγιστικό τόσο ως tempo όσο και ως σύνθεση Last Breath Taken (από τα κομμάτια που μόλις το ακούς στο club πας και ρωτάς τον DJ τι είναι αυτό). Βρήκα όλο το album εξαιρετικό, ακόμη και μια δυο πιο radio friendly συνθέσεις που υπάρχουν.
Όσοι δε φοβάστε λίγη γκρούβα a la Machine Head σε μικρές (ή και μεγάλες σε σημεία) ποσότητες και μερικά πιασάρικα φωνητικά και σημεία, θα απολαύσετε ένα πολύ μεγάλο μοντέρνο thrash (είπαμε Slayer, Testament, Haunted αλλά το ξαναλέμε για εμπέδωση) δίσκο. Υπάρχει ποικιλία στις συνθέσεις, ιδανική ισορροπία τεχνικής, επιθετικότητας και μελωδίας και αρκετά εκπληκτικά τραγούδια. Ελπίζω να συνεχίσουν δισκογραφικά και ο Wells να μπορέσει να κρατήσει και τα δυο μουσικά καρπούζια (Teramaze, Meshiaak) στην ίδια μασχάλη. Το αισθητήριο μου, μου λέει ότι μας περιμένουν πολλές συγκινήσεις ακόμη από αμφότερα τα σχήματα. Πολύ σπουδαία κυκλοφορία.
ΥΓ 1 Ευχαριστώ το φίλο Σοφοκλή για τη μουσική πρόταση. Τρομερή assist, I owe you.
ΥΓ 2 Στον Γιάννη που θα το διαβάζει. Μετά την καταιγίδα έρχεται η ηρεμία φίλε.
602 
