Οι τρελοί ξανάρχονται!
Ναι, ο λόγος για τους σουηδούς cyborgs του metal, Meshuggah, μια μπάντα που είναι υπεύθυνη για πολλά complex κατωτερότητας στην κοινότητα των μουσικών που ασχολούνται με τον υπερτεχνικό χώρο του djent (πες το prog, math, γκρουβάτο thrash, πες το όπως στον πέο θέλεις). Εκτελεστική δεινότητα σε στρατοσφαιρικά επίπεδα, στην υπηρεσία μιας εν δυνάμει σουρεαλιστικής οπτικής πάνω στην ηλεκτρική μουσική τέχνη.
Για τους Meshuggah οι απόψεις διίστανται. Υπάρχει εκείνη η μερίδα ακροατών που έχει θεοποιήσει την τεχνοκρατική αντίληψη τους, υπάρχουν όμως και αυτοί που απλά δεν μπορούν να καταλάβουν προς τι όλο αυτό το νταβαντούρι. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Αν περιμένεις με μια- δυο τυχάρπαστες ακροάσεις να επικοινωνήσεις με το όραμα της μπάντας, κακώς περιμένεις, η μουσική τους θέλει πολύ χρόνο ακρόασης για να γίνει κτήμα σου. Δεν είναι ψυχαγωγική μουσική. Ένα γεγονός που συνεχίζει να ισχύει και στο νέο πόνημά τους “The Violent Sleep Of Reason”.
Τίποτα λιγότερο λοιπόν από ολοκληρωτισμό σε πλήρως αποστεγανοποιημένα πλαίσια που δύσκολα μπορείς να τη χαρακτηρίσεις χωρίς γενικολογικές ταμπέλες. Άρρητοι πανδύσκολοι χρόνοι σε ρυθμικό επίπεδο (ΠΑΝΤΑ θα μου φέρνουν στο νου τους Watchtower αλλά υπό σύγχρονα ναρκωτικά), πολλαπλά κιθαριστικά layers που προσομοιώνουν ένα μηχανικό περιβάλλον με μαθηματική αναγωγή της riffολογίας τους, εντυπωσιακή ακρίβεια στην εκτέλεση και συνθετική αλλοφροσύνη. Ο δε Jens Kidman βρίσκεται σε μεγάλα κέφια, το λαρύγγι του ξερνάει αφειδώς λεκτικό τρόμο, ορίζοντας ουσιαστικά την ατμόσφαιρα σε κάθε κομμάτι.
Από την άλλη, με βάση τα ως τώρα πεπραγμένα τους, ο “The Violent Sleep Of Reason” είναι μάλλον ο πιο βατός δίσκος τους, με την έννοια ότι οι δομές των κομματιών παρότι πολυσχιδείς, είναι σχετικά αξιομνημόνευτες, προσεγγίζοντας κατά κάποιο τρόπο τις πιο σαλταρισμένες στιγμές των Neurosis ή αν θέλεις, παράγοντας ένα πιο στριφνό διπλότυπο αυτής της τεχνοτροπίας. Βοηθά σε μεγάλο βαθμό και ο περφεξιονιστικός ήχος που είναι πεντακάθαρος και λεπτομερής, αφαιρώντας το αλόγιστο χάος με συνέπεια η ακρόαση να είναι ευχάριστη και να μπορείς να παρακολουθήσεις απρόσκοπτα τη ροή του.
Τη μουσική των Meshuggah μπορείς να τη νοιώσεις μόνο εγκεφαλικά. Ξέχνα το γιουρούσικο headbanging ή τις ανέμελες ακροάσεις, αν δεν βιώσεις μαζί με τους μουσικούς το “γίγνεσθαι” του album, απλά θα χάσεις αναίτια μια ώρα από τη ζωή σου. Αν όμως είσαι σε διάθεση να “μελετήσεις” αυτό το χωροχρονικό συνεχές, τότε θα το κατευχαριστηθείς. Κομμάτια σαν το “MonstroCity”, η ισοπέδωση του “Clockworks”, η space αισθητική του βαρύτατου “By the Ton”, η φουτουριστική αγωνία του ομότιτλου track και το ξύλο που πέφτει στο “Our Rage Won’t Die” δεν θα αφήσουν απογοητευμένο κανέναν λάτρη της αποκλισαρισμένης βιαιότητας.
Τελικώς η επιστροφή των Meshuggah, τέσσερα χρόνια μετά το επίσης πολύ καλό “Koloss” (μην σκύβεις έτσι ‘μοβόρα!), είναι αξιοπρεπέστατη. Δεν τίθεται θέμα ανταγωνισμού, οι σουηδοί παίζουν μπάλα σε μια κατηγορία που εν πολλοίς όρισαν οι ίδιοι και αν είσαι φίλα προσκείμενος στη “δυσκολία”, το “The Violent Sleep Of Reason” θα σε γοητεύσει για άλλη μια φορά. Αν είσαι στην αντίπερα όχθη, ρίξ’ του μια αυτιά αν και δεν πιστεύω να αναθεωρήσεις ακούγοντάς το. Δε σε κατηγορώ, δεν είναι όλα για όλους.
760 
