Μια ακόμη θρυλική μπάντα κυκλοφορεί τη νέα της δουλειά.
Πρόκειται για τους καλιφορνέζους θεούληδες του thrash metal Testament, οι οποίοι με την δισκογραφική τους επιστροφή τους κλείνουν 30 χρόνια λαμπρής καριέρας, μια πορεία 12 (μαζί με αυτό για το οποίο θα αναφερθώ παρακάτω) καλών έως αριστουργηματικών album.
Η ιστορία (ή η μυθολογία;) έδειξε ότι οι Testament στερήθηκαν ένα πολύ μεγάλο μερίδιο δημοτικότητας, μένοντας πάντα στη σκιά των ηγεμόνων της σκηνής Metallica, τουλάχιστον τα πρώτα δέκα τους χρόνια, στα οποία τα μέσα προβολής ήταν σχεδόν παγκοσμίως μονοπωλιακά και καθόριζαν το mainstream ακόμη και σ’ αυτόν τον ακραίο – τότε – μουσικό χώρο).
Κρίμα κι άδικο φυσικά, αλλά οι Testament στο politically correct metal κύκλωμα, πάντα απολάμβαναν την εκτίμηση των οπαδών, κάτι πολύ φυσιολογικό μιας και ως μουσική μονάδα και φυσικά με τα μέλη που παρέλασαν από τις τάξεις τους, ήταν (και είναι) ανέκαθεν μια all star ελιτιστική μπάντα που παράγει πάντα το καλύτερο που μπορεί. Και το δωδέκατο album τους “Brotherhood Of The Snake” είναι μια ιδανική απόδειξη.
Οι Testament δεν έχουν αλλάξει στιλιστική ρότα, η βάση τους είναι όπως πάντα το thrash metal αλλά αυτή τη φορά άφησαν τη θηριώδη, death πτυχή τους στην άκρη και επέλεξαν να μπολιάσουν το συμπαγές όσο και δυναμικότατο thrash τους με μεγάλες δόσεις κλασσικού heavy metal (ειδικά στις solo στιγμές των “δασκάλων” Alex Skolnick και Eric Peterson οι οποίοι πραγματικά λάμπουν). Θα μπορούσες να θεωρήσεις το νέο album σαν μια μίξη του “The Gathering” με κλασσικό, βρετανικό heavy metal στο DNA του.
Mid tempo στο μεγαλύτερο μέρος του (εκτός από το γαμηστερό Slayerίζον “Centuries Of Suffering” και τα καθαρά Testamentικής τεχνοτροπίας “ Canna – Business” και “The Number Game”, εξαιρετικά δείγματα speedάτου thrash), ρυθμικό και στακάτο υλικό, με δυο επιστήμονες των αντίστοιχων οργάνων στο background, τον drummer Gene Hoglan και τον μπασίστα Steve DiGiorgio να παίζουν τις κάλτσες τους, συνοδεύοντας τους εξαιρετικούς εξάχορδους συνεργάτες τους – θεωρώ περιττό να αραδιάζω ονόματα συνεργασιών, οι άνθρωποι αυτοί, όπως φυσικά και ο σταθερός πυρήνας των Testament, έχουν εξασφαλίσει καλλιτεχνικώς μια θέση στην ιστορία των προσωπικοτήτων αυτής της μουσικής και θα μνημονεύονται όσο θα υπάρχουν metallers. Και οι τεχνικές τους αρετές ακούγονται πεντακάθαρα χάρη στην έξοχη παραγωγή που είναι ιδανική για το νέο, heavy πρόσωπο των Testament.
Ο δε Chuck Billy, αυτή η μορφάρα, είναι εκπληκτικός ερμηνευτικά. Η φωνή του δεν έχει υποστεί καμία φθορά από το πέρασμα του χρόνου, ακούγεται δυναμικός, παθιασμένος όπως πάντα και πιο ώριμος παρά ποτέ, γνωρίζει πάρα πολύ καλά πότε να heavy metalίσει φωνητικώς και πότε να εκτροχιαστεί, δείχνει μια αξιοθαύμαστη εκφραστική ωριμότητα.
Το “Brotherhood Of The Snake” έχει πολλές καλές στιγμές να επιδείξει, είναι ένα πάρα πολύ καλό album, άμεσο και μεστό. Πάρα πολύ καλές στιγμές τα “Seven Seals”, το ομότιτλο opening track και το “Neptune’s Spear”, με ξάφνιασαν ευχάριστα με την Maidenίλα των lead τους, όπως και το “The Pale King” που μου έφερε μια μυρωδιά από Black Sabbath, τρομερό το “Stronghold” με τις μπασογραμμές του DiGiorgio και τη US pure metal τάση που συνηθιζουν όλες οι μεγάλες αμερικανικές μπάντες τελευταία (και εννοώ στα χνάρια των τελευταίων κυκλοφοριών των Anthrax / Armored Saint) όπως και το – το λες και hard rock – “Born In A Rut”.
Λοιπόν, στη σούμα τώρα. Αξιοπρεπέστατος δίσκος από τους Testament, με το “Brotherhood Of The Snake” να είναι από τα καλύτερά τους album. Τρομερές εκτελέσεις από τους μουσικούς, άψογη ροή, τέλειος αχαοτικός ήχος και πηγαίο metal συναίσθημα σε καλά τραγούδια. Είμαι απολύτως ικανοποιημένος από αυτήν την μπάντα τριαντακονταετίας η οποία δικαιολογεί τη διάρκειά της με έναν έξοχο δίσκο. Και για μια ακόμη φορά, Testallica στα μούτρα σας ρε!
702 
