Τον λένε Ηρακλή Χωραΐτη κι είναι ένας μουσικός ο οποίος λατρεύει το έργο του J.R.R. Tolkien, του πολυθρύλητου αυτού συγγραφέα, δημιουργού του παράλληλου σύμπαντος του Lord Of The Rings, του Silmarillion και όλων αυτών των λογοτεχνικών τέκνων του.
Ο Ηρακλής δημιούργησε το self project Herc και πριν μια ντουζίνα χρόνια, το 2004, ολοκλήρωσε την debut δουλειά του “Of Perilous Realms… And Other Stories”, ένα αξιόλογο, πλήρως ακουστικό album το οποίο βασιζόταν σε ένα στιχουργικό concept που παλινδρομούσε μεταξύ του Tolkien και του Edgar Alan Poe.
Το δεύτερο βήμα του (των) Herc με τον τίτλο “Towards The Mountains” είναι ένα μεγαλεπήβολο έργο που κινείται σε έναν ευρύτατο όσο και εκλεπτυσμένο power metal χώρο, αυθεντικότατο μιας και σπανίως έχω την τύχη να συναντήσω τέτοιου είδους “προφίλ” σε ανάλογες μπάντες (πολλές φορές προσεγγίζονται doom metal ηχοτόπια αλλά προς χάριν εξυπηρέτησης του concept), με κινηματογραφική ροή, εξαιρετική παραγωγή για τα δεδομένα του home studio computing (αναρωτιέμαι με ένα μεγαλύτερο budget τι “παπάδες” θα έκανε ο άνθρωπος) και πασιφανές μεράκι.
Έμεινα άλαλος με την ομοιομορφία που αποδίδονται οι επιρροές του καλλιτέχνη. Μια παρέλαση ετερόκλητων επιρροών που παρουσιάζονται σαν ένα ομοιογενέστατο παντοδύναμο κράμα λυρικότητας, έμπνευσης, ρομαντισμού και καλαισθησίας, σε ακουστική μορφή κυρίως (αν και όταν σκάνε οι παραμορφώσεις δημιουργούνται ποτάμια καθαρής power metal γκαύλας). Δηλαδή κατά την ακρόαση, πέρασαν από τα μάτια μου πολλά από τα σπουδαιότερα ονόματα της μουσικής μας, αλλά με ένα “μεταλλαγμένο”, ακουστικό προσωπείο. Είκοσι τραγούδια – ύμνοι, ένα συμπαγές puzzle που δεν περισσεύει ούτε μια νότα ως filler.
Το “Towards the Mountains” είναι μια άκρως πετυχημένη μίξη ενός εντυπωσιακά πολυποίκιλου εικαστικού φάσματος. Οικειέστατες αλλά τρομερά ευφάνταστες μελωδίες που μέσα τους ένοιωσα τους Ulver (ακούγοντάς το μου ήρθε καρφί στο νου το “Kveldssanger” σε κομμάτια όπως τα “Smaug the Magnificent”, “A Shadow in the Night”), τους Candlemass / Nevermore (πέραν από τη φωνή του Ηρακλή η οποία με παραπέμπει άμεσα στους Messiah Marcolin και Warrel Dane, στιγμές σαν τα “The Road Goes Ever on and on”, “ Desolation of the Dragon”, “Fire from the Sky”, “Back to Hobbiton” μου έδωσαν αυτή την αίσθηση), του συμφωνισμού των Haggard, της νορβηγοπρεπούς / Κελτικής επικότητας των Enslaved ή των Primordial (“Labyrinth Of Darkness”, “Beyond the Mist”), του θεατρικού gothic (“Screams Of Steel”), των Iron Maiden (“In The Elvenking’s Hall”- σχεδόν δάκρυσα στο solo), ακόμη και τους Queensryche (“King under the mountain”) – τα ονόματα είναι ενδεικτικά, ο γράφων έχει τις δικές του αντιληπτικές ικανότητες και προσπαθεί σύμφωνα με αυτές να μεταδώσει κάτι προσεγγιστικό ώστε να περιγράψει λεκτικώς το γίγνεσθαι έκαστου δίσκου που τυγχάνει μεταχείρισης της πένας του.
Καταπληκτικά το ομότιτλο track και το “A Gift from Below” στο οποίο με εντυπωσίασε η συμπλοκή του πνεύματος των Marillion με αυτό των ύστερων Opeth και το Maidenικό ανθεμικό ρεφρέν του, ανατρίχιασα στο “Lord of the Eagles” (ο Ηρακλής έχει μια φοβερή φωνή, δείχνει τρομερή εκφραστικότητα στο σύνολο του album και η μόνη αδυναμία είναι απλά ότι δεν γεννήθηκε αγγλόφωνος, τα επίπεδα ερμηνείας του είναι στρατοσφαιρικά), το θυελλώδες “Under the Shades of Mirkwood”, το εκπληκτικό “The Battle of Five Armies” και το φοβερό επιλογικό “A Night in Bag End”, πανάξιο τέλος μιας αριστουργηματικής δημιουργίας.
Άξια συγχαρητηρίων η παραγωγή του ίδιου του συνθέτη καθώς και η συμβολή των μουσικών που συμμετείχαν στο album του Ηρακλή οι οποίοι δίνουν τα ρέστα τους.
Τελικώς, ένα αποτέλεσμα μεγαλειώδες. Προσωπικά, δεν έχω ξανασυναντήσει πιο ολοκληρωμένο έργο σε αυτόν τον χώρο. Σε όλους τους τομείς. Δουλεμένη στιχουργική δουλειά, έξοχες ενορχηστρώσεις που δύσκολα θα συναντήσεις ακόμη και σε παραγωγές αξίας εκατομμυρίων, φοβερά ενδιαφέρουσα ροή με μηδενικές κοιλιές (σε προκαλώ φίλε, συμβατέ στο αντικείμενο, ακροατή, θέλω ΕΣΥ να μου υποδείξεις έστω ένα αδιάφορο ή έστω μέτριο και βαρετό δευτερόλεπτο παρόλη τη διάρκειά του album), ύψιστα επικολυρικό, μια universalis καλλιτεχνική πρόταση. Δίσκος – ορόσημο για το είδος και ο Θεός της μουσικής κάποτε θα με κρίνει για το πόσο μεγάλη κουβέντα είναι αυτή. Και επαναλαμβάνω. Δεν σου το συνιστώ. Σε προκαλώ να το βιώσεις.
http://hercband.gr/
https://www.facebook.com/hercband/
632 
