Τα οκτώ χρόνια που μεσολάβησαν από το “Death Magnetic” παραήταν πολλά κι η προσμονή για το νέο full length των Metallica και το μουσικό ποιόν του, ολοένα και μεγάλωνε.
Ιδιαίτερα όταν βγήκαν στη δημοσιότητα οι πρώτες λεπτομέρειες και δη, το single “Hardwired”, οι συζητήσεις για την κατεύθυνση του album φούντωσαν με τα κλασικά στρατόπεδα να αντιμάχονται για το κατά πόσο το συγκρότημα είναι “τρου” ή όχι, ενώσω οι υπόλοιποι περιμέναμε καρτερικά για το επόμενο μεγάλο βήμα ενός group που με κάθε του δισκογραφική κίνηση στρέφει τα βλέμματα και τα αυτιά πάνω του.
Τι εστί “Hardwired… To Self-Destruct”; Πολύ απλά, λιτά κι απέριττα, ένας απόλυτα συγκεντρωτικός και συνάμα έξυπνος δίσκος που τιμά ξεκάθαρα την πορεία της μπάντας. Κι αυτό διότι οι Metallica φρόντισαν μέσα στα 77 λεπτά διάρκειάς του να ανατρέξουν σε ολόκληρη την καριέρα τους, περικλείοντας στοιχεία από κάθε ηχητική έκφανση που ακολούθησε το σχήμα τα τελευταία 35 χρόνια.
Θες γρήγορους thrashy ρυθμούς; Θες καθαρό και στακάτο heavy metal; Θες εγκεφαλική κιθαριστική εξέλιξη, δίχως όμως περιπλοκότητες και φιοριτούρες; Θες την αλητεία της περιόδου “Load”; Θες την εύπεπτη ποιότητα του ομώνυμου δίσκου; Από όλα έχει ο ηχητικός μπαξές του “Hardwired… To Self-Destruct” και για τον γράφοντα, το album είναι σαφέστατα καλύτερο από ό,τι περίμενε και σίγουρα μια πολύ ενδιαφέρουσα προσθήκη στην καριέρα των Metallica, η οποία θα χρειαστεί μερικές ακροάσεις προκειμένου να αποκαλύψει όλες τις πτυχές της.
Κερασάκι στην τούρτα, η εξαιρετική κι άκρως ταιριαστή παραγωγή, η οποία αναδεικνύει τα κομμάτια και προσδίδει τον απαιτούμενο όγκο εκεί που χρειάζεται, δίνοντας στο συγκρότημα πίσω τους πόντους που είχε χάσει με τα πιο επιτηδευμένα (από πλευράς παραγωγής) “St. Anger” και “Death Magnetic”.
Και μπορεί να έχουν ήδη βγει λογής φτυάρια, αλλά γεγονός είναι πως όλα ήταν ακονισμένα a priori, ασχέτως του τι θα κυκλοφορούσε το συγκρότημα, οπότε μικρό το κακό.
Αν έχει αδυναμίες; Φυσικά κι έχει… Σε περίπτωση που θες ντε και καλά να βρεις κάποιο ψεγάδι, όλο και κάτι θα ανακαλύψεις. Εάν θεωρείς πως μετά το “…And Justice for All” το σχήμα “χάλασε”, μπορείς κάλλιστα να γκρινιάξεις για τα περασμένα μεγαλεία του παρελθόντος, άπαξ και είσαι λάτρης του “Kill ‘Em All”, σίγουρα θα αναστατωθείς με την έλλειψη τρουίλας, ενώ αν περιμένεις radio-friendly μπαλάντες, καλύτερα να σβήσεις και να πετάξεις τον αναπτήρα σου.
Εμένα, λόγου χάρη, με ξενερώνει ο τίτλος και το εξώφυλλο του album, ενώ θα το ήθελα λίγο μικρότερο σε διάρκεια. Από πλευράς ουσίας όμως, αποζημιώνει, κυρίως επειδή επιτέλους οι Metallica περικλείουν όλες τις μουσικές πτυχές τους, δίχως να παρουσιάζουν κάποιο ίχνος υπερπροσπάθειας ή επιβεβλημένης παρελθοντολαγνείας, προκειμένου να ευχαριστήσουν τους fan τους. Πολύ απλά, εναγκαλίζουν αυτό που έχουν χτίσει τόσα χρόνια και το κάνουν καλά.
Από την άλλη, δεν είναι δα ότι έχουμε να κάνουμε ντε και καλά με τον καλύτερο δίσκο του 2016, αλλά και μόνο στην είδηση πως οι Metallica έβγαλαν νέα δουλειά, αρκεί για γεγονός της χρονιάς κι αυτό λέει πάρα πολλά για την αυτοκρατορία που έχει φτιάξει το σχήμα.
Εν κατακλείδι, το album είναι πραγματικά καλό, δίχως να επαναπροσδιορίζει μουσικά κάτι, παρουσιάζοντας τα μέλη ιδιαίτερα συγκροτημένα σε ό,τι αφορά το υλικό που θα μπορούσαν να βγάλουν, όντας πλέον πενηντάρηδες και με τρεις δεκαετίες εμπειρίας στις πλάτες τους.
862 
