Αν κάποιος μεταλλάς δεν γνωρίζει τους Tygers Of Pan Tang τότε ας μην διαβάσει το υπόλοιπο κείμενο, διότι όταν μιλάμε για την εν λόγω μπάντα εννοούμε την αφρόκρεμα του N.W.O.B.H.M., την αφάν γκατέ του κινήματος κι ένα από τα πιο διάσημα συγκροτήματα της Βρετανίας.
Δισκογραφικά, επισήμως, βρίσκονται στα δρώμενα από το 1979 και πλέον μετά από 37 ολόκληρα χρόνια, με τον Robb Weir στο τιμόνι, ήρθε η ώρα για την ομώνυμη κι ενδέκατη κυκλοφορία τους.
Πιστοί στο ύφος τους παρά την σχεδόν διαφορετική σύνθεση από την χρυσή τους εποχή, οι γερόλυκοι μας προσφέρουν ένα ευχάριστο δημιούργημα για να κλείσει όμορφα το πολύ άσχημο 2016.
Είναι μια κυκλοφορία αεράτη, με παιχνιδιάρικα βρετανικά riff και με μελωδίες που σου καρφώνονται στο μυαλό. Δεν ακολουθούν την πεπατημένη οδό του Hard Rock που επιλέγουν άλλα μεγαθήρια της εποχής τους αλλά οι Τίγρεις παραμένουν αυθεντικοί στα βρετανικά μουσικά ιδεώδη τους.
Τρανταχτά heavy και straight η παραγωγή του δίσκου τους, με τις κιθάρες να ξύνουν ρυθμικά στην περισσότερη διάρκεια, να riff-άρουν και να σολάρουν συνεχώς και σε συνδυασμό με μπάσο και τύμπανα να γίνεται ένα αεράτο και παντελονάτο μακελειό. Στο μικρόφωνο, ο Jacopo Meille, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας με το λαρύγγι που διαθέτει ανεβοκατεβαίνοντας τις κλίμακες με μεγάλη άνεση.
Δίσκος με πολλές συνθέσεις, με κομμάτια για κοπάνημα, για στριπτίζ και για έρωτα. Καθόλου βαρετός, καθόλου μονότονος, αλλά αλήτικος, δροσερός και τίμιος. Αυτό είναι το παραδοσιακό βρετανικό Heavy Metal που μας προσφέρουν οι Tygers of Pan Tang 37 χρόνια τώρα.
604 
