AC ANGRY: “Appetite For Erection”

Με καταγωγή από το Saarbrocken οι Γερμανοί, έξτρα χαβαλέδες, επιμεταλλωμένοι rock’ n’rollers AC Angry κυκλοφορούν λίγο πριν το τέλος του 2016 το δεύτερο άλμπουμ τους με τον αυτοσαρκαστικό τίτλο “Appetite For Erection”…

Είχε προηγηθεί το ντεμπούτο τους, “Black Denim”, το 2013.

Μουσικά οι Γερμανοί δεν μοιάζει να πολυβασανίζονται να διαφοροποιηθούν. Η αμεσότητα των τραγουδιών τους δείχνει πως βασίζονται περισσότερο σε ένα εφηβικό “street attitude” που φαίνεται πως τους αρκεί σαν επιλογή και τρόπος έκφρασης. Με προκλητικούς τίτλους και απλούς στίχους, ξεκαθαρίζουν από την αφετηρία πως απευθύνονται σε ηλικίες που το σώμα αντέχει ακόμα τα ολονύχτια πάρτι ή σε τύπους που έχουν αποφασίσει πως θα είναι κολλητοί με μια διασκεδαστική ελαφρότητα για όλη τους τη ζωή.

Όπλα τους στον απαιτητικό ρόλο του διασκεδαστή, η πειστικότατη παραγωγή και η ενέργεια που αναδύεται από τις ηχογραφήσεις. Συνθετικά βέβαια οι αδυναμίες είναι εμφανείς και παρά την απλότητα του είδους, οι Γερμανοί έχουν μάλλον γράψει κυρίως μέτριες συνθέσεις που κοπιάρουν συνήθως ανάλογες στιγμές μεγάλων ονομάτων. Ακόμα και σε δύο συνθέσεις που διαφοροποιούνται κάπως σε πιο ακουστικές φόρμες, ακουμπούν περισσότερο τη συμπάθεια. Ίσως περισσότερο ευέλικτα φωνητικά με λιγότερο κρυπτο-punk αμεσότητα θα βοηθούσαν απέναντι στην επίπεδη αίσθηση που αφήνει συνολικά το άλμπουμ.

Όσο κι αν οι αλκοολούχες εντυπώσεις σίγουρα θα είναι διαφορετικές προς το καλύτερο, μάλλον θα ξεχαστούν γρήγορα. Μόνο για ριψοκίνδυνους θιασώτες του σύγχρονου rock’n’roll attitude με αποθέματα αντοχής και χιούμορ.

646
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…