Πριν 30 σχεδόν χρόνια οι δημιουργοί της ταινίας Hellraiser ανέθεσαν στους Coil να γράψουν το soundtrack.
Όταν άκουσαν το αποτέλεσμα αποφάσισαν ότι παραήταν creepy και αντιεμπορικό και αποφάσισαν να πάνε σε κάτι πιο light, ενώ το ακυκλοφόρητο soundtrack κυκλοφόρησε από τους Coil σαν αυτόνομος δίσκος για να συνοδεύει εφιάλτες. Οι Gnaw Their Tongues είναι το τι θα συνέβαινε αν σε αυτήν την ιστορία οι Coil είχαν black metal παρελθόν.
Από την αρχή της καριέρας του, 10 χρόνια πριν, ο Mories, το μοναδικό μέλος, έχει βαλθεί (και το καταφέρνει) να βγάλει όσο πιο μαύρη και σκατένια “μουσική” μπορεί αδιαφορώντας για τους κανόνες του μαυρομεταλλικού ιδιώματος, σε σημείο που το “metal” πλέον μπαίνει σε εισαγωγικά αφού μοιράζεται τη σκηνή με drone/ambient/industrial και λοιπούς πειραματικούς ήχους, μέχρι που το μόνο καθαρό σημείο αναφοράς είναι ένα ζοφερό black, σκέτο.
Εφόσον η μουσική των Gnaw Their Tongues είναι έτσι κι αλλιώς κάτι μεταξύ soundtrack και επίθεσης από ακρίδες, το ερώτημα δεν είναι πόσο καλός δίσκος είναι το “Hymns for the Broken, Swollen and Silent” γενικότερα, αφού έτσι κι αλλιώς απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένα άτομα, αλλά που στέκει σε σχέση με την προηγούμενη δισκογραφία τους. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω, μου άρεσε αρκετά αλλά όχι όσο τα “All the Dread Magnificence of Perversity” και “Eschatological Scatology” αυτό όμως μάλλον έχει να κάνει με το ότι τα πρωτοάκουσα σε πιο κατάλληλη στιγμή. Το πρόβλημα με αυτό το group είναι πως πάντα θα σου κάτσει ανάλογα με τη φάση, το μόνο σίγουρο είναι πως συνεργασίες όπως με τους Alkerdeel και Dragged Into Sunlight είναι (συνήθως) και πιο προσβάσιμες (σχετικά πάντα) και κατάλληλες για κάποιον που δεν είχε μέχρι τώρα επαφή.
Αν είστε από τα λίγα αρρωστάκια που εκτιμούν ήδη την δουλειά του παλαβού από την Ολλανδία, έτσι κι αλλιώς θα το ακούσετε και τα συμπεράσματα δικά σας, όσοι δεν είχατε μέχρι τώρα επαφή, προσεγγίστε με προσοχή, οι λίγοι που έχετε τις κατάλληλες αντοχές και τη σωστή διάθεση νομίζω θα ανταμειφθείτε.
587 
