Η αλήθεια είναι ότι γενικά ως “σκηνή”, έχουμε πάρει πολλά σώβρακα παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια με τις αλλεπάλληλες ποιοτικότατες κυκλοφορίες που ξεπετάγονται η μια μετά την άλλη με ρυθμούς που δεν βλέπω να κοπάζουν, στο άμεσο μέλλον τουλάχιστον.
Το καλό με αυτήν την υπόθεση είναι ότι αυτή η εξωτερίκευση του ταλέντου δεν αφορά μόνο τα προφανή συγκροτήματα που δρουν κάτω από τον τίτλο του heavy metal και των λοιπών παρακλαδιών του. Όχι, η άνθηση αυτή αφορά και όλα σχεδόν τα είδη μουσικής που θα μπορούσες να κατονομάσεις σε όλη τη μουσικολογική γκάμα σκληρότητας.
Οι Kamp είναι ένα αθηναϊκό σχήμα, προσωπικό project του τραγουδιστή Γιάννη Καμπουρόπουλου, το οποίο μουσικά κινείται στο χώρο του alternative rock. Και θα έλεγα ότι αυτή η μπάντα πληροί με άνεση και τους δυο όρους στο νέο της LP “Clairvoyance”. Είναι και alternative, με τη λογική ότι δεν θα ακούσεις κάτι τετριμμένο και κλισέ (ακόμη και οι επιρροές που διακρίνονται δεν είναι και ότι πιο συνηθισμένο θα μπορούσες να φανταστείς ότι θα ακολουθήσει κάποιος και μη μου πεις ότι οι The Tea Party, οι Death Cab for Cutie ή ο Nick Cave αποτελούν “ρεύμα” επιρροής), αλλά είναι και rock, άλλοτε ήπιο και αιθέριο αλλά που σε στιγμές δεν διστάζει να σκληρύνει (όπως π.χ. στο “Million Times” το οποίο μου άφησε την αίσθηση των Aphrodite’s Child αν αυτοί αποφάσιζαν να το ρίξουν στους αμανέδες).
Υπό έναν αναλογικό ήχο live αισθήσεως το σχήμα παρουσιάζει το αξιοπρεπέστατο υλικό της με ευπρέπεια και επαγγελματισμό. Αν και τεχνικά το ύφος που υπηρετούν οι Kamp δεν έχει και ιδιαίτερες τεχνικές απαιτήσεις, εντούτοις τα μέλη της μπάντας δεν κάνουν καμία προσπάθεια να αποκρύψουν τη φανερή εκτελεστική τους δεινότητα, διανθίζοντας περίτεχνα τα απλά, άμεσα και εύληπτα θέματα που δημιουργούν με πινελιές λεπτομέρειας που κλέβουν πολλές φορές την παράσταση, όπως για παράδειγμα το ρυθμικό αλισβερίσι μεταξύ των Μιχάλη Ευδαίμων (μπάσο) και Αντώνη Δούνια (drums) στο Nick Caveικής αισθητικής “Waste Land”, ενώ ο κιθαρίστας Νίκος Κουτσοποδιώτης δεν σταματά σε όλο το album να πειραματίζεται πάνω στις συνθέσεις, εκφράζοντας τα riffs του με κάθε πιθανό ήχο σχεδόν που θα μπορούσε να εξαχθεί από μια ηλεκτρακουστική κιθάρα, με πανέμορφα αποτελέσματα σε πάρα πολλές στιγμές (“Release Me” – ένας μικρός ύμνος).
Ο δε ιθύνοντας νους, ο Γιάννης Καμπουρόπουλος είναι τρομερά εκφραστικός, καθάριος και λυρικότατος, διαθέτει πολύ καλή φωνή και είναι άψογος στο ρόλο του, τραγουδώντας τους όμορφους ποιητικά στίχους, ρεαλιστικές, καθημερινές οπτικές / σκέψεις σχεδόν οποιουδήποτε μέσου ανθρώπου, εντυπωσιακά ταυτοποιήσιμους για κάθε είδους ακροατή.
Εξαιρετικά τα “Nonsense”, “Clairvoyance” (“Και τι ζητήσαμε δηλαδίς; Να το χορέψουμε παρέα…”), “Happy…” και “Faith” (στο οποίο συμμετέχει η Βιργινία Φραγκουλατζή στα φωνητικά, η οποία έχει θαυμάσια φωνή επίσης) που θα μπορούσες να πείς ότι είναι μια εύστοχη μίξη των The Tea Party και των Pink Floyd του “Dark Side of the Moon”, επίσης έξοχα τα “Galileo” και “Pain” (το πιο κοντινό άκουσμα που θυμάμαι είναι το τελευταίο προσωπικό album του Steve Rothery των Marillion και όλα τα albums του Dan Swano με τους Nightingale) και πολύ καλό το “Show Reason” με μια γεύση από funk rock (μου ήρθαν ως φλας στο μυαλό και οι INXS, τουλάχιστον στην εισαγωγή του κομματιού).
Για να κλείσω. Τελειώνοντας την ακρόαση του “Clairvoyance” των Kamp, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να πω ένα μεγάλο και ειλικρινές “μπράβο” στους συντελεστές αυτής της δουλειάς. Μελαγχολικά αισιόδοξο, ευαίσθητο και ειλικρινές rock, άριστης ποιοτικής στόφας. Αυθεντική σχετικά τεχνοτροπία, αρτιότητα στην παρουσίαση των πανέξυπνων ιδεών και πασιφανές μεράκι για το αντικείμενο. Άκρως προτεινόμενο album σε υγιή αταμπέλωτα αυτιά πολυδιάθετων εγκεφάλων. Τώρα με τα κρύα, με καταζέστανε.
633 
