“ΑΕΛ, μαστούρα, Sepultura!”…
Σύνθημα που ναι μεν αφορά τη συμπαθή ποδοσφαιρική ομάδα της Λάρισας, αλλά που είναι γνωστό απ’ άκρον εις άκρον της χώρας μας, τουλάχιστον στους αλήτες – μαλλιάδες – χεβιμεταλλάδες και τους συν αυτών.
Οι βραζιλιάνοι Sepultura δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Μια από τις ακρογωνιαίες λίθους της μεταλλικής μουσικής, με μια καριέρα 30+ χρόνων που απέφερε 14 LPs (μαζί με το “Machine Messiah” που θα περιγράψω παρακάτω), 12 ΕP, άπειρα single και live video.
Μια μπάντα που προσέφερε ένα ιδιαίτερο, αυτόνομο στιλ στην (σχετικά παρθένα εκείνες τις εποχές) extreme metal μουσική, απέκτησε έναν δικό του φανατικό πυρήνα οπαδών και δεν έπαψε ποτέ να απασχολεί την μουσική κοινή γνώμη είτε λόγω των κυκλοφοριών της είτε λόγω των αποχωρήσεων των ιδρυτικών μελών και αδελφών Cavalera. Γεγονότα που πολλές φορές έπληξαν ανεπανόρθωτα τη δημοτικότητα της μπάντας, σε σημείο που εδώ και μια επταετία περίπου (από το τραγικά αδιάφορο “A-Lex” του 2009 και πρώτο χωρίς τον Igor πίσω από τα drums) να θεωρούνται ως “νεκροί”. Κάτι που προσωπικά το έβρισκα κατάφωρα άδικο γιατί οι δυο δουλειές της δεκαετίας του 2010, τα “Kairos” και “The Mediator Between Head and Hands Must Be the Heart”, ήταν πολύ αξιοπρεπείς δίσκοι για να τους διαγράψεις έτσι, “μονοκοντυλιά”.
Το ευχάριστο είναι ότι με το “Machine Messiah” ο γράφων νιώθει δικαιωμένος. Η επιστροφή των Sepultura είναι το λιγότερο εντυπωσιακή.
Το χάζεμα έρχεται με το εξωπραγματικό μελωδικό doom του ομότιτλου track “Machine Messiah” που μου σήκωσε τα άνω και κάτω πετσιά, δεν νομίζω να έχω ξανακούσει ολοκληρωμένη τέτοια σύνθεση από τους Seps (και δεν εννοώ διάσπαρτους riffολογικούς πειραματισμούς σε κομμάτια τους τουλάχιστον στη post Igor εποχή).
Φοβερά φωνητικά από τον Derrick Green, δυναμικός, παθιασμένος, με μεγάλη εκφραστικότητα, έχει αυτοπεποίθηση και διαλύει οποιεσδήποτε αμφιβολίες που εγέρθησαν από την έως τώρα θητεία του. Η ερμηνεία του είναι άνω του άριστου, ίσως είναι το highlight της καριέρας του στους Sepultura αυτός ο δίσκος και δεν βρήκα καμία αδυναμία που να εγείρει οποιαδήποτε ένσταση για τη δυναμική που φέρουν οι βραζιλιανοι deathsters αυτήν τη στιγμή. Και επίσης είναι άξιες μνείας οι εξωπραγματικές εκτελέσεις του από τον drummer Eloy Casagrande. Ο τύπος δίνει ρέστα, μαθήματα drumming σε ακραία μουσική όπως και ο πολύπειρος Paulo Jr. (μπάσο) οι οποίοι ακούγονται βαρύτατοι και ογκώδεις, παρέχοντας στον μεγάλο κιθαρίστα τις απαραίτητες πλάτες για να μεγαλουργήσει.
Ένας Kisser που παίρνει ή μάλλον κρατά με το σπαθί του τον τίτλο του guitar hero. Είναι απολαυστικός συνθετικά, φρενήρης, σπέρνει τα τεχνικά riffs του και δείχνει τα ηγετικά συνθετικά σκήπτρα του εναλλάσσοντας τις ατμόσφαιρες με αξιοθαύμαστες γέφυρες όπως στο “Phantom Self”, του οποίου το εισαγωγικό samba meets “Χίλιες και μια νύχτες” θέμα του δεν προϊδεάζει σε καμιά περίπτωση το prog hardcore ξυλοκόπημα αλά Sepultura που επακολουθεί, στο ακουστικό flamenco solo του “Iceberg Dances” και στα θαυμάσια νεοκλασικά Maidenικά solos του “Sworn Oath”. Kομμάτια τα οποία εκτελούνται με σεμιναριακή απόδοση από όλη την μπάντα – θα ήθελα να δω τη φάτσα του Petrucci ακούγοντάς τα, μα την Αγία, αυτό είναι prog κύριοι, τουλάχιστον και αυτό, όχι μόνο οι 28χορδες παρλαπίπες.
Θηριώδη επίσης τα “I Am The Enemy” και “Vandals Nest” (στα χνάρια των Testament του “The Gathering”) όπως επίσης και το εξαιρετικό speedάκι “Silent Violence”.
Η ωρίμανση των μελών που τους απαρτίζουν είναι ολοφάνερη, αυτό ακούγεται σε κάθε νότα του “Machine Messiah”, ενός συνόλου που επιβάλλεται να δώσει στους Sepultura την όποια αίγλη τους αφαιρέθηκε από τις αλλεπάλληλες αλλαγές των επίσης ηγετικών και πανίσχυρων ιδρυτικών φυσιογνωμιών που τους ενσάρκωναν και τις συνέπειες όλων αυτών των γεγονότων στη σύγχρονη metal showbiz.
Πραγματική πρόοδος στη σύνθεση, αλάνθαστη, επιστημονική εκτέλεση από έμπειρους βιρτουόζους με τελικό αποτέλεσμα απολαυστικό death και πάνω απ’ όλα κάργα heavy fuckin’ metal. Ένας νέος χαρακτήρας από τους συμπατριώτες του Pele που αξίζει σίγουρα να ακούσεις. Δισκάρα.
826 
