Λοιπόν, πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάτι…
Το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει βγει εδώ και κάτι μήνες, αλλά η εταιρεία τους το έστειλε για review με ημερομηνία κυκλοφορίας τον Φεβρουάριο του 2017, άγνωστο γιατί, ίσως για την έκδοση σε βινύλιο, για αυτό και η καθυστέρηση αυτής της παρουσίασης.
Στο ψητό τώρα, οι Cultes Des Ghoules δεν είναι άγνωστοι στο black metal κοινό, το αντίθετο θα έλεγα αφού είναι πρωτοπαλίκαρα της ανελέητης Πολωνικής επίθεσης των τελευταίων χρόνων (Σκανδιναβοί, θα σας φάνε λάχανο…), αλλά με το “Coven…” κάνουν μια απόπειρα να σκληρύνουν το παιχνίδι, όχι τόσο ηχητικά αλλά συνθετικά. Επηρεασμένοι από το “The Jilemnice Occultist” των Master’s Hammer, οι Cultes Des Ghoules γράφουν ένα δίσκο-θεατρικό, σε 5 πράξεις συνολικής διάρκειας 1 ώρας και 38 λεπτών με το τελευταίο κομμάτι μόνο να διαρκεί 28 λεπτά και το μικρότερο 11μιση. Όσοι λοιπόν δεν έχετε υπομονή για τέτοια μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε.
Στο μουσικό κομμάτι τώρα, όσοι ακούσατε θεατρικό και σκεφτήκατε Haggard και όπερες γελαστήκατε, μπορεί οι στίχοι να είναι διάλογοι μεταξύ αρκετών χαρακτήρων (το σενάριο συμπεριλαμβάνεται προφανώς στην κυκλοφορία) αλλά αν δεν το ξέρεις από πριν δεν το αντιλαμβάνεσαι εύκολα αφού όλους τους ρόλους τους αναλαμβάνει ο τραγουδιστής Mark of The Devil με συνοδεία άψογα εκτελεσμένου μαυρομέταλλου πρώτης γενιάς για υπόστρωμα. Κι όταν λέμε πρώτης γενιάς εννοούμε ξεχάστε Νορβηγίες κλπ, το “Coven…” ζέχνει Beherit, Mortuary Drape, Tormentor, Celtic Frost, Master’s Hammer (προφανώς) αλλά και Necromantia και πρώιμους Rotting Christ. Mid-tempo και αργό με σποραδικά γρήγορα σημεία (εκεί που το επιβάλλει το στόρι), ατμοσφαιρικά διαλείμματα και εμβόλιμα από πλήκτρα και κάτι σαν κουαρτέτο εγχόρδων (λεπτομέρειες δε λένε), έντονο μπάσο και σκοτεινό groove, το δισκάκι απλά τσακίζει, ενώ το τελευταίο κομμάτι “Satan, Father, Savior, Hear My Prayer… (Scene V)” θα μπορούσε να είναι ολοκληρωμένη κυκλοφορία από μόνο του (για αυτό και καταλαμβάνει ξεχωριστό CD ή LP ανάλογα με το format).
Χωρίς αμφιβολία το “Coven…” σαν κυκλοφορία είναι απαιτητική, αλλά σε ανταμείβει πλουσιοπάροχα. Ειδικά όσοι εκστασιάζεστε με το πρώιμο black metal και ξεσκονίζετε συχνά τις πιο πάνω μπάντες αλλά και περιπτώσεις όπως το “Symphony Masses: Ho Dragon, Ho Megas” των Therion και το πιο πρόσφατο “Erotomysticism” των Serpent Noir, απλά σπάστε τον κουμπαρά σας.
656 
