Για μια ακόμη φορά η υποκειμενικότητα φορά τα γάντια της για να παίξει ξύλο με την αντικειμενικότητα.
Η αιτία; Άλλος ένας μεγάλος μουσικός μου έρωτας, από τους μεγαλύτερους που έχω βιώσει παιδιόθεν, κυκλοφορεί αυτές τις μέρες τη νέα του δουλειά. Ο λόγος για τους γερμανούς Kreator, μια από τις σπουδαιότερες μπάντες που ανέδειξε το ευρωπαϊκό metal.
Πνευματικό τέκνο του μεγάλου κιθαρίστα / τραγουδιστή Mille Petrozza, μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που εμφανίσθηκαν ποτέ στη μουσική, οι Kreator υπήρξαν φυσικοί μέντορες για ένα αναρίθμητο πλήθος σχημάτων που ακολούθησε την τεχνοτροπία τους, κυρίως στα thrash πλαίσια που όρισαν εν πολλοίς οι ίδιοι από τότε που δημιουργήθηκαν (το 1985) και το όνομά τους έχει εντυπωθεί για πάντα στις λαμπρότερες σελίδες αυτής της μουσικής.
Η αλήθεια είναι ότι από ένα σημείο και μετά (που προσωπικά το ορίζω στο “Cause For Conflict” του 1995 και τον θεωρώ ως τον τελευταίο pure thrash δίσκο τους), όπως συμβαίνει σε όλες τις πραγματικά μεγάλες μπάντες, οι Kreator μάλλον ανήκουν στον progressive χώρο (και δεν εννοώ τις φλύαρες πρηξαρχίδικες επιδείξεις, η έννοια “prog” παραπέμπει στην αποστεγανοποίηση των όποιων πλαισίων ορίζουν το ρεύμα), μπολιάζοντας το thrash τους με καθαρές heavy metal οδούς και ατμόσφαιρες που μάλλον ξένισαν τους παλαιούς φανατικούς οπαδούς τους (καλά, το τι ανεκδιήγητα “επιχειρήματα” έχω ακούσει τόσα χρόνια για τα “Outcast” και “Endorama” που ακολούθησαν, δε λέγεται).
Αναμφιβόλως και καθομολογουμένως από τους πάντες, το προ πενταετίας “Phantom Antichrist” (μεγάλο κενό τα πέντε χρόνια αν αναλογιστεί κανείς την τακτικότητα των κυκλοφοριών τους), ήταν μια από τις καλύτερες δουλειές τους, album – ορόσημο για τη δεκαετία που διανύουμε και συνεπώς ο πήχης ανέβηκε σε ύψιστα επίπεδα, ίσως αξεπέραστα. Το ερώτημα είναι κατά πόσο θα μπορούσαν να διατηρήσουν οι Kreator τα ίδια standards με τη νέα τους δουλειά. Και για να περάσουμε στο ψητό…
Η νέα τους δουλειά είναι επίσης εξαιρετική, αν και πατάει γερά πάνω στον προκάτοχό της. Δεν θεωρώ ότι είναι εξελικτικό βήμα, η αίσθηση που μου έδωσε συνολικά είναι ότι το “Gods Of Violence” είναι η λογικότερη ακολουθία του “Phantom…”, με την μπάντα να τελειοποιεί το ύφος της. Δηλαδή οι γερμανοί εξακολουθούν να παράγουν ποιοτικότατο heavy / thrash (ίσως το thrash στοιχείο να είναι κατά κάτι πιο έντονο), φουριόζικο και πωρωτικό. Οι Kreator δημιούργησαν άλλον έναν θαυμάσιο δίσκο ο οποίος συνθετικά δεν εμφανίζει μεγάλες διαφορές σε σχέση με το “Phantom…” κι αν υπάρχουν αυτές, είναι σχετικά ανεπαίσθητες και αφορούν κυρίως τα δομικά riffs των τραγουδιών και κάποιες ακουστικές παρεμβολές υπό μορφή intro και γεφυρών.
Υπό τον τέλειο ήχο που επέτυχε ο Jens Bogren, ένα από τα highights που ξεχωρίζουν από την πρώτη κιόλας αυτιά είναι η καταπληκτική solo δουλειά των τραγουδιών. Ουσιαστικά τα leads του Sami Yli-Sirnio (επίσης στους Barren Earth και Waltari) παίρνουν τα ηνία της κάθε σύνθεσης, ηχούν πανέμορφα και ολοκάθαρα, δίνοντας οντότητα στη heavy συνιστώσα των Kreator. Ακουστική απόλαυση και ο Sami αποδεικνύει ότι είναι ένας από τους καλύτερους συνεργάτες που είχε ποτέ στο πλευρό του ο leader, αυτή η ηγετική πραγματικά φυσιογνωμία η οποία παραδίδει εκ νέου μαθήματα performing.
Ο Mille, φοβερός στα φωνητικά του, ώριμος και δυναμικός, αποδίδει αξιοπρεπέστατα τα πάντα καυστικά κοινωνικά λογύδριά του και “κεντά” ομοίως στα κιθαριστικά του καθήκοντα. Έχοντας την ίδια ρυθμική ομάδα πίσω του η οποία δίνει ρέστα δεξιοτεχνίας και ουσίας, με τον μεγάλο Ventor (drums) και τον Christian Giesler (μπάσο) να κρατούν με στιβαρότητα το ηχητικό background εναλλάσσοντας μαεστρικά τις ταχύτητες, το αποτέλεσμα που διαχέεται από τα ηχεία είναι κομματάρες όπως τα “World War Now”, “Totalitarian Terror” (ύμνος), το φοβερό ομότιτλο track, τα “Army of Storms”, “Side by Side” και το επιλογικό έπος “Death Becomes my Light”, χωρίς να υστερεί κάποια άλλη στιγμή.
Το σημαντικότερο δεδομένο είναι ότι οι Kreator εξακολουθούν να κατέχουν τα σκήπτρα στο είδος τους, παράγουν ελιτιστικό heavy / thrash metal και συνεχίζουν να εκθέτουν την συνθετική τους ευφυΐα και το “Gods Of Violence” με κάνει να νιώθω για ακόμη μια φορά περήφανο που τους ακολουθώ εδώ και μια 25ετία περίπου. Όλα είναι θνητά σ’ αυτήν τη ζωή και η λήξη της σχέσης μου με αυτήν την μπαντάρα έχει οριοθετηθεί μόνο από την στιγμή που το Alzheimer θα εγκολπώσει το μυαλό μου. Ως τότε, αιωνίως τα σέβη μου. Και “The Satan is Real”. Γι’ αυτό υποστηρίζω τον Από Πάνω. /Heilz.
791 
