Οι Σουηδοί The Murder Of My Sweet είναι δημιούργημα του συνθέτη, παραγωγού, ντράμερ και πληκτρά Daniel Flores και ξεκίνησαν τη διαδρομή τους το 2007.
Συμπορεύονται με την Frontiers Records από το πρώτο τους άλμπουμ, “Divanity”, με μια παροδική διακοπή λόγω διαφωνιών κατεύθυνσης στο δεύτερο, με τίτλο “Βye, Bye,Lullaby”, όπου όμως είχαν την στήριξη και τη συμμετοχή των συμπατριωτών τους Jesper Stromblad (In Flames), Peter Wichers (Soilwork) και Fredrik Akesson (Opeth).
Το γκρουπ επιστρέφει στην Frontiers και κυκλοφορεί το τρίτο του full length, ένα concept με τίτλο “Beth Out Of Hell”, το οποίο ο Flores περιγράφει σαν μια αποκαλυπτική ιστορία αγάπης ανάμεσα στο καλό και το κακό. Φέτος, επιστρέφουν με το 4ο άλμπουμ τους που τιτλοφορείται “Echoes Of The Aftermath”.
Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τη μουσική τους “cinematic metal”, επηρεασμένοι από movie scores και film noir, ενώ στις βασικές τους επιδράσεις από το χώρο του rock, αναφέρονται τα ονόματα των Queen, E.L.O. και Genesis.
Ακούγοντας τα τραγούδια του “Echoes…”, γρήγορα αντιλαμβάνεσαι πως η αυτοπεριγραφή είναι ιδιαίτερα ωραιοποιημένη. Στην πραγματικότητα, η συνταγή τους είναι ένα χαρμάνι από ορχηστρικό AOR και female-fronted melodic metal, στα γνώριμα χωράφια των Evanescence και μεταγενέστερων Within Temptation. Άλλωστε, η -αναμφισβήτητα πολύ καλή- φωνή της Angelica Rylin φέρνει άμεσα στο μυαλό τις κυρίες των παραπάνω γκρουπ.
Η συνθετική φόρμουλα του Flores, είναι συμπαγής, αλλά πολύ ασφαλής και επαναλαμβανόμενη. Τα φωνητικά συνοδεύουν τις πιασάρικες ενορχηστρώσεις με τέτοια πυκνότητα και υπακοή στην συμβατική τραγουδοποιία, που ο ισχυρισμός “cinematic” είναι πέρα για πέρα άστοχος. Η συμφωνική φύση των τραγουδιών εναρμονίζεται με pop -με την ευρύτερη έννοια- φόρμες. Άλλωστε το μεγάλο στοίχημα των The Murder Of My Sweet είναι ξεκάθαρα η μελωδία και ο εμπλουτισμός του υπόβαθρου.
Τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου έχουν ομοιότητες στο ύφος και τη διαδρομή. Ξεχωρίζουν το χαρακτηριστικό single “Personal Hell” που είναι ήδη και promo video, το ομότιτλο που διαφοροποιείται κάπως και συνθετικά και παρουσιάζει ενδιαφέρον στο ύφος του, το “Shining After Dark” και το πειστικό “Go On”.
Πέρα από την επαναληπτική του φόρμα, το άλμπουμ είναι καλοπαιγμένο, ο ήχος του έχει τις γνωστές πετυχημένες αναλογίες του γνωστού συμφωνικού ήχου, οι Christopher Vetter (guitars) και Patrik Janson (bass) πλαισιώνουν υποδειγματικά τον αρχηγό Flores και την frontwoman Angelica, ΑΛΛΑ το άλμπουμ απευθύνεται αυστηρά στο συγκεκριμένο κοινό.
Τέλος, δεν έχω καταλάβει ακόμα αν οι “Σκανδιναβικές ρίζες” που αναφέρονται από τους ίδιους σαν επιστροφή στη διαδικασία της σύνθεσης, είναι τόσο πρόσφατες όσο το λεγόμενο “female fronted metal”. Γιατί, όσο και να το θέλεις, δεν είσαι ό,τι δηλώσεις.
582 
