Οι Bathsheba είναι ένα νέο σχετικά γκρουπ από το Βέλγιο, απαρτιζόμενο από μέλη των Sardonis (τους οποίους είχαμε απολαύσει live πριν κάτι χρόνια με τους Sun of Nothing), Death Penalty και Disinterred μεταξύ άλλων, και παρά το γεγονός ότι είναι νέα μπάντα και αυτό είναι το πρώτο τους άλμπουμ ποιοτικά θα κάνουν πολλούς πιο “έμπειρους” του doom χώρου να σκάσουν από ζήλεια.
Παίρνοντας επιρροές από πολλά παρακλάδια του είδους (doom universalis;) καταφέρνουν να συνδυάσουν πιο κλασσικό ψυχεδελικό ήχο, μαυρισμένους Celtic Frost-ισμούς και σάπιο σύγχρονο doom στα χνάρια των Cough και Windhand, όλα αυτά με τα εκπληκτικά φωνητικά της Michelle να είναι το κερασάκι στην τούρτα, και μας δίνουν ένα δίσκο-αριστούργημα στο είδος.
Ναι, είναι ΤΟΣΟ καλό άλμπουμ. Ισοπεδωτικά riff, περιορισμένα αλλά σωστά τοποθετημένα black ξεσπάσματα για γαρνιτούρα, απλές αλλά πανέξυπνες συνθέσεις (το “Ain Soph” με το καταραμένο σαξόφωνο του πάει για πολλά repeat), σκοτεινή αλλά όχι μίζερη ατμόσφαιρα και τα προαναφερθέντα φωνητικά (που μου θυμίζουν σε σημεία την Jamie Myers) να αλλάζουν από τσαμπουκαλεμένα σε μελωδικά κατά βούληση και να δίνουν μαθήματα σε πολλές μονοδιάστατες τραγουδίστριες του είδους.
Δεν ξέρω κατά πόσο οι Bathsheba θα γίνουν ηγετικό γκρουπ στη σκηνή, είναι νωρίς ακόμα και είναι το πρώτο τους άλμπουμ άλλωστε, τα προγνωστικά πάντως είναι υπέρ τους και αν συνεχίσουν σε αυτό το επίπεδο ίσως να μιλάμε για ένα από τα επόμενα μεγαθήρια. Για την ώρα πάντως απολαύστε το “Servus”, βάλτε το να παίζει και νιώστε την doom ομίχλη να σας περικυκλώνει, σας εγγυώμαι ότι θα κολλήσει για καιρό στο στερεοφωνικό σας.
1089 
