Από τις στάχτες των Rise to Remain αναδύθηκαν οι As Lions και το στοίχημα της μπάντας είναι διπλό…
Από τη μια έχει να κάνει ξανά το πρώτο, δύσκολο, βήμα, ενώ παράλληλα έχει να αντιμετωπίσει την ευχή και την κατάρα της αναγνωρισιμότητας που φέρει το όνομα του frontman της.
Ο Austin Dickinson λοιπόν, είναι γιός του Bruce Dickinson και η φανέλα είναι πολύ βαριά. Καλοί οι προβολείς και η τσάμπα διαφήμιση, αλλά έχεις να ανταποκριθείς σε απαιτήσεις οι οποίες είναι παράλογες μεν, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν για ευνόητους λόγους.
Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε πως οι As Lions, σε αντίθεση με τους Rise to Remain, δεν είναι metalcore, ενώ εν γένει είναι διάχυτη η προσπάθεια του group να απευθυνθεί σε ευρύτερο κοινό. Έτσι λοιπόν, έχουμε ένα κράμα σύγχρονου metal, που αγκαλιάζει τους Bring Me the Horizon, τους 30 Seconds to Mars και οτιδήποτε στο μεταξύ τους. Καλογυαλισμένη παραγωγή, δια χειρός Kevin Churko (Hellyeah, In This Moment, Five Finger Death Punch, Disturbed), ανθεμικά refrain και radio friendly ατμόσφαιρα.
Κάπου εδώ όμως, υπάρχει κι ένα τεράστιο “αλλά”! Ενώ συνθετικά το “Selfish Age”, παραδίδει ένα καλό αποτέλεσμα, το οποίο σε συνδυασμό με τα παραπάνω στοιχεία δε σου αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια για κάτι αρνητικό, γίνεται εύκολα κατανοητό πως όλο αυτό είναι καθαρά επιδερμικό κι ολίγον τι “φαντεζί”. Διότι αυτή η επιτηδευμένη “τελειότητα” κρύβει αρκετά μειονεκτήματα, με κυριότερο την έλλειψη πάθους και προσωπικότητας. Έχουν βγει πάμπολλα σχήματα στο μοντέρνο ήχο και οι As Lions δεν κάνουν σε καμία περίπτωση τη διαφορά, δίχως αυτό να σημαίνει πως περνούν κι απαρατήρητοι.
Εν ολίγοις, η φάση είναι “ούτε κρύο-ούτε ζέστη”. Διότι έχεις ένα αξιόλογο ντεμπούτο, θελκτικό σαν το σπορ αμάξι της βιτρίνας, αλλά μόλις το οδηγήσεις θα καταλάβεις πως δε σε βολεύει κι ότι δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα όταν είσαι κολλημένος ούτως ή άλλως στην κίνηση…
Το ευτυχές πάντως είναι πως ο Austin δεν προσπαθεί να ακολουθήσει τα ακριβή ερμηνευτικά μονοπάτια του πατέρα του, διότι εκεί θα χανόταν σίγουρα η μπάλα. Παρουσιάζεται καθόλα προσγειωμένος κι ενημερωμένος σε ό,τι αφορά το σύγχρονο μουσικό γίγνεσθαι και η αλήθεια είναι πως αν εξαιρέσουμε την υπερπροσπάθεια που δε λειτούργησε καλά, το πρώτο βήμα της μπάντας έχει να παρουσιάσει αρκετά καλά στοιχεία, τα οποία προμηνύουν ένα επιτυχημένο μέλλον άπαξ και τους δοθεί το ανάλογο βάρος.
Ενδεχομένως οι κάπως μικρότεροι σε ηλικία να εκτιμήσουν ιδιαίτερα τους As Lions, μιας και διανύουμε μια περίοδο που η μοντέρνα σκηνή υιοθετεί έναν ολοένα και περισσότερο εργοστασιακό χαρακτήρα. Προσωπικά, πέραν των “Bury My Dead”, “Aftermath”, “Deathless”, “White Flags” και “Pieces”, θα περιμένω να δω και τη συνέχεια, διότι σίγουρα δεν έχω πειστεί ακόμα…
843 
