Mε τη βαριά παράδοση της καταγωγής των West Midlands του “Νησιού”, εκεί που σφυρηλατήθηκε ο αργός ήχος του ολέθρου, πορεύονται οι Alunah εδώ και μια δεκαετία.
Με τη μητριαρχική σκιά της επιβλητικής τραγουδίστριας-κιθαρίστριας Sophie Day, το doom κουαρτέτο, ένα ΕΡ, ένα split και τρία άλμπουμ μετά, ακούγεται στο τέταρτο full length του ικανό να μεταφέρει τις αντηχήσεις των εμπνεύσεων από τα αιωνόβια δάση της μοναξιάς, σε ευρύτερα ακροατήρια.
Οχτώ τραγούδια σε 43 περίπου λεπτά συνολικής μουσικής, ηχογράφησαν οι David Day (guitars), Dan Burchmore (bass) και Jake Mason (drums) με την ξεχωριστή Sophie και παραγωγό τον μπασίστα/τραγουδιστή των Conan, Chris Fielding.
Η υποβολή του “The dying soil” αναδύει μέσα από τις διακριτικές υπόνοιες της κιθάρας, μια φωνή που ο πάγος της ευγενικής προειδοποίησης ακούγεται σαν μιας ευτραφής ξαδέρφης της Julee Cruise. Το “Light of winter” θα πνίξει την εισαγωγή με το άμεσο groove του και η καλοστημένη αμεσότητά του το κάνουν να ακούγεται οικείο και προφανές, αρπάζοντας εύκολα τον ακροατή. Ο ήχος ,ιδανικά ξεκάθαρος και ογκώδης, αφήνει τα επιμέρους στηρίγματα του τραγουδιού να αποκαλυφθούν.
Η μυστηριώδης ερημιά της έναρξης του δίσκου επιστρέφει έντονα σαν εντύπωση στην αρχή του “Feast of torches” για να εξελιχθεί γρήγορα σε μια παγανιστική διαδρομή ριφ με ένα απόλυτα Sabbath-ογενές, ψυχεδελικό ρεφρέν. Η ερμηνεία της Sophie πάνω από τα παχιά ριφ και τις εμβόλιμες μελωδικές κιθαριστικές φράσεις, ακούγεται γαλήνια δοξαστική και με τη συνοδεία των δεύτερων φωνητικών αποπνέει μια γοτθική, αιρετική υπεροψία, κάνοντας το τραγούδι έναν μικρό ύμνο.
Το άλλο μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι του άλμπουμ είναι το “Lugh’s assembly”, αφηγηματικά μελωδικό από την αρχή βυθίζεται στο μέσο του σε ένα κατανυκτικό break που το κρατά αιχμάλωτο ως το φινάλε του. Οι συντεταγμένες των διαθέσεων των Alunah απλώνονται ως την στωική πικρία του “Petrichor” που υποκρίνεται όμορφα πως προσπαθεί να κορυφωθεί.
Το “Fire of thornborough henge”, που αποτελεί και το promo video του άλμπουμ, είναι ενισχυμένο με όμορφες κιθαριστικές προσθήκες και οι μελωδίες των φωνητικών λειτουργούν ιδανικά με το ηχητικό στιλ του βιομηχανικού Birmingham. Η ψυχεδελική, vintage ηχητική ακροβασία πάνω από τα doomy ριφ του “The reckoning of time”, μάλλον τρέφει την υπόνοια ενός εθιστικού Sabbath-ικού single των 70’s που ενισχύεται από την εύστοχη κιθαριστική δουλειά του Day.
Το άλμπουμ κλείνει με μια σπουδαία έκπληξη που υπηρετεί ταυτόχρονα και την αιωρούμενη εμμονή της Sophie με τα δάση. Οι Alunah μετατρέπουν το “A forest” από το “17 Seconds” των The Cure σε έναν doom θρήνο σύγχυσης και αδιεξόδου. Με υποδειγματική μαεστρία εκμετάλλευσης των ιδιαίτερων στοιχείων του χαρακτήρα του τραγουδιού, καταφέρνουν να το οικειοποιηθούν απόλυτα και να καταλήξουν σε μια συγκλονιστική απόδοση.
Σε μια χρονιά που το doom metal ενισχύεται με κυκλοφορίες που ήδη έχουν κάνει αίσθηση, το “Solennial” , που σφραγίζει την διαρκή βελτίωση του κουαρτέτου από το ξεκίνημά του, αποσπά δίκαια την προσοχή μας. Η ιδιαιτερότητα της έκφρασης των Alunah φροντίζει να μην αφήσει έξω κανένα από τα απαραίτητα κλασικά συστατικά σε αυτή την προσφορά σκοτεινής ομορφιάς.
721 
