Αυστραλιανό ντου και ξύλο…
Τρίτο album από το κουαρτέτο από τη Μελβούρνη, το οποίο συνεχίζει στη ρότα του αμετανόητου thrash, στα χνάρια των Testament, των Slayer, των Kreator και των Exodus.
Από το ντεμπούτο τους κιόλας, οι Harlott έχουν κάνει ξεκάθαρο πως δεν έχουν διάθεση να παρεκκλίνουν από τις βασικές επιρροές τους κι εξαπολύουν φωνακλάδικο και στιβαρό, παλαιάς κοπής, thrash metal, με διάχυτο “ντούπα-ντούπα” και “με-θυμάσαι-ρε-πούστη;” λογική.
Η αλητεία συνεχίζεται λοιπόν και στο “Extinction”, το οποίο από την αρχή ως το τέλος του αποτελεί έναν εν δυνάμει mosh δυναμίτη, ο οποίος διαρκεί 50 λεπτά και ξεδιψάει με ιδρώτα και μπίρα τους νοσταλγούς του Bay Area, ενώ και να μη θες να μπεις στο pit, θα σε αναγκάσει και θα σε συνεπάρει με το ρυθμό του.
Δυναμικές riffοσειρές που ξύνουν πατώματα, ανελέητο drumming και μια ατμόσφαιρα που σε μεταφέρει στα τέλη των ’80s. Κι αυτό είναι το ατού, αλλά συνάμα και το αρνητικό του δίσκου. Το υλικό του “Extinction” παραείναι generic, κάτι που σημαίνει πως ενδείκνυται για συγκεκριμένες περιπτώσεις (εκτός κι αν είσαι μονοθρασάς) και σε σημεία, εύλογα, θα σε κάνει να αναρωτηθείς γιατί τόση ώρα δε βάζεις να ακούσεις κάποια από τις προαναφερθείσες μπάντες.
Η απάντηση τελικά στο παραπάνω είναι απλή… Όταν έχεις λιώσει τη δισκογραφία των “μεγάλων” και θέλεις να τσεκάρεις κάτι καινούριο, αλλά στο ίδιο ύφος, οι Harlott είναι αυτό που ζητάς και το προσφέρουν στο μέγιστο βαθμό. Η αναβίωση λοιπόν, κρίνεται ως επιτυχής…
580 
