Η ροή είναι κινητήριος δύναμη…
Κι η ροή εμπεριέχει αλλαγή…
Κι η αλλαγή είναι ζωή.
Η αλλαγή μπορεί να είναι χωροταξική, συνθετική (υπό το πρίσμα μιας μακροσκοπικής οπτικής), αλλαγή σκέψης (σε πνευματικό επίπεδο) κι άλλα πολλά, μιας και η λίστα είναι ατέρμονη.
Για να ακολουθήσεις λοιπόν την προαναφερθείσα αλλαγή και να νιώθεις ζωντανός, πρέπει να γίνεις “ένα” με τη ροή και να αφεθείς στα χέρια της, ώστε να σε οδηγήσει, όπου είναι γραφτό σου να ταξιδέψεις και να καταλήξεις. Αν θες να ζήσεις βέβαια και να μη βαλτώσεις σε λιμνάζοντα νερά.
Για μια μπάντα με συγκεκριμένο κοινό, είναι πάντα πολύ δύσκολο να ακολουθήσει διαφορετική πορεία και να αφεθεί σε πειραματισμό με άλλους ήχους. Και δε μιλάω για απλές προσθήκες μουσικών στοιχείων.
Όποιος γνωρίζει τους ULVER κι έχει παρακολουθήσει την πορεία τους, γνωρίζει ότι μιλάμε για μια μπάντα με μουσική τόλμη, γνώση και στόχο. Και μπορεί να μην είναι στόχος τους να μας εκπλήσσει, αλλά το καταφέρνει σε κάθε μουσικό τους project.
Κι επειδή δε μπορώ να είμαι πλήρως αντικειμενική με τους ULVER, μιας και αποτελεί την μεγάλη μου αγάπη, χωρίς καμία δόση υπερβολής, έχω να προσθέσω ένα επιπλέον σχόλιο, μια λέξη, γιατί διαφορετικά θα καταλήξω να κάνω αφιέρωμα, αντί για κριτική δίσκου… Εξέλιξη! Μουσική εξέλιξη από την απαρχή της σύνθεσής τους ως μπάντα το 1993, μέχρι και σήμερα.
Για να επανέλθω στο τώρα λοιπόν, οι ULVER κυκλοφορούν τον 13ο δίσκο τους με τίτλο “The Assassination of Julius Caesar”. O Kristoffer Rygg, με τη φωνή του αποτελεί πάντα το σήμα κατατεθέν της μπάντας και σε αυτό το νέο τους μουσικό πόνημα πλαισιώνοντας με τη χαρακτηριστική χροιά του το τελικό αποτέλεσμα του ήχου τους.
Ήχος που οι ίδιοι αποκαλούν “pop”, τον πιο pop δίσκο τους για την ακρίβεια. Αλλά μιλάμε για τους ULVER και μια μεμονωμένη ταμπέλα δεν είναι αρκετή για να παρουσιάσει το περιεχόμενο της δουλειάς τους. Και το περιεχόμενο τόσο το μουσικό όσο και το στιχουργικό απασχολεί πάντα έντονα τους εν λόγο μουσικούς, που δίνουν ισάξια βαρύτητα και στα δύο.
Το “The Assassination of Julius Caesar” αποτελεί μια δουλειά που ήθελαν εδώ και χρόνια να δημιουργήσουν σαν μια ανάμνηση της παιδικής τους ηλικίας. Και κρίνοντας από το τελικό αποτέλεσμα, η μουσική κουβαλάει πάνω της κάτι πολύ από 80’s, και για αυτό η pop δε θα μπορούσε να λείπει.
Χωρίς να έχει σκοπό την αναπαραγωγή εκείνης της εποχής, αυτό που τελικά πετυχαίνει είναι την επαναφορά του παρελθόντος σε αναμνησιακό επίπεδο. Κάτι σαν μια δήλωση ότι το παρελθόν μπορεί να είναι εδώ, στο τώρα, διότι η ιστορία (όπως έχει δείξει η ίδια η ιστορία) επαναλαμβάνεται. Το περιεχόμενο των τραγουδιών τουλάχιστον αυτό φαίνεται να θέλουν να προβάλουν, μπερδεύοντας το μύθο με την ιστορία και τη σύγχρονη ζωή.
Κάποιες φορές οι λύσεις βρίσκονται στην αρχή του προβλήματος, αν το δεις με άλλη οπτική και επίσης το να γυρίζεις στο παρελθόν και να προσπαθείς να το γνωρίσεις καλύτερα, σίγουρα βελτιώνει πολλά πράγματα στο παρόν, όταν όμως γίνεται για να επιτύχει συγκεκριμένο σκοπό.
Οι ULVER με τη νέα τους δουλειά, θεωρώ ότι το κατάφεραν αυτό στο έπακρο. Ένα ταξίδι στο χρόνο, μεταφρασμένο από μια μπάντα που κουβαλά μεγάλη μουσική γνώση στις πλάτες της και που έχει φανεί αντάξια της αναγνωρισιμότητάς της.
Μην εκπλαγείτε λοιπόν αν κάποιες στιγμές νομίσετε ότι ακούτε Bowie ή Depeche Mode. Ο δίσκος έχει σκοπό το ταξίδι, αλλά το κάνει με έναν πολύ σύγχρονο και “φρέσκο” τρόπο. Είναι οι ULVER και φυσικά όπως προανέφερα, κάθε δίσκος τους είναι μια έκπληξη… αλλά κυρίως ένα δώρο στο κοινό τους, που ελπίζω να εξελίσσεται και αυτό μαζί τους.
787 
