Έχει παρακουστεί το όνομά τους τον τελευταίο καιρό, έτσι δεν είναι;
Κι οι λόγοι των πολλαπλών αυτών αναφορών στο όνομα των αμερικάνων neo-metallers (κι ας αποποιούνται τον όρο οι ίδιοι, αν έπρεπε να συγκεκριμενοποιήσω τον όρο θα έπρεπε να θέσω κολλητά καμιά δεκαπενταριά λέξεις στη σειρά) είναι μάλλον εξωμουσικοί και εστιάζονται στις στιγμές εκείνες που ο Brent Hinds, κιθαρίστας και τραγουδιστής αυτής της “ολίγον” αλλοπρόσαλλης μπάντας ανοίγει το γαμώστομά του και ανακοινώνει απόψεις που προκαλούν την “κοινή” metal γνώμη (υπάρχει τέτοιο πράγμα; εντύπωση μου κάνει)…
Εξαιρώντας αυτήν την υπερέκθεση ιδεών από τον συμπαθή κατά τ’ άλλα καμένο (προσωπική άποψη, μην παρεξηγούμαστε) μουσικό, οι Mastodon δεν έπαψαν να είναι από την πρώτη στιγμή της παρουσίας τους στα μουσικά δρώμενα μια επαναστατική μπάντα με πλήρη την έννοια του όρου (κι εγώ σύντροφε Πέτρο δεν έχω καταλάβει ακόμη τι στον πέο προσπάθησαν να ορίσουν με το “Leviathan” και σιγά μην ψαρώναμε από το αβάσιμο hype που έλαβαν “ξαφνικά” – το οποίο βέβαια βοήθησε στο να εξελιχθούν οι Mastodon ως μια ελιτιστική αξία στο μουσικοεμπορικό χρηματιστήριο, να τα λέμε κι αυτά), εκπρόσωποι μιας αυθεντικής νέας τάξης πραγμάτων στην ακραία μουσική. Μια νέα τάξη που περιείχε στα σπλάχνα της τις hardcore καταβολές των μελών της μπάντας, την prog άποψη στις δομές των κομματιών και τη U.S. metal street νοοτροπία ως ηχητική προσέγγιση.
Οι Mastodon λοιπόν, τρία χρόνια μετά το συμπαθέστατο “Once More ‘Round the Sun”, επανέρχονται με το νέο, έβδομο full length τους, μια δουλειά η οποία δείχνει μια μπάντα σε καλλιτεχνικό οίστρο που συνεχίζει να παράγει εξαιρετική όσο και ενδιαφέρουσα μουσική αλλά εμφανίζοντας κάποια πρωτοφανή, σε σχέση με το σύνηθες υλικό τους, στοιχεία, εκτρέποντας τη συνθετική και ηχητική οπτική κατά αρκετές μοίρες. Με ιδανικά αποτελέσματα.
Οι Mastodon στο “Emperor Of Sand” παραδίδουν σεμινάρια γραφής προοδευτικής μουσικής εν μέσω του εικαστικού πλαισίου που εν πολλοίς γέννησαν οι ίδιοι. Άμεσες αλλά συνάμα τεχνικές συνθέσεις και με τη μελωδικότητα συνολικά σε υψηλότατα επίπεδα. “Αντρίκια” ευαισθησία για πρώτη φορά τόσο εμφανώς και τόσο συναρπαστική συνάμα σε κάθε “στροφή” ή γέφυρα μέσα στη ροή του album, πλήρως προοδευτική μουσική τύποις και ουσία.
Ο Brann Dailor (drums) δεν διστάζει στιγμή να καθορίζει ρυθμικά τη δυναμικότητα των κομματιών χωρίς να έχει ελαττώσει στο ελάχιστο την ευφυΐα που διέπει το παίξιμό του, απολαυστικός στα ρολαρίσματα και εξαιρετικός στα σημεία που τραγουδά. Πραγματικά αποδεικνύει την ηγετική συμβολή του παρέα με τον μπασίστα Troy Sanders. Οι Hinds και Bill Kelliher (κιθάρες) έχουν φιλτράρει αξιοθαύμαστα τη riffoλογία τους με ηχοτόπια δανεισμένα από το 90’s alternative (όχι grunge) hard rock (Pearl Jam, Faith No More και συναφείς συνέπειες του κινήματος αυτού), έχοντας ελαττώσει τη βαρύτητα προς χάριν λεπτεπίλεπτων licks, ατμοσφαιρικών fuzz και με έξοχα, βουτηγμένα στο δεινοσαυρικό rock, solos, στοιχεία που ανυψώνουν το ενδιαφέρον. Και θεωρώ την φωνητική απόδοση του Brent Hinds κορυφαία. Ίσως η καλύτερη που έχει πραγματοποιήσει σε album των Mastodon. Ώριμος, με πηγαίο όσο και διαυγή θυμό, άκρατο λυρισμό στα κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ά ρεφρέν (με ένα post δυναμικό τρόπο που ένιωσα τον Burton C. Bell των Fear Factory πάμπολλες φορές), μια performance – ορισμός.
Τα “Sultan’s Curse” (με μια αίσθηση Grand Magus μέσα του), “Roots Remain” και “Andromeda” είναι ενδεικτικά δείγματα της μουσικής των Mastodon, θυμίζουν τις φόρμουλες που εφήρμοζε η μπάντα από το “Remission” ακόμη και είναι αναμενόμενο να υπάρχει υλικό που να παραπέμπει άμεσα στο παρελθόν της μπάντας. Αλλά η απτή εξέλιξη της μουσικής προσωπικότητας των Mastodon μεταφράζεται μέσω των ύμνων “Show Yourself” (ενστερνίζεται επιτυχημένα το mainstream neorock που επικρατεί στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, μια σύνθεση που παραπέμπει στους Foo Fighters), “Precious Stones” “Steambreather” ή στα τρομερά “Scorpion Breath”, “Word To The Wise”, ”Ancient Kingdom” και “Clandestiny”.
Καταπληκτικό album το “Emperor Of Sand”. Τίποτα λιγότερο, η σαλταρισμένη αυτή τετράδα δημιούργησε έναν μεγαλειώδη δίσκο που η επιδραστικότητα του δεν θα αργήσει να φανεί. Μουσική από αυτές που σε πιάνουν από την ψυχή και σε τραβάνε με πείσμα αγνοώντας κάθε σου αντίσταση, τέχνη που ακόμη κι ο φασισμός της επιβολής της θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένος. Καταλύτης για όποιον επανακαθορισμό της έννοιας “προοδευτικότητα” αποπειραθείς απέναντι στο κάτοπτρο του συλλογικού παγκόσμιου metal γίγνεσθαι. Δίσκος – πρότυπο από εδώ και πέρα για όλες τις εκφάνσεις αποκλισαρισμένης μουσικής ακρότητας. Υποψήφιο για την κούπα φέτος; Άκρως πιθανόν.
…και Κύριε Hinds… αδιαφορώ για την άποψή σας για τους Judas Priest ή το heavy metal, αδιαφορώ πλήρως για την ταμπελοποιητική αντίληψή σας. Δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ, είναι σίγουρο. Δημιουργήσατε ένα αριστούργημα όμως. Και τον απαιτούμενο σεβασμό μου προς το πρόσωπό σας, τον κερδίσατε με την πένα σας. Μετά υποκλίσεως.
1254 
