Ποια καλύτερη περίοδος να απολαύσεις τη νέα δουλειά του/των Danzig, Black Laden Crown, από τις κατανυκτικές μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας.
Επτά χρόνια μετά το “Deth Red Sabaoth” και δυο απο το cover album “Skeletons”, ο εμβληματικός τραγουδιστής μας προειδοποιεί από το εξώφυλλο πως δεν έχει καμία διάθεση να μας εκπλήξει.
Η θεματολογία των κομματιών,των οποίων τα writing credits υπογράφει ο Danzig και κανένας άλλος, είναι η γνωστή. Μάγισσες, Βελζεβούληδες, νεκροκεφαλές, άντε και καμιά μαργαρίτα για να σπάει η μουντάδα. Ίσως η σημαντικότερη πηγή έκπληξης αποτελεί το οτι το σκαμπό του ντράμερ μοιράστηκαν τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι (Joey Castillo, Johnny Kelly, Karl Rockfist και Dirk Verbeuren). Μοναδικός σταθερός συμμετέχοντας -πέραν του frontman προφανώς- για 4ο σερί άλμπουμ ο Tommy Victor στις κιθάρες και το μπάσο.
Το πρώτο τραγούδι,που φέρει το όνομα του δίσκου,σε προϊδεάζει για το τι έπεται , ξεκινώντας “αργόσυρτα” κι ανεβάζοντας το tempo σε χαρακτηριστικούς ρυθμούς Danzig στο τελευταίο σκέλος του.To Eyes Ripping Fire συνεχίζει στην ίδια λογική , με τα χρόνια όμως που κουβαλάει ο τραγουδιστής στην πλάτη του να γίνονται σε κάποια σημεία αισθητά. Όχι οτι δεν του βγαίνει η φωνή, απλώς φαίνεται κάπως κουρασμένη.
Pedal to the Metal προτρέπει γεμάτος φούρια ο Evil Elvis, και το Devil on Hwy 9 δίνει ακριβώς αυτό. Πόδια, χέρια, κεφάλια ή οποιαδήποτε άλλα μέλη του σώματος προτιμάτε ξεκινούν να κουνιούνται ρυθμικά.Λιτό και περιεκτικό (το μικρότερο του δίσκου) αλλα με περρίσεια ενέργεια και ενθουσιασμό.
Οι “σφυγμοί” πέφτουν πάλι στο Last Ride και πλεον παρασέρνεσαι για τα καλά στη γνώριμη σκοτεινιά του The Other Man In Black (απο παρατσούκλια άλλο τίποτα)με το κιθαριστικό σόλο να γίνεται λίγο φλύαρο προς το τέλος της “τελευταίας κούρσας”.Το σκότος εντείνεται, και το Witching Hour σε βυθίζει ακόμα περισσότερο στα έγκατα της Ντανζιγκικής Κόλασης προσφέροντας σου μια σχεδόν εξάλεπτη,απολαυστική περιήγηση στα αξιοθέατά .
Μέχρι που φτάνεις στα εσώτερα της για να συναντήσεις το But a Nightmare. Βαριές κιθάρες, ουρλιαχτά σήμα κατατεθέν του πρωην frontman των Misfits, drums που σε κάνουν να κοπανάς ό,τι τσίγκινο τάπερ έχεις στο ψυγείο και συνολικά μια σύνθεση βγαλμένη από τις χρυσές εποχές του συγκροτήματος. Ακολουθεί το Skulls & Daisies το οποίο σου επιτρέπει να ξεκουραστείς και να βάλεις τα τάπερ στη θέση τους, διατηρώντας όμως την ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει ο δίσκος.
Προτελευταίο κομμάτι είναι το Blackness Falls (κάπου εδώ ειρωνικά εξαντλούνται τα λογοπαίγνια για σκοτεινιές και κολάσεις) το οποίο μετά από δυνατά riff και κιθαριστικά αλυχτίσματα μας οδηγεί με fade out στην κατακλείδα του δίσκου, το Pull the Sun. Ο τραγουδιστης φύλαξε για το τέλος τα πιο “ευαίσθητα” φωνητικά του επιλέγοντας να μας ρίξει στα μαλακά με μια -κατά κάποιον τρόπο- μπαλάντα.
Τίμια προσπάθεια για τον Danzig και την παρέα του, που μπορεί να μην ξανά ανακάλυψε τον τροχό αλλά μας χάρισε έναν ιδιαιτέρως αξιοπρεπή δίσκο που ακούγεται ευχάριστα απο την αρχή μέχρι το τέλος.
700 
