Οι σπουδαίες επιστροφές ηρώων των 80s συνεχίζονται.
Και μπορεί οι Καναδοί να έχουν κυκλοφορήσει δυο ακόμα δίσκους το 1998 και το 2004, αλλά η αλήθεια είναι πως το magnum opus τους βρίσκεται στο 1987 με τον τίτλο “None Shall Defy”. Δίσκος κλασικός για το thrash metal αλλά και πρωτοπόρος ταυτόχρονα.
Γενικά, οι Infernal Majesty, έχουν το πλεονέκτημα να τους αφορούν όλους. Κι αυτούς που γουστάρουν κοπάνημα αλλά και αυτούς που θέλουν να την ψάξουν ηχητικά λιγάκι παραπάνω. Εξ αρχής ξέφευγαν από τη speed λογική του ιδιώματος και ήθελαν το thrash τους εγκεφαλικό, εξ ου και οι διάρκειες των τραγουδιών τους που ξεπερνούν τα 5’ κι αυτό είναι κάτι που τους ακολουθεί από το πρώτο τους album.
Το “No God”, που κυκλοφορεί 13 ολόκληρα χρόνια μετά το “One Who Points To Death”, έχει όλα τα παραπάνω στοιχεία. Με το βασικό πυρήνα του group να είναι παρόν, δηλαδή τους Hallman/Terror στις κιθάρες και τον Chris Bailey στα φωνητικά, η ταυτότητα παραμένει ίδια. Οι προσθήκες των Daniel Nargang (Kick Axe) στο μπάσο και Kiel Wilson στα drums, δημιουργούν ένα πολύ στιβαρό rhythm section, για να πατήσουν πάνω του οι κιθαριστικές γραμμές και τα οργισμένα φωνητικά. Θα μου επιτρέψετε να επιμείνω στις κιθάρες, γιατί η δουλειά που έχει γίνει είναι εξαιρετική. Μεγάλα riff, τρομερά lead και εμπνευσμένα solo με τεράστιες μελωδίες, δημιουργούν ένα ηχητικό μπετόν που στρώνει τα θεμέλια για την αντοχή του δίσκου στο χρόνο. Η μεγάλη διάρκεια του δίσκου (κάτι παραπάνω από μια ώρα), όχι μόνο δεν κουράζει, αλλά προκαλεί τον ακροατή για τη συνέχιση της ακρόασης.
Θεωρώ τεράστια υπόθεση να βλέπεις group 30 (και βάλε) ετών να επιστρέφουν, όχι για μια αρπαχτή αλλά γιατί ακόμα έχουν να προσφέρουν στη μουσική. Οι Infernal Majesty κυκλοφορούν μια δισκάρα εγκεφαλικού (προσοχή, όχι progressive) thrash. Obey to it’s majesty… cause none shall defy…
696 
