Το φαινόμενο Iced Earth χρήζει μεγάλης ανάλυσης…
Μέσα σε δέκα χρόνια από την ίδρυσή τους, ο Jon Schaffer κατάφερε να φτάσει το σχήμα σε υψηλά εμπορικά επίπεδα, γαλουχώντας πάμπολλους νέους στο metal ιδίωμα. Κι αυτό είναι άξιο σεβασμού.
Τα ‘00s δεν φέρθηκαν καλά στο συγκρότημα, με τις εναλλαγές πίσω από το μικρόφωνο, μεταξύ Matt Barlow και Tim Owens, όπως και γενικά τα πάρε-δώσε με το line up, να μη βοηθούν την παράλληλη συνθετική καμπή των Iced Earth. Κι αυτό στοίχισε σε δημοτικότητα κι αξιοπιστία, ενώ όσοι τους γνώρισαν την προηγούμενη δεκαετία, άρχισαν να μεγαλώνουν και να μην έχουν την υπομονή να ακολουθήσουν την πτωτική πορεία της μπάντας.
Το 2011, η μεταγραφή του Stu Block από τους Into Eternity, δίνει ένα γλωσσόφιλο ζωής στο συγκρότημα και το “Dystopia” κινεί το ενδιαφέρον του κόσμου, με το (κατώτερο του προκατόχου του) “Plagues of Babylon” που βγήκε το 2014, να δείχνει πως ο Jon Schaffer έχει βρει ξανά το ρυθμό του, αν κι ομολογουμένως δεν έχει ξεφύγει από τη συνθετική συνταγή που εφαρμόζει πιστά εδώ και πολλά χρόνια.
Το “Incorruptible” λοιπόν, είναι η τρίτη κυκλοφορία με τον Block στα φωνητικά και δε χωράει πλέον αμφιβολία πως η προ εξαετίας απόφαση να ενταχθεί στο σχήμα, αποτέλεσε κίνηση… ματ (see what I did there?) και βοήθησε αρκετά το group. Τον ηγετικό ρόλο όμως τον έχει ακόμη ο Schaffer κι εύλογα, ξέρουμε όλοι τι θα ακούσουμε στο νέο album. Καλπασμούς (aka “τι-τιρι-τιτίρι-τίρι”), επικά mid tempo κομμάτια κι αβανταδόρικες μπαλάντες.
Πολύ καλή αρχή το “Great Heathen Army”, με το “Black Flag” να παίρνει επάξια την σκυτάλη, δίνοντας έμμεσες υποσχέσεις για κάτι καλό. Κάπου εκεί σκάνε τα “Raven Wing” και “The Veil”, για να σου υπενθυμίσουν πως οι Iced Earth είναι εδώ για να παίξουν αυτό που ήδη περιμένεις και το ότι θα ξέρεις ακόμη και τα χτυπήματα της μπότας προτού αυτά γίνουν, είναι (καλώς ή κακώς) μέρος του ύφους τους.
Ευχάριστη έκπληξη το “Seven Headed Whore”, με το “The Relic” να κινείται στα γνώριμα αναμενόμενα μονοπάτια και το “Ghost Dance” να δείχνει πως ακόμη και στα πλαίσια της ίδια συνταγής, ο Schaffer μπορεί ακόμη να συνθέσει όμορφα (κι εύπεπτα) instrumental.
Καλούλι το “Brothers”, αλλά αυτά τα επιτηδευμένα “standing side by side” και “ready for the fight”, μου κάθονται πλέον βαριά στο στομάχι κι έχω φυλάξει την πανοπλία μου στο πατάρι.
Αέρας από τα (πιο) παλιά με το “Dance”, με αύρα που θα ήθελα να συναντιόταν πυκνότερα στο album. Κι εδώ που τα λέμε, άπαξ κι ο Schaffer, συγκέντρωνε περισσότερα τραγούδια όπως το προαναφερθέν, ή το “Seven Headed Whore”, τότε η φάση (δικέ μου) θα είχε αρκετό ψωμί…
Ο επίλογος ανήκει στο 9λεπτο “Clear the Way”, ένα κομμάτι με επικό χαρακτήρα κι έντονα maiden-ικά στοιχεία (τα οποία δένουν καλά, οπότε είναι ευπρόσδεκτα). Ένα σφηνάκι, το έπινα για πάρτη του.
Ισορροπημένος δίσκος, αντιπροσωπευτικός της πρόσφατης περιόδου του συγκροτήματος, χωρίς όμως να κάνει κάποια ουσιαστική διαφορά στην υπάρχουσα ηχητική πορεία των Earth. Μια τίμια προσθήκη στο οπλοστάσιο της μπάντας, η οποία δεν μπορεί μεν να συγκριθεί με τις ‘90s εποχές της, αλλά με τον Stu Block πίσω από το μικρόφωνο, κοντράρει στα ίσα τα ‘00s της και νικάει πανηγυρικά.
Με βάση τις τελευταίες δουλειές του group, το “Incorruptible” κινείται στα ίδια ποιοτικά επίπεδα με το “Dystopia”, προσπερνώντας το κάπως κουραστικό “Plagues of Babylon”, δίνοντας συνάμα το κατασταλαγμένο στίγμα των Iced Earth εν έτει 2017. Αναμενόμενο από κάθε άποψη, αλλά όχι κακό. Τουτέστιν, “έμπαινα”, αλλά σχέση δε θα έκανα…
812 
