TWELVE NOON: “Saints and Sinners”

Οι Twelve Noon είναι ένα σχήμα από το Pittsburg της Pennsylvania που μας δίνει το ντεμπούτο του, στο χώρο του μελωδικού εναλλακτικού metal με επιρροές από καλό grunge (τι καλύτερο παράδειγμα από Alice in Chains;), nu metal, hard rock με αδυναμία στις μπαλάντες, αλλά και τελευταίας κοπής alternative metal (βλέπε Alter Bridge).

Η σύνθεση όλων των παραπάνω είναι μάλλον η κύρια συνεισφορά της μπάντας. Χωρίς να είναι ιδιαίτερα καινοτόμο ή ιδιαίτερα… ιδιαίτερο, το Saints and Sinners είναι ένα χορταστικό πακέτο για όσους γουστάρουν κι άγριο και μελωδικό ήχο με λίγο απ’ όλα.

Η σύνθεση του σχήματος είναι κλασική, με 2 κιθάρες, μπάσο, τύμπανα και φωνητικά. Ο frontman και τραγουδιστής Michael Loew δοκιμάζει την τύχη του σε διάφορες δοκιμασίες και ανταποκρίνεται καλά σε μελωδικές ερμηνείες, σε λίγο πιο ψηλές νότες αλλά και σε βρυχηθμούς, έχοντας σαν αφετηρία την επιρροή από τον James Hetfield. Δε μιλάμε για καμιά μεγάλη φωνή αλλά τη δουλειά του την κάνει καλά. Το μείγμα συμπληρώνουν δυνατές και γεμάτες κιθάρες, καλή παραγωγή με έμφαση στα τύμπανα, άντε και λίγα πλήκτρα για τις πιο αργές στιγμές στις μπαλάντες (Hope in tragedy, Carry on).

Η μπάντα έχει αρκετή έφεση στο να παράγει καλά refrain, απολύτως απαραίτητο για το είδος που έχει επιλέξει. Το mid-tempo Breaking Down, το αργόσυρτο κλασικό Hope In Tragedy και το σκληρό (με ολίγον από nu metal) No Way Out είναι οι κορυφαίες στιγμές του δίσκου, όπως έμειναν τουλάχιστον μετά από πολλές ακροάσεις.

Ομολογώ πως έψαξα λίγο παραπάνω για αδυναμίες αλλά κάτι τρανταχτό δεν βρέθηκε. Ο δίσκος είναι συμπαγής, πιασάρικος, καλογυαλισμένος και καλοφτιαγμένος, όμως είναι μάλλον από αυτούς που περνάνε όλα τα τεστ αλλά δύσκολα θα μακροημερεύσουν ή θα γράψουν ιστορία.

Αν σας αρέσει το μείγμα ή και μεμονωμένα κάτι από Alternative/Nu/Grunge Metal με λίγο από Hard Rockάδικη ποζεριά, οι Twelve Noon θα εξιτάρουν πολλούς νευρώνες σας.

611
About Χρήστος Αθανασιάδης 48 Articles
Έχει απαρνηθεί δις το metal ψάχνοντας το νόημα σε άλλα ιδιώματα και ισάριθμες φορές έχει επιστρέψει γονυπετής ζητώντας άφεση αμαρτιών. Στο μουσικό πεντάγραμμο πάντως αναζητά το σημείο κάπου στο άπειρο που τέμνονται η post-πνευματικότητα των Talk Talk, η επιτυχία στις μεταγραφές του Miles Davis, ο χαμαιλεοντισμός των Bowie/Eno, η συναισθηματική νοημοσύνη των Rush και η ευφυής δημιουργία των original Queensryche.