Μπορεί οι Serious Black να μην έχουν καταφέρει ακόμη να τραβήξουν την εμπορική προσοχή που τους αναλογεί ως supergroup, παρόλα αυτά, φροντίζουν να την καλλιεργούν, διοχετεύοντας στον κόσμο τακτικά νέο υλικό.
Ιδρύθηκαν το 2015 κι έχοντας ως μόνιμα μέλη πλέον τους Bob Katsionis (Firewind), Alex Holzwarth (Rhapsody Of Fire), Urban Breed (Project Arcadia, ex-Pyramaze), Dominik Sebastian (Edenbridge), Mario Lochert (Emergency Gate) και Jan Vacik (ex- Dreamscape), κυκλοφορούν το τρίτο τους full length, συνεχίζοντας να παραδίδουν όμορφο power metal, από εκείνο που μεσουρανούσε στα τέλη των ‘90s.
Με περισσότερες συνθέσεις σε σχέση με το “Mirrorworld” και πιο ανθεμική χροιά, το “Magic” είναι ίσως ο πιο συναυλιακός δίσκος της μπάντας κι αφήνει την αίσθηση πως έχει γραφτεί με γνώμονα τις εμφανίσεις της μπάντας, με την παραγωγή να βοηθάει πολύ σε αυτό.
Το intro “With a Tip of the Hat” δίνει πάσα στο μελωδικό “Binary Magic”, το οποίο διαδέχεται το “Burn! Witches Burn!”, με ένα Gamma Ray feeling να πλανάται στον αέρα. Το “Lone Gunman Rule” είναι ένα από τα highlight του δίσκου, το οποίο θεωρώ πως δεν πρέπει να λείψει από τα μελλοντικά live setlist του συγκροτήματος!
Το σχήμα, μέσω του όμορφου “Now You’ll Never Know”, δείχνει την αγάπη του (και) για το melodic hard rock, με το “I Can Do Magic” που ακολουθεί, να παρουσιάζει το πως θα ακούγονταν οι America ή οι Foreigner άπαξ κι επιδίδονταν σε power metal, ενώ το αμέσως επόμενο “Serious Black Magic” συνεχίζει τη συναυλιακή ατμόσφαιρα.
Το “Skeletons On Parade” είναι μια από τις πιο heavy συνθέσεις της μπάντας ever, με το “Mr Nightmist” να μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει single του δίσκου, μιας και σου κολλάνε αμέσως στο μυαλό τα catchy ρυθμικά του.
Speedάτο το “The Witch of Caldwell Town”, με το refrain να διατηρεί την ισορροπία με τη μελωδική ταυτότητα του group, ενώ τα “True Love Is Blind” και “Just Kill Me” αναδεικνύουν, με διαφορετικό τρόπο το καθένα, τις melodic rock επιρροές του.
Λίγο πριν το τέλος, σκάει το, σκανδιναβικών επιρροών, “New Found Freedom”, ένα καθαρό power άσμα, λίγο πιο κοντά στο ύφος των δυο πρώτων δίσκων του συγκροτήματος. Και τι καλύτερο από το να κλείσει το album με το “One Final Song”, το οποίο ξεκινάει ως μπαλάντα, συνεχίζει κλασσικότροπα και θεατρικά, διαγράφοντας έναν εξαιρετικό επίλογο, με τα φαντάσματα των Queen, των Savatage και των Blind Guardian, να χειροκροτούν κάπου στο βάθος.
Η εντύπωση που μου δίνουν οι Serious Black είναι πως την όλη ιστορία την κάνουν πρωτίστως για να περνούν αυτοί καλά και δεν είναι απλά ένα σύνολο μουσικών μισθοφόρων που οφείλουν να παράγουν νέα τραγούδια, κάτι που γίνεται αντιληπτό από τον ακροατή, μιας και δε θα συναντήσεις συνθέσεις γραμμένες με το στανιό, ούτε επιτηδευμένα διαμαντάκια, μελετημένα, καλογυαλισμένα και προορισμένα να αρέσουν ντε και καλά.
Προφανώς μιλάμε για έμπειρους επαγγελματίες, οι οποίοι όμως γουστάρουν αυτό που κάνουν και γράφουν προς δική τους τέρψη κι όχι με γνώμονα τις προσταγές της μόδας. Ειδάλλως, δε θα έπαιζαν power metal, αλλά post djent stoner black metal, με sludge στοιχεία και revival ‘70s επιρροές.
Εν τέλει, το νέο album των Serious Black δεν είναι “μαγικό” ώστε να επαναφέρει το ιδίωμα στο προσκήνιο, αλλά αποτελεί την καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη δουλειά τους μέχρι στιγμής και συστήνεται με ευκολία στους fan της σκηνής.
832 
