Κλείνοντας μια δεκαετία στο μέτωπο του πολέμου, οι Φινλανδοί Crimfall, κυκλοφορούν την τρίτη δουλειά τους, συνεχίζοντας ένα πραγματικά αξιέπαινο σερί.
Το συγκρότημα μπλέκει όμορφα την Viking folk αισθητική, με το συμφωνικά power ιδίωμα και την black καταιγιστική λογική, παντρεύοντας εξαιρετικά όλα τα γλυκόπικρα στοιχεία κι αισθήματα που μπορεί να προκαλέσει μια μάχη. Παρόλα αυτά, το “Amain”, δεν αποτελεί μια ακόμη άκομψη πολεμική ιαχή, αλλά κάτι πιο περίπλοκο και φορτισμένο, με το τελικό αποτέλεσμα να δικαιώνει το ίδιο το σχήμα, όπως και τη συνολική πορεία του.
Μελωδικό, αλλά και τραχύ, επιθετικό αλλά ταυτόχρονα κι απειλητικά πράο, το νέο album των Crimfall ξεδιψά όσους αρέσκονται στις πολυεπίπεδες πολεμικές ιστορίες, οι οποίες κρύβουν μέσα τους περισσότερο σκοτάδι, παρά δάφνες και μεγαλεία. Και για αυτό κάθε δουλειά της μπάντας οφείλεις να τη βιώνεις ολόκληρη, μιας κι έχεις να κάνεις με ένα αρτιότατο σύνολο που, συνθετικά κι εκτελεστικά, έχει πολλά να σου εκμυστηρευτεί.
Από το εισαγωγικό “Eschaton”, έως και το (σχεδόν) 8λεπτο “Until Falls the Rain”, οι Crimfall κρατούν ψηλά τον πήχη και το ενδιαφέρον, προσφέροντας ένα ακόμη full length το οποίο κοσμεί το ευρύτερο συμφωνικό folk ιδίωμα.
Πολεμοχαρές και συνάμα λυτρωτικό, το “Amain” φαντάζει ως το soundtrack μιας ήρεμης και κρύας νύχτας στο πεδίο μάχης, με τους στρατιώτες να περιμένουν καρτερικά να χαράξει μια ακόμη αιματοβαμμένη μέρα.
702 
