Οι Γερμανοί ντεθοθρασάδες Cripper φτάνουν αισίως στην πέμπτη ολοκληρωμένη δουλειά τους.
Δίχως να αλλάζουν δραματικά τον ήχο τους, προσφέρουν για μια ακόμη φορά μια σωρεία οργισμένων τραγουδιών, με την frontwoman Britta Gört να σέρνει πρώτη το χορό (aka moshpit), προσκαλώντας τον ακροατή σε ένα 56λεπτο πάρτι, όπου κυριαρχούν τα αμάνικα και τα ραφτά.
Παρά την αρκετά αναμενόμενη ρότα που ακολουθεί αρχικά το “Follow Me: Kill!”, η αλήθεια είναι πως δεν περνάει απαρατήρητο, μιας και στην πορεία διαθέτει πλουραλισμό σε ό,τι αφορά την εξέλιξη της εκάστοτε σύνθεσης, κάτι που θυμίζει (ευχάριστα) τη λογική που είχαν σχήματα όπως οι Dark Angel, δίνοντας κάτι παραπάνω εν τέλει από ένα απλό “τάκα-τούκα”.
Στον αντίποδα, πάνω στη φούρια τους να γράψουν κάτι πιο διαφορετικό και δύσπεπτο, πέφτουν ενίοτε στην παγίδα της φλυαρίας, με κάποια τραγούδια να διαρκούν κάπως παραπάνω από ό,τι θα χρειαζόταν. Στα πλαίσια όμως της προσπάθειας για εξέλιξη, είναι λογικό να συναντώνται παραφωνίες κι εφόσον δεν καταρρακώνουν το τελικό αποτέλεσμα, όλα καλά.
Για μια ακόμη φορά ξεχώρισα και προτίμησα τις πιο mid tempo συνθέσεις τους, παρά τις πιο γρήγορες, μιας και στις πρώτες είναι που το συγκρότημα εν τέλει ξεχωρίζει, αποζητώντας κι άλλα τραγούδια σαν τα “Comatose” και “Running High”.
Εν κατακλείδι, αρκετά καλό το “Follow Me: Kill!”, όχι όμως καλύτερο από το προ τριετίας “Hyena”, με τους Cripper όμως να δείχνουν την ανάγκη τους να κινηθούν και σε άλλα ηχητικά μονοπάτια με τον καιρό, κάνοντας φέτος το πρώτο (δειλό) βήμα για την όποια αλλαγή.
630 
