Να τη πάλι αυτή η λεξούλα που τη συναντάω συχνά – πυκνά τώρα τελευταία (ας όψονται οι ακαδημαϊκοί speakers των αγώνων ποδοσφαίρου ή μπάσκετ που χρησιμοποιούν τα λατινογενή ως άλλες Εβελίνες Παπούλια στους πάλαι ποτέ “Δύο ξένους” και τα εξακοντίζουν ωσάν πλίνθους και κέραμους ατάκτως ερριμμένους στα ταλαιπωρημένα ώτα μου).
Εκτός βέβαια από αυτό, το “Momentum” είναι και το νέο album μιας πρόσφατα δημιουργημένης μπάντας, των νορβηγών Vanora οι οποίοι επανέρχονται μετά από μια τριετία από το debut τους “Origin” πίσω στο 2014, το οποίο έδειχνε μια ταλαντούχα μπάντα να προσπαθεί να ορίσει το δικό της προσωπικό στιλ, κυρίως αναμειγνύοντας διάφορα ήδη γνωστά εικαστικά “φίλτρα”.
Και το ίδιο ισχύει και στο “Momentum”, μόνο που οι Vanora εμφανίζονται πολύ βελτιωμένοι σε όλους τους τομείς της δημιουργίας του. Progressive ουσιαστικά metal, που συμπλέκει οικεία “πνεύματα” όπως αυτά των υπερτεχνικών Dream Theater και κάποιων σαφών παραφυάδων αυτών (όπως οι Tesseract ή οι Symphony X), των Messuggah (σίγουρα η μπάντα αποτελείται από παιχταράδες, αυτό ακούγεται από τα πρώτα μέτρα του “Mask”), τους While Heaven Wept ίσως (στα κιθαριστικά / synth αλισβερίσια κατά τα οποία οι Vanora deathίζουν επικινδύνως) αλλά και πιο “modern” ανερχόμενα ονόματα όπως οι The Contortionist.
Τεχνικότατη μουσική με περφεξιονιστική όσο και πλουραλιστική αντίληψη, ένα μείγμα κιθαριστικής τραχύτητας, ισομερώς πρωταγωνιστικών πλήκτρων που έχουν το ρόλο της διαμόρφωσης του άκρως σύγχρονου background και καθαρά progressive αντίληψης ρυθμικό υπόβαθρο, με τέλειο ήχο (αξίζουν όντως συγχαρητήρια στην ομάδα παραγωγής του album).
Εκτελεστικά, όλα τα μέλη της μπάντας “σπέρνουν”, πρόκειται για φανερά ταλαντούχους μουσικούς, ικανούς να διοχετεύσουν κάθε ιδέα τους στο υλικό του album με “εγκρατούσα” αμεσότητα (σχετική αυτή, αν και μικρή η διάρκεια τους, οι συνθέσεις είναι άκρως πολυσχιδείς και απαιτούν την αφοσίωση του ακροατή), ενώ και στον τομέα της φωνητικής απόδοσης τα καταφέρνουν πολύ καλά, το λαρύγγι του Konrad Sandvik είναι πολύ δυνατό και πλήρως συμβατό με το ποιόν της μουσικής. Εξαιρετικός στα growls, λίγοτερο αλλά και πάλι πολύ καλός στα καθαρά φωνητικά (γενικά κατά την ακρόαση έφτασα στο συμπέρασμα ότι το growling τους πάει πάρα πολύ, μιας και στα σημεία αυτά η μπάντα αγγίζει τις όποιες συνθετικές κορυφές της, όπως λ.χ. στο “Stamina” με τα ανατολίτικα στοιχεία του ή στο μελωδικότερο και coreίζων “Echo to the World”), αποδεικνύει ότι είναι ένας πολύ καλός frontman.
Εξαιρετικό το μικρό instrumental shogaze αριστουργηματάκι “Metronome”, το “Laughing Windows” με το ωραίο και σχετικά βατό του ρεφρέν, γενικά οι Vanora με το “Momentum” έχουν να δώσουν αρκετά ενδιαφέροντα σε κάθε ακροατή που αρέσκεται σε δαιδαλώδη ηχοτόπια. Υποδειγματικό στον τομέα της ηχητικής (για τον ήχο τα είπα και πιο πάνω) και εκτελεστικής παρουσίασης του υλικού ενώ συνθετικά σίγουρα απευθύνεται σε “έμπειρα” αυτιά.
Πολύ δύσκολο album και η ποιοτική διαβάθμισή του εξαρτάται άμεσα από τις εγκεφαλικές ροπές έκαστου του ακροατή. Σε μερικά πράγματα δεν μπορείς παρά να γενικεύσεις. Και το “Momentum” είναι καλό γενικά. Ακούς και ανάλογα ενδίδεις ή τρέχεις προς την αντίθετη κατεύθυνση με μεγάλους δρασκελισμούς. Για τον γράφοντα, μέση κατάσταση αλλά με ανεξήγητη μεν, υπαρκτή δε, συμπάθεια προς αυτά εδώ τα νορβηγάκια.
https://www.facebook.com/ThisIsNotVanora/
616 
