Οι Ιταλοί μονολιθιστές Ufomammut καταφέρνουν πάντα να αγκιστρώνουν την προσοχή μου με τις λασπώδεις και ψυχεδελικές μελωδίες τους.
Δυο χρόνια μετά το “Ecate” (review), αφήνουν τη μυθολογία για χάρη της άλγεβρας, ονομάζοντας το νέο τους album “8”.
Είναι όπως καταλαβαίνεις κανείς, το όγδοο ολοκληρωμένο πόνημα του τριών Ιταλών και περιέχει εννοείται 8 κομμάτια, όχι ιδιαιτέρως μακροσκελών (λίγο πάνω από τα 8 λεπτά το μεγαλύτερο), σε σύνολο 45 λεπτών.
Τα κομμάτια χύνονται το ένα μέσα στο άλλο, δημιουργώντας μια ενότητα, η οποία καλό θα ήταν να μην ταράσσεται. Δεν είναι τυχαίο πως το νούμερο 8 οριζοντίως δίνει το σύμβολο του άπειρου, κάτι που επιτυγχάνεται αν βάλεις το album σε επανάληψη και σου εγγυούμαι πώς θα θελήσεις να το κάνεις.
Αν περιμένεις μονότονη slow tempo μουσική, οι Ufomammut θα σε εκπλήξουν με την ανάγκη τους αυτή τη φορά να παίζουν συχνότερα σε πιο γρήγορες ταχύτητες.
Η παραγωγή έχει ένταση και βρωμιά, χωρίς να κρύβει τις μελωδίες που έχουν πλέξει οι Ufomammut, κρατώντας τον ήχο που έχουν σκαριφήσει την τελευταία δεκαετία. Τους θεωρώ την χρυσή τομή μεταξύ των Hawkwind και του sludge, αλλά δεν είμαι σίγουρος πώς μπορείς κάποιος να καταλάβει τι εννοώ, χωρίς να ακούσει αυτόν τον δίσκο.
Δεν γνωρίζω αν έπεσαν με τα μούτρα σε αρχαία αραβικά κείμενα άλγεβρας ή αν μελέτησαν τον ζωροαστρισμό, εμπνεόμενοι από το νούμερο 8 και την διφορούμενη μορφή του, αλλά αυτό το οποίο προσφέρουν σαν αποτέλεσμα είναι κάτι το μοναδικό. Οι διαστημικοί ήχοι που αγκαλιάζουν το σκληρά τοποθετημένο rhythm section τους, η βρωμερή κιθάρα και τα απεγνωσμένα και απόκοσμα φωνητικά επέστρεψαν ακόμη πιο πειστικά συνδυασμένα και το νέο album των Ιταλών θα κάνει μάλλον εμφάνιση στην 20αδα που θα παραθέσω στα τέλη της χρονιάς.
569 
