Βλέποντας αυτό το εξώφυλλο, φαντάστηκα κάτι που να μοιάζει σε The Shrine, ικανοποιώντας άπαντες τους “φασαίους” ή κάτι σε M.O.D.
Πιο έξω δεν θα μπορούσα να έχω πέσει!
Heavy Metal. Αγνό, παλαιομοδίτικο και γκρουβάτο. Έχοντας αγάπη προς τους Saint Vitus και Pentagram, αλλά και τις παραγωγές του Rick Rubin στα 80s, όπως λένε οι ίδιοι, η τετράδα από το Portland έχει κάτι να δώσει στους νοσταλγούς της παλιά καλής heavy μουσικής.
Η παραγωγή είναι όντως ‘80s, απλά λίγο πιο ραφιναρισμένη από τις τότε, τόσο που καμιά φορά πιάνει και μια επιτηδευμένη παραφωνία ή ξεκουρδισιά.
Η φωνή και ο τρόπος που εκείνη στήνεται μέσα στο album, με τα εφέ και την τεχνική που ο τύπος αυτός χρησιμοποιεί, είναι εκείνη που κάνει το όλο θέμα να ακούγεται αυθεντικό της εποχή εκείνη αν και σχεδόν 40 χρόνια μετά.
Μην περιμένεις λοιπόν, κάποιο εξελικτικό βήμα της αγαπημένης μας μουσικής, αλλά είναι μια όμορφη ξεπατικοτούρα, η οποία χρωματίζεται μετά με τα χρώματα των R.I.P.
“Unmarked Grave”, “Steet Reaper”, “Brimstone” και “Die In Vain” ξεχωρίζουν στη δεύτερη προσπάθεια των Αμερικανών R.I.P. που θα έχουν μέλλον, αν συνεχίσουν να μας θυμίζουν τα παλιά με τέτοιον τρόπο.
“Να θυμούνται οι παλιοί, να μαθαίνουν οι νέοι” είναι η κατάσταση στο “Street Reaper”, που θα κάνει καλή συντροφιά στην παγωμένη σας lager.
610 
