Οι Γερμανοί δεν είναι κανένα φρέσκο γκρουπάκι.
Μετράνε ήδη 22 χρόνια ζωής, με 9 album στις αποσκευές τους. Δεν κατάφεραν ποτέ να κάνουν το breakthrough σε μεγάλα κοινά, αλλά παραμένουν ενεργοί σε έναν ήχο, που εντάσσεται στον ευρύτερο nu-metal χώρο, χωρίς να λείπει η διάθεση για πειραματισμούς.
Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να κατατάξεις ξεκάθαρα το album σε έναν μουσικό χώρο. Υπάρχει μια μετακίνηση σε μουσικά είδη (ή έστω υποείδη) από τραγούδι σε τραγούδι, λες και μερικές φορές ακούς μια συλλογή διαφόρων συγκροτημάτων. Όχι απαραίτητα κακό, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν λειτούργει προς όφελος της συνοχής. Τα σκληρά metal κομμάτια εναλλάσσονται με πιο απλοϊκές και ήπιες συνθέσεις, σαν να μην ξέρεις ποιος είσαι ένα πράγμα….
Για να γίνω πιο κατανοητός, ο εναρκτήριο ομώνυμο κομμάτι, δείχνει άγριες διαθέσεις. Κοφτά riffs, τα τύμπανα να βαράνε, η φωνή με γρέζι και πάμε γερά… Και πιο μετά, το “Miss Magnetic” είναι από τις πιο ήπιες (“φλώρικες” ίσως…) στιγμές του δίσκου, με μελωδίες (ένα κάτι σαν φλάουτο να ακούγεται στο βάθος) και προσέγγιση όχι και τόσο σκληρή, σαν να είναι φτιαγμένη για πιο “μαλακά” αυτιά. Το “Miss Euphoria” ακούγεται σχεδόν pop rock με ένα 80s καθαριστικό solo κάπου ενδιάμεσα και πάλι απ την αρχή με το “Anatomy Of Fear” να βαράει… Τα φωνητικά ακολουθούν το ύφος κάθε κομματιού, πράγμα που αποτελεί παράσημο για τον τραγουδιστή, μιας και δεν είναι και το ποιο εύκολο πράγμα να τραγουδάς εξίσου καλά μελωδικό (σχεδόν) death metal με τις απαραίτητες κραυγές και αμέσως μετά να παραδίδεις πεντακάθαρη φωνή σε πιο χαλαρά κομμάτια.
Δεν νομίζω ότι οι Emil Bulls θα καταφέρουν κάτι σπουδαίο με αυτό τον δίσκο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και κακό album. Απλά στα δικά μου αυτιά κάτι λείπει ώστε από κάτι που ακούγεται ευχάριστα, να με κάνει να πατήσω το repeat στο player…
545 
