Ποτέ δεν ήμουν ο πολύ φανατικός θαυμαστής των Killers.
Ο pop-rock ήχος τους μου αρέσει αρκετά, έχουν κάποια πραγματικά εξαιρετικά τραγούδια (με τα κορυφαία τους πάντως να χρονολογούνται αρκετά πίσω στον χρόνο), αλλά την τελευταία φορά που χρειάστηκε να γράψω ένα best of cd τους για να κουβαλάω μαζί όταν παίζω σε κάποιο bar, τα 80 λεπτά μου φάνηκαν παραπάνω από αρκετά για να χωρέσουν όλα όσα μετά από 4 album θεωρούσα ότι χρειάζομαι, με ό,τι σημαίνει αυτό…
Στην σχεδόν δεκαπενταετή καριέρα τους, οι Αμερικανοί (προερχόμενοι από το πολύχρωμο Las Vegas) δεν έχουν καταφέρει και λίγα. Γεμίζουν στάδια με αριθμούς εισιτηρίων συγκρίσιμους με τεράστια ονόματα κι έχουν πουλήσει εκατομμύρια δίσκους. Συγκαταλέγονται στους σύγχρονους “rock”stars, (με εισαγωγικά, μιας και ποτέ δεν έπαιξαν rock παρά ένα κράμα alternative pop-rock, εμπλουτισμένο κατά περιόδους με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία), όντας ψηλά στα κλιμάκια της μουσικής βιομηχανίας. Διαθέτουν πάρα πολύ μεγάλο fanbase με την υπερμεγέθη περσόνα του Flowers να αποθεώνεται. Αλλά για κάθε διαμάντι (όπως τα Mr.Brightside, When You Were Young και κάποια ακόμη), μας προσέφεραν και αρκετές, όχι κακές μεν, αλλά απλώς πάνω του μετρίου στιγμές, χωρίς ποτέ να βγάλουν το masterpiece τους, και να δημιουργήσουν ένα album που θα μνημονεύεται στο μέλλον, αντάξιο των δυνατοτήτων που φαίνεται να έχουν.
Και δυστυχώς, μετά από πέντε (!) χρόνια αναμονής, αυτό δεν συμβαίνει ούτε τώρα. Με τον ηγέτη και ψύχη του συγκροτήματος Brandon Flowers, να αντιμετωπίζει, κατά δήλωσή του, το λεγόμενο “writer’s block”, γεγονός που μας υπενθυμίζει και στο ενδεικτικό ίσως της κατάστασής του, “Rut” (με τους στίχους “Don’t give up on me yet” να μας κάνουν σαφή την επιθυμία μα και ταυτόχρονα δυσκολία του να δημιουργήσει), το 5Ο album τους, είναι ένα τυπικό Killers album, που δεν θα το βαθμολογήσεις κάτω από 5-6, άλλα ούτε και θα σκεφτείς να κοιτάξεις και πολύ ψηλά στην κλίμακα, βάζοντάς του πάνω από 7 ή 8.
Υπάρχουν κάποιες πάρα πολύ καλές στιγμές, όπως το “Run For Cover” (ίσως η κορυφή του δίσκου), που διαθέτει μια ωραιότατη placebo-like κιθαριστική εισαγωγή και δείχνει φτιαγμένο να ξεσηκώνει τον κόσμο (και να κλείνει ίσως τα shows τους;), κάποιες ενδιαφέρουσες όπως τα “Wonderful Wonderful” και “Life To Come” με το ύφος να θυμίζει αρκετά U2 εποχών “Achtung Baby”, και φυσικά το πρώτο single “The Man”, με την λίγο από disco – λίγο από daft punk – λίγο από electronica ρετρό αισθητική του, που άλλωστε είναι και ιδιαίτερα της μόδας τελευταία. Στον αντίποδα όμως, αρκετές στιγμές χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, low tempo συνθέσεις και μπαλάντες, με μια λέξη fillers.
Ο δίσκος αποτελεί σε μεγάλο βαθμό δημιούργημα του frontman. Με πολλά προβλήματα, είτε προσωπικά- δημιουργικά, είτε οικογενειακά (με την σύζυγο του να ταλαιπωρείται τα τελευταία χρόνια), αλλά και πολλές εσωτερικές έριδες στο group, που είχαν ως αποτέλεσμα την αποχώρηση από τις μελλοντικές live εμφανίσεις του κιθαρίστα και του μπασίστα, ο Flowers ανταπεξέρχεται αξιοπρεπώς, παραδίδοντας την πιο “προσωπική” εντός των Killers δουλειά του (ιδιαίτερα στιχουργικά), και κρατάει τις προσδοκίες μου για το μέλλον ζεστές, μιας και νομίζω ότι όταν βρει το συστατικό που λείπει από την μέχρι τώρα δισκογραφία τους, έχει την δυνατότητα να ξεπεράσει τον εαυτό του και να με κάνει να τους τοποθετήσω αρκετά πιο ψηλά στην προσωπική μου μουσική αντίληψη.
689 
