Νομίζω εδώ χρειάζεται μια εισαγωγή, όχι για την μπάντα αλλά για την οπτική του γράφοντα, για να αποφύγουμε κάποιες παρεξηγήσεις.
Γενικά δεν είμαι άτομο που κολλάει σε “κλασικά” line up, αν και αναγνωρίζω ότι σε μερικές μπάντες κάποια μέλη είναι αναντικατάστατα, θεωρώ πως αυτό είναι πιο σπάνιο φαινόμενο από όσο νομίζουμε.
Παραδείγματος χάρη, όσο κι αν αγαπάω την κλασική περίοδο των Sepultura, αναγνωρίζω ότι η Derricκ Green περίοδος, παρά τα σκαμπανεβάσματά της, είναι σαφώς ανώτερη από τις διάφορες προσπάθειες του Max κι ενδεχομένως ποιοτικότερη από τα προβλέψιμα groove metal που θα βγάζανε αν έμενε ο τελευταίος. Θεωρώ πως το ”X-Factor” είναι το τελευταίο μεγάλο αριστούργημα των Maiden και νομίζω πως ο Blaze αδικήθηκε. Όσο κι αν έχω συνδέσει τους Poison Idea με τον αδικοχαμένο Pig Champion οι λίγες κυκλοφορίες χωρίς αυτόν είναι δισκάρες και βρίσκονται περήφανα στη δισκοθήκη μου δίπλα από τα all-time κλασικά της μπάντας. Και δεν νομίζω να υπάρχει κανένας που να χαλάστηκε από την σύντομη επίθεση των Dodheimsgard χωρίς τον Aldrahn, κι αν υπάρχει, είναι ηλίθιος.
Όταν άκουσα για επανασύνδεση των λατρεμένων Iron Monkey ήθελα να πιστεύω πως παρά την απώλεια του αείμνηστου Johnny Morrow θα είχαμε μια περίπτωση όπως οι πιο πάνω, ίσως μια επανασύνδεση του κλασικού line up με ένα κατάλληλο frontman, όπως ο Tim Machin των Charger (πρώην), τον οποίο θεωρώ πνευματικό παιδί των Πιθήκων. Στην πορεία κάτι άρχισε να μου μυρίζει όμως, από την κλασική ομάδα πλέον είναι μόνο ο Jim Rushby στην κιθάρα και πλέον και τα φωνητικά, ο Steve Watson ο οποίος ανέλαβε το μπάσο ήταν μεν μέλος (σαν δεύτερη κιθάρα) στα πρώτα βήματα και το ντεμπούτο της μπάντας αλλά αποχώρησε πριν το “Our Problem” και την σημαδιακή κύκνεια κραυγή-περίοδο τους, ενώ ο Brigga (Chaos U.K.) που ολοκληρώνει την σύνθεση, αντικατέστησε τον πολυτάλαντο Justin Greaves (Crippled Black Phoenix, Teeth of Lions Rule the Divine κ.α.) στα τύμπανα, μιας και ο τελευταίος διαφώνησε στην “επανασύνδεση”.
Καταλαβαίνετε λοιπόν τις επιφυλάξεις μου όταν έπιασα επιτέλους στα χέρια μου το περίφημο “9-13”, προσπάθησα όμως να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται. Και η αλήθεια είναι πως το “9-13” δεν είναι καθόλου άσχημο άλμπουμ, για την ακρίβεια είναι πάρα πολύ καλό. Αγνό sludge groove λοιπόν από την αρχή μέχρι και το τελευταίο κομμάτι, mid-tempo ή και σχετικά γρήγορο με λιγότερα αργά διαλείμματα, κλείσιμο του ματιού στην δεύτερη γενιά μέσω των Raging Speedhorn, αλλά και πιο hardcore στοιχεία a la Unearthly Trance σε κάποια σημεία, ογκώδης παραγωγή και παραμορφωμένα κάφρικα φωνητικά από τον Jim, σαν δίσκος των Πιθήκων θα ικανοποιήσει πολλούς. Υπάρχει όμως ένα “αλλά”….
Κάτι λείπει, και για εμένα είναι η αίσθηση μηδενισμού κι απόγνωσης που έβγαζε η μπάντα στην πρώτη της ενσάρκωση. Πολλοί ενδεχομένως να θεωρούν πως sludge είναι απλά πάνκικα Sabbath-ικά riff με σκληρά φωνητικά κι αναφορές σε ντρόγκια, και σε πολλές περιπτώσεις πλέον ίσως και να έχουν δίκιο, αλλά όταν ξεκίνησε ο ήχος δεν ήταν μόνο αυτό, ήταν μια κραυγή. Οι Eyehategod, Buzz-oven, Iron Monkey κλπ, εξέφραζαν κάτι, και στην περίπτωση των Βρετανών αυτό ήταν ο 90s ζόφος της χώρας τους, η σκληρή και λιγότερο indie οπτική των working class zeros της γενιάς του Trainspotting που ζούσαν σε ένα όργιο αφραγκίας, καταχρήσεων και βίας. Αυτή η εσάνς πλέον απουσιάζει, οι νέοι Iron Monkey είναι μια ακόμα sludge μπάντα, καλή μεν αλλά χωρίς την παλιότερη σκιά τους και κάτι να τους ξεχωρίζει πέρα από καλά riff.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως θα κράξω όποιον αγοράσει το δίσκο ή θα αρχίσω να παραμιλάω για “αρπαχτές”. Κακά τα ψέματα, αρπαχτές πλέον υπάρχουν άπειρες και όλοι με την σειρά μας έχουμε συγχωρήσει κάποιες όταν μας άρεσε το αποτέλεσμα, και υπάρχουν και πολλοί ακροατές οι οποίοι δεν έχουν τις ίδιες απαιτήσεις (κι αναμνήσεις) με μένα από τους Iron Monkey και θα στηρίξουν αυτό το νέο σχήμα, και είναι δικαίωμα τους. Εγώ πάλι ίσως να το εκτιμούσα πολύ περισσότερο αν έβγαινε με άλλο όνομα. Έτσι όπως είναι δυστυχώς κάπου με χαλάει και καταλήγω τελικά να συμφωνώ με τη λακωνική αντίδραση μέσω social media του Justin Greaves όταν έμαθε για το νέο σχήμα: “No Morrow, no Monkey”.
684 
