Από την πρόσφατη εμπειρία μου αντιλαμβάνομαι ότι η έλλειψη συνοδευτικού κειμένου και η απόκρυψη είναι κάποιο κόλπο της Spinefarm να κάνει κάνεις εις βαθέων έρευνα και να δεθεί με το αντικείμενο.
Σαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης ένα πράμα. Ας είναι, θα το παλέψουμε κι έτσι.
Οι πέντε Λονδρέζοι τούτoι συνεχίζουν την παράδοση συγκροτημάτων όπως οι Breed 77, οι Ill Nino και οι πρώιμοι Incubus. Τώρα σας έχει καρφωθεί στο μυαλό η λέξη nu metal αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι με τα παιδιά αυτά.
Αυτή είναι η τρίτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, απ’ όσο αντιλαμβάνομαι, και δείχνουν να γνωρίζουν καλά το funk τους, το metal τους αλλά και το rock τους, όπως φαίνεται από τις ισόποσες δόσεις που έχει η μουσική τους σαν σύνολο. Ενδεχομένως, παλιότερα είχαν πιο σκληρή επιφάνεια αλλά σε αυτήν τη φάση ανακάλυψαν την ομορφιά του funk με prog προεκτάσεις.
Η αλήθεια είναι ότι στα παιχνιδιάρικα σημεία ακούγονται όντως σαν το μικρό, νόθο αδερφάκι των Incubus, όπως φερ’ ειπείν στο “Bad Girl”, αλλά αμέσως μετά, στο παράδοξο “Petrichor” τα funk περασματάκια σε βαριές κιθάρες και λεγκάτα τύπου Dream Theater και Fair to Midland. Κρατήστε την τελευταία μπάντα γιατί κάτι ανάλογο κάνουν και στο “Motherfunk” που ακολουθεί κατά πόδας και ακόμη πιο έντονα στο “Elevation”.
Το επιμεταλλωμένο Pink Floyd/ Ozric Tentacles εφέ προκύπτει πολύ συχνά και στα επόμενα τραγουδάκια μέχρι το τέλος του δίσκου με εξαίρεση το πειραματικό εμβόλιμο “Little Wolf” και το βαρύ και κατά τι πιο thrashy και συνάμα latin “Piranha”. Το σίγουρο είναι ότι γενικότερα οι φωνές προσβλέπουν, σε κάτι πιο εύπεπτο – λέγε με pop – όπως φαίνεται στο αποχαιρετιστήριο “Mon Amour”.
Απλά οκ, καλοπαιγμένο και καλά ηχογραφημένο όλο αυτό, αλλά δεν ξέρω πού ακριβώς επαφίεται στη σημερινή πραγματικότητα.
610 
