Άλλο ένα μικρό διαμαντάκι της εγχώριας σκηνής κάνει την εμφάνισή του αφήνοντας τον γράφοντα (εμένα λέει, πού κοιτάς;) με διάπλατο χαμόγελο!
Ο λόγος της αναφοράς είναι οι Γιαννιώτες One Step From The Edge, οι οποίοι μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα από την ίδρυσή τους (2016), παρουσιάζουν την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, ένα αξιοπρεπέστατο δείγμα σύγχρονου metal μπολιασμένου με πολλά αρχετυπικά στοιχεία που το συνδέουν με το παρελθόν της σκληρής, κυρίως αμερικανοτραφούς, metal μουσικής, με πολύ καλά κομμάτια και αξιοθαύμαστο φιλτράρισμα των επιρροών που παρελαύνουν.
Το υλικό του “Beneath the Surface” έχει δυο βασικές συνιστώσες. Η μια πατάει ακλόνητα πάνω στους Nevermore και ο κυριότερος φορέας της είναι μάλλον το λαρύγγι του Αλέξανδρου Σερέτη (διαθέτει σπουδαία φωνή παρά το γεγονός ότι στα υψίφωνα θέματά του προσεγγίζει πολύ τον Warrel Dane, είναι πολύ καλός και στα growls του, δυνατός, φυσικός και σαφής στις συναισθηματικές αιχμές κάθε σύνθεσης). Αυτήν την ιδιότητα την έχει σε όλα τα κομμάτια, πέραν της αυτόνομης φύσης (η δεύτερη, “ποικίλη” πλευρά που ανέφερα) την οποία παρέχουν δυο πολύ καλά διαβασμένοι κιθαρίστες, ο Αλέξανδρος Πρέγκου και ο Κώστας Τσάπος, πάροχοι των εξαιρετικών τεχνικών αλλά εύληπτων δομικών riff και των “ομιλητικών” solos που παραπέμπουν άλλοτε στη “συμβατικότητα” του Rob Flynn και άλλοτε στην επιστημονική τρέλα του Jeff Loomis. Άρτιες εκτελέσεις υπό ένα γεροδεμένο background, απόρροια ενός ρυθμικού section (Κώστας Πουργιάζης και Νίκος Στάκας σε μπάσο και drums αντίστοιχα) με “αυτογνωσία” στις ταχύτητες, ξέροντας πότε να καλπάσουν και πότε να κατεδαφίσουν με τον όγκο τους και απέριττη χρήση διάσπαρτων πληκτροφόρων εφέ που βοηθούν καίρια σε στιγμές ατμοσφαιρικώς (“Trip”) από την Μαρία Μοσχέτα.
Ωραίο το νεοκλασικό solo/ intro “The Beginning” που σε “ψαρώνει” αρχικά και δίνει τη θέση του στο υπερσύγχρονο και ψευδο-core-ίζον ομότιτλο track (με πανέμορφο ρεφρέν) που προέρχεται μάλλον από τα σπλάχνα των μεσαίων The Haunted. Από εκεί και πέρα η μπάντα αναμιγνύει μαεστρικά τις μεντορικές της καταβολές με ένα πλήθος ανέλπιστων – και πανέξυπνων ως προς τις επιλογές τους – παραπεμπτικών “παρεμβολών”, κάτι που ακούγεται στα Machine Head-οειδούς τεχνοτροπίας“ No More”, “One and Only” και “State of Mind” (με ένα ευφυές Faith No More “άγγιγμα” μέσα του), στο “Reigning Machine” που θα έλεγα πως είναι επίσης μια ενδιαφέρουσα μίξη των Nevermore με την φωνητική αλλοφροσύνη των System Of A Down, στο “Waver” με το εξαιρετικό ρεφρέν το οποίο μου έφερε στο νου τους Unearth (και ίσως λίγο τους progsters Depressive Age αν είχαν τους Old Man’s Child να παίρνουν “μάτι” ρυθμικώς, σε κούφανα τώρα, σίγουρα!), στο Threat Signal-ικής αισθητικής “…From the Edge”, στο πειραματικό ξύλο του “Quill” ή στην εύγλωττη επιλογική μπαλάντα “The End” η οποία παραπέμπει άμεσα στους θεούληδες του U.S. power metal από το Seattle.
Ο ήχος του Αχιλλέα Καλαντζή είναι πολύ καλός, καθαρός και διαυγής (αν και ακούγεται το “πρωτόλειον” του εγχειρήματος, χωρίς να μειώνεται ούτε στο ελάχιστο το συνολικό αποτέλεσμα, άλλωστε στα τεχνικά θέματα πάντα υπάρχει προοπτική βελτίωσης), οι One Step From The Edge είναι αλάνθαστοι και εξαιρετικοί μουσικοί και οι εκτελέσεις ευπαρουσίαστες με υψηλό ενδιαφέρον.
Οι One Step From The Edge γεφυρώνουν με έναν έξοχο τρόπο το παρελθόν με το παρόν του σύγχρονου (και λίγο ιντελλεκτουέλ) metal ήχου και το “Beneath the Surface” είναι ένα αξιοπρεπέστατο δείγμα από μια μπάντα που με το “καλημέρα” ανεβάζει τον πήχη ψηλά. Οραματίζομαι ένα ανάλογο μέλλον που σίγουρα μέσω της περαιτέρω εμπειρίας που θα αποκτήσει η μπάντα από τη δουλειά της, θα είναι ικανό να “τυφλώσει” πολύ κόσμο. Άριστα επί του παρόντος κύριοι (και κυρία!).
https://www.facebook.com/osfte/
https://onestepfromtheedge.bandcamp.com/
736 
