Ωραία μέρα για κηδεία, που λένε και οι φίλοι μας οι Overkill. Το παρόν δισκίο όμως, ουδεμία σχέση έχει με το thrash, αλλά έχει μεγάλη σχέση με τον πόνο, τη λύπη και τη στεναχώρια.
Οι Μονάρχες από τη Γαλλία επιστρέφουν στη δισκογραφία και φορτώνουν το φέρετρο της μουσικής στους ώμους τους. Ο βηματισμός είναι τόσο αργός που νομίζεις πως το ξύλινο σκάφος που περιέχει αγνώστου ταυτότητος κουφάρι δεν θα ακουμπήσει ποτέ το χώμα. Αλλά είναι τόσο όμορφη η ατμόσφαιρα που δημιουργείται, που σιγά σιγά ξεχνάς τον προορισμό της βόλτας αυτής.
Οι Monarch έχοντας πάρει φόρα από το προ τριετίας “Sabbracadaver”, δίνουν μια διαφορετική διάσταση στο funeral doom. Αργόσυρτες μελωδίες, απεγνωσμένα φωνητικά από την δεσποινίδα Beeson, που έχει πολλούς τρόπους να σου χαράξει την ψυχή (ψίθυροι, πρόζες, ρομαντισμό) και τα μονότονα χτυπήματα των τυμπάνων είναι μαθηματικά τοποθετημένα ώστε να μην σου κουράζουν τον εγκέφαλο (να το πω post-doom ή το χέσαμε με τις ποστιές;).
Θεωρώ πω είναι πολύ δύσκολο να γραφτεί μουσική ρυθμού χελώνας, με διάρκεια πέραν της ώρας, και ο ακροατής να μην καταλαβαίνει πότε πέρασε η ώρα. Οι Γάλλοι το κατάφεραν με άνεση και ακούγοντας το προσεκτικά κερδίσει κάθε λεπτό όλο και περισσότερα συναισθήματα που μέχρι χθες είχες κρυμμένα. Βέβαια, αν είσαι καταθλιπτικό/αυτοκαταστροφικός, δεν είμαι σίγουρος πως θα έχει θετική επίδραση πάνω σου, αλλά για τους μη, καλή είναι και λίγη καταχνιά.
Η παραγωγή του album είναι διαμαντένια και κάθε νότα διαρκεί περισσότερο από την ανάσα σου δημιουργώντας σου μια γλυκειά δύσπνοια. Για φίλους των Cult of Luna, Amen Ra και τέτοιων ηρώων συστήνεται μανιωδώς! Οι περίεργοι δεν θα χάσουν αφού μιλάμε για μια μοναδική έκφραση τέχνης που ακουμπάει τον σουρρεαλισμό. Οι απλοϊκοί θα κάνουν το σταυρό τους και θα σπεύσουν να προσκυνήσουν το βωμό των Ghost και άλλων πιο mainstream metal σχημάτων!
ΚΑΤΑΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ!
552 
