Πριν ξεκινήσω αυτήν την κριτική, δεσμεύομαι να μην εκφυλιστεί σε ένα διθύραμβο του Leftoverture. Δύσκολο, γιατί πρόκειται για ένα διαμάντι πολλών καρατίων στον χώρο του προοδευτικού και όχι μόνο rock.
Για όσους αναρωτηθούν εάν υπάρχουν ακόμα οι Kansas, να θυμίσουμε ότι επέστρεψαν το 2016 με μία πραγματικά αναπάντεχα δυνατή κυκλοφορία, το “Prelude Implicit”. Τι εστί Kansas τη σήμερον ημέρα; Το μουσικό σύνολο του σήμερα τέμνεται με το παρελθόν μόνο στη θέση των τυμπάνων, με τον γνήσιο drummer Phil Ehart ακόμα στη σύνθεσή της και του δεύτερου κιθαρίστα Richard Williams. Οι υπόλοιποι μουσικοί που απαρτίζουν τη μπάντα του παρόντος είναι ο Billy Greer στο μπάσο, ο David Manion στα πλήκτρα, ο David Ragsdale στο βιολί, ο Zak Rizvi στη δουλειά της πρώτης κιθάρας και ο Ronnie Platt στα φωνητικά και πλήκτρα. Δε θα γινόταν πιστευτός οπαδός της μπάντας που θα έλεγε ότι δε λείπουν, κυρίως, οι Kerry Livgren και Steve Walsh, αλλά το νέο αίμα αναμεμιγμένο με το εναπομείναν παλιό δώσανε τα διαπιστευτήριά τους και με το παραπάνω στο στούντιο.
Ας πάμε όμως στο προϊόν που έχουμε μπροστά μας, ένα διπλό ζωντανό άλμπουμ. Ο κυρίως κορμός του δίσκου και της περσινής/φετινής περιοδείας (που δυστυχώς μόνο για μια βραδιά πέρασε από την Ευρώπη) είναι το Leftoverture που σαράντισε αισίως, ενώ ο άλλος (τυπικά πρώτος) δίσκος είναι μια συρραφή κομματιών από το πρώτο άλμπουμ (ζήτω το Journey from Mariabronn!) έως και το τελευταίο. Για να είμαστε και τίμιοι, τα κομμάτια επελέγησαν από διάφορες βραδιές της μακράς περιοδείας, αλλά αυτό δε μειώνει το αποτέλεσμα.
Για όσους δεν έχουν ακούσει τον Platt, ενδείκνυται η εισαγωγή του “Carry on Wayward Son” από τη ζωντανή εκτέλεση, για να θυμίσει πόσο μοιάζει, ιδίως αν το επιδιώξει, με τον Steve Walsh. Κάτι παρόμοιο έκαναν και οι Yes, οι οποίοι επίσης βρήκαν μια μετενσάρκωση του εμβληματικού τους frontman όταν αυτός αποχώρησε, μάλλον λιγότερο αποτελεσματικά.
Σε κάποιον που το άκουσμα του ονόματος των Kansas φέρνει στο μυαλό μια γηράσκουσα μπάντα, θα κάνει σίγουρα τρομερή εντύπωση πόσο καλοπαιγμένα είναι όλα τα κομμάτια, πόσο ζωντανή και κεφάτη είναι η απόδοσή τους, πόσο δεμένο ακούγεται το σύνολο και πόσο καλή είναι η παραγωγή του άλμπουμ, που σημειωτέον οι Kansas εμπιστεύτηκαν στα χέρια του ίδιου ατόμου πίσω από το Leftoverture. Ομολογώ πως όλα ξεπέρασαν τις πιο υψηλές μου προσδοκίες, δοθέντων φυσικά των αναλογιών.
Ο διπλός λοιπόν ζωντανός δίσκος λειτουργεί σαν ένα καλά ακονισμένο μαχαίρι το οποίο ξύνει την πληγή όποιου άπιστου Θωμά δεν πίστεψε στην ανάσταση των Kansas και όποιου άτυχου μεταξύ ημών ήλπιζε να τους τσεκάρει επ’ ευκαιρίας στην Ευρώπη. Συνεχίζουν να οργώνουν την Αμερική, είναι σε διαολεμένη φόρμα και οι φήμες λένε ότι σκέφτονται να επαναλάβουν το εγχείρημα του χρόνου, μοιράζοντας πάλι πεντανόστιμα κόλλυβα για τα 40 του Point of Know Return αυτή τη φορά. Must.
867 
