Οι Φινλανδοί Unshine πασχίζουν με το τελευταίο και τέταρτο κατά σειρά πόνημά τους “Astrala”, που κυκλοφόρησε στις αρχές του έτους, να βγουν στον αφρό της σκανδιναβικής metal σκηνής, σε μια διαδρομή άνω των 15 ετών.
Η πρόοδος από το “Earth Magick” του 2005, μέχρι το “Dark Half Rising” του 2013, ήταν αλματώδης, τόσο σε επίπεδο παραγωγής (που χώλαινε αναμφισβήτητα στα πρώτα τους βήματα), όσο και σε επίπεδο εκτέλεσης, ενορχήστρωσης και νοηματικής σύνδεσης, ώστε να φτάσουμε στο σήμερα όπου το πενταμελές σχήμα της Susanna Vesilahti, να μας παρουσιάσει κάτι τόσο ολοκληρωμένο από όλες σχεδόν τις απόψεις.
Το ενδιαφέρον με τους Unshine και το “Astrala”, είναι ότι δεν κατατάσσεται με ευκολία, όπως θα περιμέναμε, σε κάποιο από τα “παραδοσιακά” εξαγώγιμα φινλανδικά metal είδη, όπως το gothic ή το symphonic, ανεξάρτητα αν σε διάφορες περιγραφές κι αναφορές ανά το διαδίκτυο παραπέμπονται σε αυτά.
Ο ήχος τους διαπνέεται από βαριά riff, άλλοτε αργόσυρτα κι άλλοτε πιο δυναμικά και σκληρά (δημιουργώντας ένα κάλο doom σκηνικό), η μελωδική τους γραμμή στηρίζεται σαφέστατα στα vintage synthy, τα οποία σε σχέση με παλιότερες δουλειές τους δε λειτουργούν παράταιρα και ανεξάρτητα, αλλά είναι πλήρως ενταγμένα στον ήχο τους (και σαφώς ολοκληρώνουν μια πιο folk – metal ατμόσφαιρα), ενώ τα φωνητικά της Susanna Vesilahti εγκολπώνουν άριστα τις φανταστικές ιστορίες τους στον ήχο τους.
Αξίζει να σταθούμε σ’ αυτό το σημείο στα φωνητικά, αφού το πέρασμα από τον φινλανδικό στίχο στον αγγλικό δε γίνεται εύκολα αντιληπτό, όπως για παράδειγμα από το “Kainun Kuningas” στο “Jack’s Feast”, αφού η αγγλική προφορά της Vesilahti δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, μάλλον το αντίθετο. Εντούτοις, σε κανένα σημείο της ακρόασης το γεγονός αυτό δεν “αφαίρεσε” πολλούς πόντους από το τελικό αποτέλεσμα το οποίο κρίνεται ικανοποιητικό. Σ’ αυτό ίσως να συμβάλει που γενικότερα η leader της μπάντας επιλέγει να μη τραγουδήσει ως alto μετατρέποντας σε metal – άριες τις συνθέσεις του σχήματος, αλλά να κινηθεί με μια ιδιότυπη υποτονικότητα και μελαγχολία στον τόνο της, σε δρόμους δίχως υπερβολές κι επίδειξης φωνητικών ικανοτήτων.
Το “Slow Moving Creatures”, το ξεχώρισα ως το πλέον ολοκληρωμένο θέμα τους, με αρκετά goth πινελιές, εμπνευσμένες γέφυρες και από τις λίγες στιγμές που δίνεται η “ελευθερία” στις κιθάρες να “εκφραστούν”, επίσης το “Kainun Kuningas” με αρκετές folk – metal αποχρώσεις να ταυτοποιεί το ύφος τους και τέλος το “Jack’s Feast” με τα αρκετά doom στοιχεία να δένουν όμορφα με τις post – metal καταβολές τους.
Σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι το “Astrala”, αποτελεί ένα μεγάλο βήμα για την εξελικτική πορεία των Unshine και την περεταίρω αναγνώριση – καθιέρωσή τους, αλλά δεν ξέρω αν αποδειχτεί αρκετό ώστε να τους βάλει σφήνα ανάμεσα στα μεγαθήρια της “σκοτεινής” αυτής σκηνής.
749 
