O γνωστός και αγαπημένος Myles Kennedy, τραγουδιστής των Alter Bridge και συνεργάτης στις προσωπικές δουλειές του Slash, αποφάσισε να κυκλοφορήσει το πρώτο του solo album, με τίτλο “Year of the Tiger”.
Ο χαρισματικός frontman αποφάσισε στον πολύ προσωπικό αυτό δίσκο να απομακρυνθεί αρκετά από τον ήχο που τον έχουμε συνηθίσει. H φωνή του χαμηλώνει αρκετά -πλην συγκεκριμένων ξεσπασμάτων- και γενικά δεσπόζει μια έντονη blues αισθητική, διανθισμένη με country και folk στοιχεία μέσα από μαντολίνα, resonator guitars και banjo τα οποία παίζει ο ίδιος. Έντονη είναι η κιθαριστική παρουσία του Jimmy Page και των Zeppelin γενικότερα (με τους οποίους ο Myles Kennedy είχε συνεργαστεί το 2008 για ένα project το οποίο τελικά ποτέ δεν προχώρησε), θυμίζοντας σε αρκετά κομμάτια την Battle-of-Evermore-ίστικη πλευρά των εμβληματικών Βρετανών. Πιθανότατα να σου ‘ρθει και μια γεύση κι ενός άλλου τεράστιου master πάσης φύσεως εγχόρδων (Hint: Ιρλανδός, από τους μεγαλύτερους bluesοκιθαρίστες, καμία σχέση με τον Liam και τον Noel).
Πρόκειται για ένα concept album το οποίο ο Kennedy είχε στα σκαριά εδώ και δέκα χρόνια. Κεντρικό θέμα είναι το κενό που του άφησε ο θάνατος του πατέρα του όταν ήταν ακόμα παιδί, και το πώς το αντιμετώπισε μαζί με τη μητέρα του και τον αδελφό του. Το μουσικό και στιχουργικό αποτέλεσμα είναι βαθιά συναισθηματικό, σαν κατάθεση ψυχής του τραγουδιστή, κάτι που πολλές φορές είναι παγίδα. Αν δε γίνει σωστά μπορεί να απομακρύνει τον ακροατή και να τον κάνει να νιώσει αμήχανα, σαν να σου ανοίγεται υπερβολικά ο/η άλλος/η από το πρώτο ραντεβού και συ να μη ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Σε αυτήν την περίπτωση όμως ο καλλιτέχνης το χειρίζεται άψογα, σε φέρνει κοντά του από την πρώτη κιόλας ακρόαση και σε κάνει συνταξιδιώτη σε αυτή την πολύ εσωτερική διαδρομή.
Μέσα στα κομμάτια που ασχολούνται με την απώλεια, το θρήνο και λοιπά χαρούμενα θέματα (“Great Beyond”, “Blind Faith”, “Nothing But a Name”, “Ghost of Shangri La”), το tribute του τραγουδιστή στη μητέρα του (“Mother”) και το εξαιρετικό “Haunted by Design” το οποίο είναι ίσως η βαθύτερη επίσκεψη στον στοιχειωμένο και γεμάτο εφιάλτες ψυχισμό του “αφηγητή”, στο δίσκο υπάρχουν και απελευθερωτικές στιγμές κάθαρσης (“Turning Stones”, “Love Can Only Heal”, “Songbird”), που είναι και απαραίτητες σε κάθε -μουσική και μη- ιστορία ώστε να μην είναι flat. Τέλος, το κομμάτι που φέρει το όνομα του album και το “One Fine Day” λειτουργούν ως ιδανική εισαγωγή και κατακλείδα στο ταξίδι αυτό.
Αν κρατήσεις ανοιχτά τα αυτιά σου, είσαι δεκτικός σε αυτό που προσφέρει ο Myles Kennedy και δεν περιμένεις άλλη μία από Alter Bridge, δε βλέπω λόγο να μη λιώσεις αυτόν το δίσκο. Κρατάει το ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος, η φωνή και τα έγχορδα που έχουν τον πρώτο λόγο είναι σε άριστη κατάσταση, τα μουσικά στοιχεία που παραπέμπουν σε παλαιότερες εποχές έχουν περαστεί από ένα μοντέρνο κόσκινο, κάνοντας το δίσκο να ακούγεται σύγχρονος και όχι αναχρονιστικός, η παραγωγή είναι καλοδουλεμένη και γενικά δεν μπορώ να βρω προφανές ψεγάδι στο “Year of the Tiger”. Έχει ήδη κλείσει θέση για το προσωπικό top20 του ’18, εύκολα.
733 
