Η Θεσσαλονίκη έκανε πάντοτε δυνατές μουσικές επιθέσεις και δημιουργούσε δυνατές σκηνές σε πολλά παρακλάδια του ευρύτερου rock ήχου, σε μια χώρα στην οποία η αποκέντρωση είναι απλά μια πολιτική παρλαπίπα.
Θα μου πεις η Θεσσαλονίκη, δεν είναι Καλαμάτα (με αγάπη πάντα). Έχει μέγεθος, έχει ιστορία, έχει κύρος. Αλλά ίσως όχι αρκετές ευκαιρίες για τους rock μουσικούς.
Κι όμως, το πάθος για τη σκληρή μουσική που επιδεικνύουν στην πόλη του Λευκού Πύργου, τους κρατάει σε υψηλό επίπεδο και κάνει εμάς να ψαχνόμαστε για κάθε τι που γεννιέται εκεί. Δεν θα μακρυγορήσω γιατί ήδη έχει γίνει άρθρο άσχετο με το θέμα και θα μιλήσω για τo παρθενικό full length album των Jaw Bones, “Wrongs on a right turn”.
Όντας στα μουσικά δρώμενα από το 2006, αλλά έχοντας δυστυχώς μόνο ένα ΕΡ (ομώνυμο, 2012) στη φαρέτρα τους, έρχονται τώρα με μια ολοκληρωμένη δουλειά να φτιάξουν μια γέφυρα από βέλη (βέλη υπάρχουν και στο όμορφο εξώφυλλο) μεταξύ των Kyuss και των Alice In Chains.
To album ξεκινάει δυναμικά με ένα riff που σου δίνει να καταλάβεις ποια είναι τα θεμέλια του οικοδομήματος που λέγεται Jaw Bones, με τη βοήθεια του ping pong effect στην αρχή του “Communication”, της έξυπνης αυξομείωσης των ταχυτήτων και την αλλαγή συντεταγμένων από Desert Palm σε Seattle.
Η παραγωγή είναι προσεγμένη, καθαρή και δυνατή, ενώ δεν υστερεί ούτε και σε όγκο. Πραγματάκια ακούγονται και στις μεριές που κοιτούν τα ηχεία σου, κάνοντας σε να γυρνάς κοιτώντας προς σε άλλες κατευθύνσεις. Τα φωνητικά του Cobas χωρίς να είναι οσκαρικά, έχουν δύναμη, δουλεύουν πολύ όμορφα στις κραυγές και με σχετικά σωστή άρθρωση της ξένης γλώσσας (τουλάχιστον δεν χτυπάει στα αυτιά σαν ελληνικούρα). Ίσως παρασύρονται κάπου κάπου να πάρουν τα ηνία, ενώ πρέπει να αφεθεί χώρος για άλλο όργανο, αλλά για μια πρώτη ολοκληρωμένη προσπάθεια τα πράγματα είναι σε πολύ θετικό πρόσημο.
Ακούγεται πως υπάρχει δέσιμο μεταξύ των μελών της μπάντας και το υλικό είναι πολύ ενδιαφέρον και όχι μόνο για τους οπαδούς τους είδους. Οι δυο κιθάρες δικαιολογούν την ύπαρξη τους παίρνοντας θέση σε σόλο, που δεν παρατραβάνε και έτσι κάνουν το album πιο ελκυστικό, και εσένα να τα θυμάσαι και να τα αποζητάς.
Καλές ιδέες, ρυθμοί που σε κρατούν από το σβέρκο και σε παρασύρουν στη δική τους παράνοια, σε ένα album που φαίνεται πως δουλεύτηκε αρκετά και σε βάθος χρόνου. Οι Jaw Bones έχουν δυνατότητες και δείχνουν στα κομμάτια τους πως ψάχνουν να βρουν τον δικό τους δρόμο (πιστεύω πως σύντομα θα τα καταφέρουν), έτσι ώστε την επόμενη φορά να χρειαστεί να αναφερθώ λιγότερο στα μεγαθήρια του παρελθόντος.
Για να δώσουμε και μια κατευθυντήρια γραμμή, αν στη δισκοθήκη σου έχεις το “Dirt” των Alice in Chains και το “Blues for the Red Sun” των Kyuss, αγκάλιασες με θέρμη τα “Load”/ “Reload” των Metallica και δεν πιστεύεις πως έχει πεθάνει το grunge γενικότερα, οι Jaw Bones θα σου φανούν αρκετοί. Στήριξε τους και θεωρώ πως δεν θα σε προδώσουν ποτέ!
Highlights: “Communication”, “Ego Tripper”, “The Ride to Nowhere”, “Fear”
https://www.facebook.com/JawBonesTheBand/
https://jawbones.bandcamp.com/
http://www.jawbonesband.com/
647 
