Περιμέναμε για την κυκλοφορία ενός νέου studio album των A Perfect Circle από το 2004. Το “eMOTIVe” που μόλις είχε προηγηθεί ήταν μια συλλογή με διασκευές και επανεκτελέσεις παλιότερων τραγουδιών τους, η οποία νομίζαμε τότε, ότι θα λειτουργούσε ως ενδιάμεσος κρίκος μέχρι την επόμενη δουλειά τους (με εξ’ ολοκλήρου νέο υλικό) και πως αυτή δεν θα αργούσε. Δεκατέσσερα χρόνια μετά οι A Perfect Circle κυκλοφόρησαν τελικά το τέταρτο άλμπουμ τους, “Eat the Elephant”. Αυτός ο –φαινομενικά- χαλαρός δίσκος μας προσκαλεί να ξεκινήσουμε ένα από τα πιο απροσδόκητα ταξίδια του 2018 σε έναν μινιμαλιστικό μεν ήχο με πολλές όμως αποχρώσεις, στα 57 λεπτά της διάρκειας του. Ταξίδι το οποίο σχεδιάστηκε προσεκτικά σύμφωνα με τις υψηλότερες προδιαγραφές της ατμοσφαιρικής Rock, δημιουργημένο για όσους αναζητούν κάτι διαφορετικό.
Το “Eat the Elephant” έχει συναρπαστική στιχουργική από τον Maynard James Keenan και περίτεχνη παραγωγή από τον Dave Sardy. Ενώ ο Billy Howerdel χρησιμοποίησε πλήρως το ταλέντο του στην σύνθεση δημιουργώντας έτσι το πιο καλλιτεχνικό και ώριμο album της καριέρας του. Τα φωνητικά του Keenan είναι για άλλη μια φορά αξιοθαύμαστα και θυμίζουν περισσότερο τους Puscifer παρά τους Tool. Από τους Puscifer και τον ηλεκτρονικό ήχο τους, φαίνεται να εμπνεύστηκε και ο Howerdel την μπολιασμένη με synthesizers ενορχήστρωση, όπως για παράδειγμα στο “So Long, And Thanks For All The Fish”, ένα απροσδόκητα φωτεινό αφιέρωμα στα “αστέρια” που μας αποχαιρέτησαν κατά το 2016 (David Bowie, Mohammad Ali, Carrie Fischer, Gene Wilder). Το “Hourglass” είναι επίσης ένα τέτοιο ηλεκτρονικό πείραμα με vocoder, το οποίο θα ζήλευε και ο Trent Reznor. Υπάρχει επίσης ένας αριθμός πιο κλασικών και οικείων για το κοινό των APC τραγουδιών που θυμίζουν τους Failure της δεκαετίας του ‘90, όπως το συναισθηματικό “By And Down The River” και το “TalkTalk”. Το “Delicious” είναι ένα γλυκό και ρομαντικό rock τραγούδι ενώ τo “Disillusioned” και το “The Contrarian”, ξανοίγουν τον ήχο της μπάντας σε νέους ορίζοντες, έντονους και ευαίσθητους συνάμα. Προσθέτοντας το “The Doomed”, όπου παρουσιάζεται η θυμωμένη και σκοτεινή πλευρά το συγκροτήματος, έχετε ένα ποικιλόμορφο Rock άλμπουμ απαράμιλλης ποιότητας.
Αυτή η κυκλοφορία είναι ένας αληθινός κρυμμένος θησαυρός για όσους έχουν όρεξη να σκάψουν. Μπορεί να γίνει εξαιρετικά εθιστική και η φαινομενική της χλωμότητα είναι χτισμένη σε ένα πλούσιο, σκούρο κόκκινο χρώμα. Οι APC ήθελαν να εντυπωσιάσουν χωρίς να κάνουν θόρυβο και το πέτυχαν. Η ατμόσφαιρα του “Thirteenth Step” είναι ακόμα παρούσα και το “Eat the Elephant” εξακολουθεί να ακούγεται σαν APC, αλλά αποδεικνύεται ακόμα πιο προοδευτικό. Κάθε κομμάτι ρέει τέλεια στο επόμενο, δίνοντάς της αίσθηση ότι βελτιώνεται σε κάθε ακρόαση. Αν και δεν είναι ένα εντελώς πολιτικοποιημένο album, αγγίζει τα σχετικά τρέχοντα θέματα όπως η εξουσία και η διαφθορά, η ανισότητα, η απομόνωση και ο θάνατος των πλουσίων και διάσημων. Είναι, ίσως, το λεύκωμα διαμαρτυρίας που έπρεπε να είναι το eMOTIVe, συνδεδεμένο με τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2004. Οι APC κατάφεραν να πετύχουν την τέλεια ισορροπία, ώστε να είναι αρκετά παρόμοιοι με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους ενώ ταυτόχρονα εισέρχονται σε νέα, αγεωγράφητα εδάφη. Ξεκινούν από την αρχή ή μας αποχαιρετούν γλυκά; Υποθέτω ότι θα περιμένουμε και θα δούμε.
767 
