Λίγες μπάντες αγαπάω και βρίζω ταυτόχρονα όσο τους Solstice. Τους αγαπάω γιατί παίζουν μουσικάρες, κρατάνε ατόφια την underground και DIY νοοτροπία, προϊόν του crust/grind παρελθόντος του στυλοβάτη της μπάντας Rich Walker (Sore Throat, Nailbomb, Pagan Altar μεταξύ άλλων), και είναι τελειομανείς.
Τους βρίζω γιατί λόγω της τελειομανίας και της underground νοοτροπίας βγάζουν δίσκο κάθε 20 χρόνια ( με μπόλικα demo, compilations και κανά EP στο ενδιάμεσο) και οι περισσότερες κυκλοφορίες τους είναι περιορισμένες και όποιος προλάβει πρόλαβε.
20 χρόνια λοιπόν μετά το κλασσικό “New Dark Age” του 1998 και 5 μετά το εκπληκτικό “Death’s Crown is Victory” EP, κυκλοφόρησε επιτέλους το “White Horse Hill”, που το παιδεύουνε εδώ και κάτι χρονάκια, και όσο και να θέλω δεν μπορώ να τους βρίσω για την καθυστέρηση γιατί το άλμπουμ είναι ΑΨΟΓΟ.
Όποιος αμφιβάλλει ας βάλει απλά να ακούσει τις πρώτες νότες της κιθαριστικής πανδαισίας που ονομάζεται “To Sol a Thane” και αν εξακολουθεί να έχει επιφυλάξεις τότε το μόνο που έχω να πω είναι shun, shun the unbeliever! Πραγματικά όσο περισσότερο ακούω αυτό τον δίσκο τόσο περισσότερο πιστεύω πως αυτή η απόσταση μεταξύ κυκλοφοριών είναι ο μόνος λόγος που oi Solstice δεν θεωρούνται ηγέτες της epic/doom σκηνής και αρκούνται στον τίτλο του cult πρωτοπαλίκαρου. Αν σας αρέσουν οι Isole, Doomsword, Mael Mordha και λοιποί τσεκουροφόροι συνεχιστές της κληρονομιάς των Bathory και Cirith Ungol, ιδού, επανεμφανίστηκε ο χαμένος κρίκος, το τέρας του Λοχ Νες της doom σκηνής.
Καταπληκτική μουσική, ογκώδης παραγωγή, τέλειο artwork, αρπάξτε το τώρα που μπορείτε γιατί είναι από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς και ποιος ξέρει πότε θα ξανά-αναδυθούν στην επιφάνεια, και εννοείται μην ξεχνάτε αυτό που επιμένουν να μας θυμίζουν: “Whoever lays his hand on me to govern is a usurper and a tyrant… I declare him my enemy”.
613 
